Επεισόδιο 568 - Ημερομηνία 17-05-2011

Ισως να κανω λαθος, αλλα απο ποτε χρειαζεται εισαγγελικη εντολη για να ανοιξει ενας ταφος εφοσον υπαρχει συγκαταθεση συγγενη (Εριεττα); Μαλλον δεν υπαρχει Αραβαντινος μεσα, και πώς να υπαρχει αφου ο ανθρωπος κατα πασα πιθανοτητα ειναι ολοζωντανος ΚΑΙ με σαρκα (περα απο οστα)!
Πολλα +++ στην Νταιζη που θελει να αγορασει γη στην πανεμορφη Κερκυρα (γενετειρα μου, και φυσικα της Φαιης)

fay έγραψε:Είχα την ελπίδα ότι θα χαρώ βλέποντας την πολύπαθη Εδέμ να ξαναγυρίζει στα χέρια της επίσης πολύπαθης παρέας. Αλλά η τελευταία σκηνή μου άφησε μια πικρή γεύση. Κάτι ο Μάνος που έλειπε, ακόμη και το όνομά του ήταν μουντζουρωμένο στο απουσιολόγιο, κάτι ο Ηλίας που όλη αυτή η περιπέτεια φαίνεται ότι έχει επηρεάσει τον ψυχισμό του, κάτι όλα όσα έχουν συμβεί στο μεταξύ, δε με άφησαν να χαρώ όσο θα ήθελα. Η Νόρα γεννάει οσονούπω κι ο Λουκάς αντί να είναι κοντά της κάνει νυχτερινή περιπολία στα νεκροταφεία, η Νταίζη εξακολουθεί να ζητάει το μόνο που την ενδιαφέρει σ' αυτό τον κόσμο, το χρήμα, και να χώνεται παντού, το χάσμα ανάμεσα στο Λουκά και το Ρούσσο γίνεται άβυσσος, ο πρώην αόρατος εχθρός που απειλούσε από μακριά (το Στέφανο εννοώ) έχει γίνει κολλητός με την παρέα που ήθελε κάποτε να διαλύσει γιατί τώρα έχουμε άλλο εχθρό και ξεχνάμε τα παλιά, ο Χρήστος από μαντρόσκυλο του Στέφανου έχει καταντήσει πεκινουά της Νταίζης, η γιαγιά η Στέλλα εξακολουθεί να με εκνευρίζει και η παρουσία της είναι εντελώς άχρηστη σε όλους, και η Μαρίλια έχει καταντήσει ένα νευρόσπαστο που όλα της φταίνε αν και το μεγαλύτερο φταίξιμο το έχει η Αγγέλα, που στον πρώτο κύκλο όλοι την επαινούσαν που μεγάλωσε ένα τέτοιο θαυμάσιο παιδί. Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ, τι έγινε αυτό το παιδί; Πώς μεταλλάχθηκε σε μια μικρή υστέρω που βγάζει γλώσσα και δε δείχνει ίχνος σεβασμού σε κανέναν αλλά απαιτεί σεβασμό για τον εαυτό της απ' όλους;
Για όλα τα παραπάνω η επιστροφή της Εδέμ στην παρέα ή της παρέας στην Εδέμ, όπως προτιμάτε, δεν ήταν αυτό που περίμενα να δω και δεν το εισέπραξα όπως θα το ήθελα. Άραγε την κέρδισαν την Εδέμ ή αυτή η Εδέμ που ξέραμε χάθηκε τελικά; Ας μας πουν οι σεναριογράφοι.

Με κάλυψες σε όλα! Δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω!

Το επεισόδιο δεν άξιζε. Απίστευτα βαρετό!

Clarabelle ένα κ για σένα σταθερή αξια!

Να σχολιάσω, να μη σχολιάσω....
Δεν έχει κανείς και τι να γράψει, να πάρει η ευχή.
Εντοπίστηκαν πάντως κάποια ψήγματα ενδιαφέροντος στο 45λεπτο του επεισοδίου.
Η σκηνή Ρούσσου-Λουκά γιατί με ξύπνησε εκεί που πήγαινα να τον πάρω.
Η πρώτη σκηνή Νταίζης- Αντιγόνης γιατί επανέφερε το θέμα του φόνου της Άννας και της στάσης που θα κρατήσουν όσοι πραγματικά συνδέονται με αυτόν.
Το βλέμμα του Ηλία όταν κατάλαβε ότι θα ξαναγυρίσει στην Εδέμ, γιατί ισοδυναμούσε με δεκάδες σελίδες περιγραφής συναισθημάτων και ψυχικών καταστάσεων.
Η φωτογράφηση της Εύας γιατί ήταν διαφορετική από άλλες φορές και γιατί γενικώς η κοπέλα το έχει.
Η σκηνή με την παρέα αγκαλιασμένη και το παράπονο της Εύας, γιατί ξαναπήραν την Εδέμ, αλλά στο μεταξύ υπάρχουν απώλειες, και το κυριότερο, αλλαγές από αυτές που αναπόφευκτα κουβαλάει μαζί του ο χρόνος, άρα η γεύση είναι γλυκόπικρη.
Η τετράς Νόρα-Έρη-Λουκάς-Στέφανος γιατί οι σκηνές τους μου έβγαλαν εξαρχής κάτι το παρεϊστικο, παρά τη θεματολογία.
Η Έρη κι ο Στέφανος να παίρνουν πρωινό γιατί ήταν η Έρη κι ο Στέφανος που έπαιρναν πρωινό και γιατί, όπως αναφέρθηκε σωστά, το άγχος συχνά σε κάνει όχι μόνο να μην μπορείς να κοιμηθείς, αλλά και να μην μπορείς να ξυπνήσεις.
Αυτά ήταν. Πάπαλα. Όταν τα βλέπεις διαρκούν πολύ λιγότερο από ό,τι όταν τα γράφεις.
Θα συνταχθώ με το σχόλιο μιας συμφορουμίτισσας (συγγνώμη που δεν θυμάμαι ποια είναι) που έγραψε ότι και να μην είχε γυριστεί το συγκεκριμένο επεισόδιο δεν θα είχε αλλάξει κάτι.
kapetanissa, jessie, κλασικά και ανυπερθέτως
Clarabelle μπορεί να διαφωνώ σε κάποια σημεία (αυτά που έχουμε ξανασυζητήσει) αλλά πάντα για τους σφαιρικούς και εμπεριστατωμένους σχολιασμούς σου.

Roria, Kapetanissa, ευχαριστώ για την ψήφο εμπιστοσύνης, και φυσικά ανταποδίδω....
Roria, δεν γεννάται θέμα οτι συμφωνώ με όσα γράφεις, ιδιαίτερα στο σχόλιό σου για την γλυκόπικρη γεύση που νιώθει η παρέα, παρ'όλο που πήρε πίσω την Εδέμ. Ο χρόνος που περνά πράγματι κουβαλάει μαζί του αλλαγές, και απώλειες, είναι αναπόφευκτο... Κι είναι σημάδι ωριμότητας να τις βλέπουμε όπως θα έπρεπε, δηλαδή σαν σταθμούς στη ζωή μας, τιμήματα που πληρώνουμε για τα λάθη μας, μαθήματα για να μην τα επαναλάβουμε, αποδοχή του ότι δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου και δεν γίνεται να μην "τσαλακωθούμε" , να μην πάρουμε κι εμείς το μερίδιό μας απ'τις λύπες που είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής κάθε ανθρώπου.... Το βασικό είναι να μάθουμε να δεχόμαστε αυτό το κομμάτι της ζωής μας, που είναι κοινό για όλους, αλλιώς δεν θα είμαστε κάν ικανοί να νιώσουμε και τις χαρές, όταν έρθουν.... Θέλω να πιστεύω οτι αυτή η παρέα, τόσα χρόνια μετά απ'τα άγουρα δεκαπεντάχρονα που διακήρυτταν τα όνειρά τους στον άνεμο, είναι πιά σε θέση να εκτιμήσει οτι όλα αποκτούνται με κόπο, θυσίες και διαψεύσεις, αλλά παρ'όλ'αυτά, αξίζει τον κοπο να μην το βάζεις κάτω, να συνεχίζεις τον αγώνα, με όποιο τρόπο μπορείς, δεχόμενος τη χαρά σαν ευλογία, κι όχι απαιτώντας την σαν οφειλόμενο δώρο......

Το επεισόδιο ήταν βαρετότατο και απογοητευτικότατο.
Βαρέθηκα την εκδίκηση του Λουκά και της Εριέττας: είναι δυσανάλογη σε σχέση με αυτά που ο Ρούσσος πράγματι έκανε κι έτσι δεν πείθουν όταν επικαλούνται το αίσθημα δικαιοσύνης και μπλα μπλα μπλα, ο Λουκάς πρόδωσε τον χαρακτήρα του για να την φέρει σε πέρας, τώρα προστέθηκαν ακόμα και σκηνές περιπολίας μετά μουσικής σε νεκροταφείο και η πλέον αδιάφορη εξέλιξη του μπλογκ.
Βαρέθηκα τον Στέφανο σε ξενέρωτες σκηνές κατώτερες του χαρακτήρα του. Αυτός είχε έρθει για μεγάλα πάθη, για μεγάλα μίση, για μεγάλους έρωτες και τώρα τον βλέπουμε να παίρνει πρωινό με κουρασμένο - του στιλ "παράφαγα χθες βράδυ βρε παιδί μου" - ύφος, να κάθεται με μια γυναίκα που δεν του λέει τίποτα, να πίνει καφεδάκια και να είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης των εξελίξεων.
Περιμένω πώς και πώς τις σκηνές του με την Μελίτα, μόνο με αυτήν αποκτάει γοητεία αυτός ο ήρωας.
Η μόνη αναφορά που με έβαλε σε σκέψεις ήταν αυτή στο όνομα του Άρη. Αυτό το παιδί και η Νταίζη και ο Λουκάς το έχουν ξεχάσει στον Οδυσσέα και θεωρούν προφανώς ότι εκπληρώνουν τα γονεικά τους καθήκοντα με το να φροντίζουν τα περιουσιακά του στοιχεία! Μπράβο. Μπράβο. Για την δε Αντιγόνη που θεωρεί ότι το παιδί του παιδιού της δεν ανήκει στην οικογένειά της τι να πω!! Ωραία πράγματα.

Πολύ όμορφη η Πολυχρονίδη σήμερα.

Το διατυπώνεις πολύ όμορφα, jessie. Πέρα από τις ενστάσεις που μπορεί ο καθένας να έχει, άλλος περισσότερες, άλλος λιγότερες,για τα επιμέρους στάδια της πορείας, η κατάληξη νομίζω είναι πάντα γλυκόπικρη.
Με την έννοια αυτή η Εδέμ που θα βρουν στο τέλος οι ήρωες, και ελπίζω ότι θα τη βρουν, δεν θα είναι μάλλον ίδια με εκείνη που έψαχναν στα 15 τους, όπως και αυτοί δεν θα είναι πια ίδιοι. Θα είναι η Ιθάκη μαζί με το ταξίδι που έχει προηγηθεί και με όλες τις θλίψεις, τις χαρές και την πείρα που άφησε ως καταστάλαγμα. Εξάλλου και οι έχουσες μια ηλικία, αν γυρίσουμε και κοιτάξουμε πίσω τους εαυτούς μας στα 15 και τους συγκρίνουμε με το παρόν, πάνω-κάτω μια τέτοια νοσταλγική διάθεση δεν θα νιώσουμε; Αλλά και μια ευγνωμοσύνη γιατί ό,τι έχει χαθεί σε φλόγα (αν έχει χαθεί) έχει κερδηθεί σε βάθος κι αυτό από μόνο του είναι δώρο ανεκτίμητο.
Και για να τελειώνω, γιατί παρασύρθηκα ως συνήθως, προσωπικά σε τρία σημεία νομίζω ότι η σειρά μπορεί να ξεφύγει από τα στενά πλαίσια της συγκεκριμένης ιστορίας που πραγματεύεται και να αναχθεί σε κάτι γενικότερο: το ένα είναι ακριβώς αυτή η διαδρομή που μεταπλάθει τα όνειρα της εφηβείας σε βιωμένη και βιούμενη πραγματικότητα και η σχέση της με εκείνα τα όνειρα.
Το δεύτερο αυτή η σύγκρουση του ισχυρού με τον αδύνατο, έτσι όπως προέκυψε πρόσφατα, το αν είναι εφικτή, το αν οδηγεί πάντα στη συντριβή του αδύνατου, το αν τελικά αξίζει να πεις κάποια στιγμή το καθοριστικό Όχι ή είναι προτιμότερο να βαδίζεις πάντα στα σίγουρα.
Και το τρίτο έχει να κάνει με τους έρωτες, τις αγάπες και τις σχέσεις, γι' αυτό και για μένα δεν είναι απλά θέμα τριγώνων και ομάδων, αλλά κάτι πολύ βαθύτερο και πιο σημαντικό: τι τελικά εννοούμε όταν μιλάμε για έρωτα και ποιο από τα αισθήματα που συνήθως βαφτίζουμε έτσι προκρίνουμε και δικαιώνουμε;
Έτσι πέρα από την πλοκή και τη λύση του μυστηρίου πιο πολύ με ενδιαφέρουν οι απαντήσεις σε αυτά τα τρία πράγματα. Να δοθούν κατ' αρχάς απαντήσεις και να είναι εκείνες που προκύπτουν από τα όσα βλέπουμε τόσον καιρό.
Α, και βέβαια με ενδιαφέρει η κατάληξη ηρώων που με κέντρισαν με τις αντιφάσεις, τα λάθη, τα τρωτά τους, τα τραύματά τους, τις υπερβάσεις τους, τις εσωτερικές τους συγκρούσεις και που οι ηθοποιοί που τους υποδύονται κατάφεραν, οπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο εξάλλου, να δώσουν σε όλα αυτά υπόσταση και βάθος. Εύχομαι λοιπόν απλώς να τους δοθεί και στο μέλλον η δυνατότητα να μας προσφέρουν τις έξοχες ερμηνείες τους και να μην καταδικαστούν σε μονόλεπτες σκηνές ή σε ανούσια, χιλιοπαιγμένα, ενίοτε δε και κωμικά σουρσίματα.

Εξαιρετικά πήραμε την Εδέμ! Κρίμα που είναι παραθαλάσσια η έκταση και δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι πήραμε και τα βούνα, τα κορφοβούνια κι όλα τα καταράχια!!!
Σε ένα μεγάλο μέρος του επεισόδιο έκοβα βόλτες στο σπίτι! Σε ένα άλλο σχολίαζα ένα εξαιρετικό σενάριο στον αντίστοιχο τομέα, σε δεδομένες στιγμές σταυροκοπιόμουν και μόνο σε μία τσίτωσα λίγο!
Νόμιζω έιναι σαφές ότι από το επεισόδιο είδα ελάχιστα! Και ακόμη λιγ'οτερα θα σχολιάσω!
~ Κούκλα η Εύα στη φωτογράφιση! όχι φαντάζεστε τον Λευτέρη στο αντίστοιχο κόνσεπτ;
~ Πολύ μου άρεσε το φουστάνι της Νταίζης!
~ Δεν βρίσκω χαρακτηρισμό για τη σκηνή στο νεκροταφείο... Δεν την θεώρησα μακάβρια, όχι! Το όλο θέμα μου πέρασε μια ασέβεια προς τους νεκρούς, με ενόχλησε αυτό που είδα... Και φυσικά κάθε άλλο παρά γέλασα! Παραλείπω το ανούσιο του πράγματος!
~ Και φυσικά η σκηνή στην Εδέμ! Ο Ηλίας έτρεξε να φροντίσει τον κήπο του και η Δάφνη πιστεύει στην μαγική δύναμη της Εδέμ! Μετά έχουμε τους πέντε αγκαλιά με το απουσιολόγιο και αργότερα πανηγύρια για την εκταφή! Η Δαφνή αγκαλιάζει το Νικόλα, ο Λουκάς τη Νόρα και η Εύα μένει να απορεί αν εκείνη έχει αγκαλιά; Εκνευρίστηκα! Της φώναξα να πάρει αγκαλιά το απουσιολόγιο!

Δεν ξέρω αν το μπερδεύω αλλά νομίζω άκουσα το Στέφανο να λέει ότι ο πραγματικός πόλεμος τώρα αρχίζει, ειλικρινά δεν έχω βαρεθεί περισσότερο σε μάχη!

Για να δούμε....
1.Νιώθω τουλάχιστον χαζή που αποφάσισα να πάω στη Νομική και να φάω τα ματάκια μου με αυτά τα χιλιοσέλιδα.Γιατί μάνα δε με έστειλες στα μπουζούκια?Τώρα θα ήμουν κτηματομεσίτρια,οικονομολόγος,απόφοιτος του τμήματος marketing,θα μου έκανε αφιέρωμα η λίστα των Forbes ως επιχειρηματία της χρονιάς,θα φωτογραφιζόμουν σε έγκριτα εξώφυλλα με τη βιλάρα φόντο και το πεκινουά και θα έκανα διακοπές στην Κέρκυρα.Plus,οι συμβουλές μου θα ήταν Ευαγγέλιο και θα είχα τιμηθεί με βραβείο ειδικών υπηρεσιών από την Ελληνική Αστυνομία. Μα σοβαρά τώρα,τι το έχετε αυτό το διαμάντι ανεκμετάλλευτο?Πάρτε του τουλάχιστον ένα υποθηκοφυλακείο,βάλτε το να διαπραγματευτεί το χρέος,κάτι κάτι τελοσπάντων....
2.Για τη σκηνή στο νεκροταφείο μόνο έτσι μπορώ να περιγράψω τι ένιωσα:πρόσφατα,η εξάχρονη ξαδερφούλα μου μού είπε ότι όταν κάνει ένα σαρδάμ ένας παρουσιαστής αλλάζει κανάλι,γιατί στενοχωριέται και νιώθει άσχημα για εκείνον,που πρέπει να απολογηθεί.Αυτό έκανα κι εγώ στο dance macabre:άλλαξα κανάλι,λυπούμενη τους ηθοποιούς και το σενάριο που όφειλαν να αποδώσουν.Μόνο αστείο δε μου φάνηκε,ενώ δεν αμφιβάλλω ότι,με μεγάλη επιμέλεια και προσεκτικό χειρισμό,θα μπορούσαν να το καταφέρουν κι αυτό.Αντίθετα μου θύμισε αυτό:
https://www.youtube.com/watch?v=0_C2HJvtRDY
3.Αυτή η ξεπέτα στην εγκυμοσύνη της Νόρας δεν μπορεί,όση ανοσία κι αν έχω αποκτήσει,να με αφήσει αδιάφορη.Ειδικά η ανευθυνότητα του Λουκά(Μα ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ???)μου ανεβάζει πίεση(σε συνδυασμό με την εξεταστική)...Κάθε παράπονο της Νόρας αντιμετωπίζεται με ένα διαδικαστικό''Ηρέμησε,αγάπη μου''ή( )''Κράτα τα νερά''.Θα έρθει η μέρα και θα γεννήσει μαξιλάρι,μου έχει κολλήσει αυτή η εικόνα αμετακλήτως.
4.Λατρεύω Αντιγόνη!Λατρεύω ειρωνία!Λατρεύω τη συνθήκη της Λωζάνης!Λατρεύω ντύσιμο!Λατρεύω την υποκριτική δύναμη που φέρει τόσο επάξια το βάρος του μοναδικού ολοκάθαρα και αγαπημένα κακού της σειράς!
5.Παρέα στην Εδέμ και Εύα στη φωτογράφηση .Πειράζει όμως που όταν είδα το απουσιολόγιο σκέφτηκα''Συγνώμη,Πάολα''?
6.Θέλω περισσότερη-ουσιαστική- ώρα στα ζευγάρια,είναι που είναι πεζή η πραγματικότητα,ανθίστε τη με απλές,γλυκές,συναισθηματικές σκηνές.


Τα σέβη μου στις ακούραστες αγαπημένες! Επιστρέφω στο διάβασμα,καθότι δε γεννηθήκαμε όλες Νταίζη...

Το επεισόδιο ήταν ωραίο. Μου άρεσε η σκηνή με τον Λουκά, την Νόρα, τον Στέφανο και την Εριέττα στο σπίτι της, ο Λουκάς τους είπε για τις εξελίξεις και έθεσε και την ιδέα της φύλαξης αλλά η Νόρα και η Εριέττα διαφώνησαν μετά η Νόρα πρότεινε να το δημοσιοποιήσουν ώστε να πιέσουν για να βγει απόφαση κάτι που συμφώνησαν όλοι και ο Στέφανος το βρήκε πολύ καλό και ότι θα μπορούσε να βοηθήσει σ' αυτό. Η σκηνή με τον Λουκά και την Νόρα να συζητάνε στο σπίτι τους ήταν πολύ ωραία, μίλησαν για την υπόθεση και ο Λουκάς είπε στην Νόρα να μην βιαστεί να γεννήσει για να είναι παρών και αυτός. Η σκηνή με την Νόρα και την μαμά της στο γραφείο ήταν πολύ καλή, η Νόρα να δίνει συνέντευξη για την δημιουργία του μπλογκ για την υπόθεση αυτή και η μαμά της να της δείχνει να ισιώσει το μαλλί της. Η σκηνή με την Δάφνη και τον Λευτέρη στην δουλειά τους ήταν πολύ ωραία, η Δάφνη μόλις της τηλεφώνησε η Εύα χάρηκε που πήραν την κατασκήνωση και ο Λευτέρης χάρηκε και αυτός. Η σκηνή με την Εύα, την Νόρα, την Δάφνη, τον Λουκά, τον Νικόλα και τον Ηλία στην κατασκήνωση που η Δάφνη με τον Νικόλα φέραν τον Ηλία και χάρηκε και αφού έφυγε χάρηκαν όλοι για την επιστροφή του μέρους στην παρέα και μετά που η Εύα ήθελε αγκαλιά και η Νόρα, η Δάφνη, ο Λουκάς και ο Νικόλας την κάναν και χαιρόντουσαν που γύρισαν, ήταν πολύ καλή.

Γενικά το επεισόδιο μου άρεσε και το ψηφίζω καλό.

Εχθες δυστυχώς δεν είδα το επεισόδιο για προσωπικούς λόγους. Θέλησα όμως να δω τα σχόλια όλων για να καταλάβω καλύτερα τη συνέχεια σήμερα.
Πρέπει και πάλι να συγχαρώ την Jessie για το μεστό λόγο της και να την ευχαριστήσω που με βοήθησε να καταλάβω το επεισόδια καλύτερα. Μου άρεσαν επίσης τα σχόλια της roria και σε σχέση με ότι σχολίασε η Jessie.
Μην περιμένουμε απο μια καθημερινή σειρά να μας δείξει τόσα πολλά πράγματα ας ελπίσουμε ότι παρ΄όλο στη πραγματικότητα δεν γίνεται, εδώ το δίκαιο θα νικήσει το άδικο, θα νικήσει η αγάπη και η πραγματική φιλία.
Τελικά δεν ψηφίζω γιατί θα ήταν άδικο.

roria έγραψε:Το διατυπώνεις πολύ όμορφα, jessie. Πέρα από τις ενστάσεις που μπορεί ο καθένας να έχει, άλλος περισσότερες, άλλος λιγότερες,για τα επιμέρους στάδια της πορείας, η κατάληξη νομίζω είναι πάντα γλυκόπικρη.
Με την έννοια αυτή η Εδέμ που θα βρουν στο τέλος οι ήρωες, και ελπίζω ότι θα τη βρουν, δεν θα είναι μάλλον ίδια με εκείνη που έψαχναν στα 15 τους, όπως και αυτοί δεν θα είναι πια ίδιοι. Θα είναι η Ιθάκη μαζί με το ταξίδι που έχει προηγηθεί και με όλες τις θλίψεις, τις χαρές και την πείρα που άφησε ως καταστάλαγμα. Εξάλλου και οι έχουσες μια ηλικία, αν γυρίσουμε και κοιτάξουμε πίσω τους εαυτούς μας στα 15 και τους συγκρίνουμε με το παρόν, πάνω-κάτω μια τέτοια νοσταλγική διάθεση δεν θα νιώσουμε; Αλλά και μια ευγνωμοσύνη γιατί ό,τι έχει χαθεί σε φλόγα (αν έχει χαθεί) έχει κερδηθεί σε βάθος κι αυτό από μόνο του είναι δώρο ανεκτίμητο.Και για να τελειώνω, γιατί παρασύρθηκα ως συνήθως, προσωπικά σε τρία σημεία νομίζω ότι η σειρά μπορεί να ξεφύγει από τα στενά πλαίσια της συγκεκριμένης ιστορίας που πραγματεύεται και να αναχθεί σε κάτι γενικότερο: το ένα είναι ακριβώς αυτή η διαδρομή που μεταπλάθει τα όνειρα της εφηβείας σε βιωμένη και βιούμενη πραγματικότητα και η σχέση της με εκείνα τα όνειρα.
Το δεύτερο αυτή η σύγκρουση του ισχυρού με τον αδύνατο, έτσι όπως προέκυψε πρόσφατα, το αν είναι εφικτή, το αν οδηγεί πάντα στη συντριβή του αδύνατου, το αν τελικά αξίζει να πεις κάποια στιγμή το καθοριστικό Όχι ή είναι προτιμότερο να βαδίζεις πάντα στα σίγουρα.
Και το τρίτο έχει να κάνει με τους έρωτες, τις αγάπες και τις σχέσεις, γι' αυτό και για μένα δεν είναι απλά θέμα τριγώνων και ομάδων, αλλά κάτι πολύ βαθύτερο και πιο σημαντικό: τι τελικά εννοούμε όταν μιλάμε για έρωτα και ποιο από τα αισθήματα που συνήθως βαφτίζουμε έτσι προκρίνουμε και δικαιώνουμε;
Έτσι πέρα από την πλοκή και τη λύση του μυστηρίου πιο πολύ με ενδιαφέρουν οι απαντήσεις σε αυτά τα τρία πράγματα. Να δοθούν κατ' αρχάς απαντήσεις και να είναι εκείνες που προκύπτουν από τα όσα βλέπουμε τόσον καιρό.
Α, και βέβαια με ενδιαφέρει η κατάληξη ηρώων που με κέντρισαν με τις αντιφάσεις, τα λάθη, τα τρωτά τους, τα τραύματά τους, τις υπερβάσεις τους, τις εσωτερικές τους συγκρούσεις και που οι ηθοποιοί που τους υποδύονται κατάφεραν, οπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο εξάλλου, να δώσουν σε όλα αυτά υπόσταση και βάθος. Εύχομαι λοιπόν απλώς να τους δοθεί και στο μέλλον η δυνατότητα να μας προσφέρουν τις έξοχες ερμηνείες τους και να μην καταδικαστούν σε μονόλεπτες σκηνές ή σε ανούσια, χιλιοπαιγμένα, ενίοτε δε και κωμικά σουρσίματα.

Συμφωνω με ολα οσοα γραφεις και κυριως με τα υπογραμμισμενα!!
Αυτο που γραφεις για την συγκρουση του ισχυρου με το αδυνατο με βρισκει απολυτως συμφωνη.Δεν ξερουμε αν
ειναι εφικτο,αλλα ειναι ρομαντικο και οχι χαζορομαντικο.Δηλ αν ο Λουκας δεν εκανε τιποτα εναντιον του Ρουσου,
τι θα λεγαμε τοτε;;Για μενα αυτα ειναι τα ρομαντικα και οχι κατι χαζοερωτικα που ζηταμε εναγωνιως να δουμε!!
Πολυ ωραιο το κειμενακι σου και απαλλαγμενο απ το παθος και τον φανατισμο!!