Επεισόδιο 310 - Ημερομηνία 24-02-2010

KatsaroYpotheto έγραψε:Δηλαδή συγνώμη αλλα ισχυρίζεσαι ότι όταν είπε στην Εύα ότι θέλει κοριτσάκι και να μοιάζει στη μαμά του έλεγε κεκαλλυμμένα ότι θέλει παιδί από τη Μελίτα? Νομίζω ότι είναι εντελώς αυθαίρετο συμπερασμα!

Ας μην παντρευόταν τότε κανείς δεν τον ανάγκασε, ούτε ο πρώτος θα ήταν ούτε ο τελευταίος που έχει δυο οικογένειες!

Λες και η Εύα που έλεγε οτι θέλει αγοράκι να εννοούσε ένα μικρό Μάνο;
Καλέ σώπα που δεν θα παντρευόταν. Τόσες φορές που είπε εγώ δεν είμαι Μάνος δεν κατάλαβες οτι ήθελε να είναι Μάνος ακριβώς

Clarabelle έγραψε:
Λες και η Εύα που έλεγε οτι θέλει αγοράκι να εννοούσε ένα μικρό Μάνο;
Καλέ σώπα που δεν θα παντρευόταν. Τόσες φορές που είπε εγώ δεν είμαι Μάνος δεν κατάλαβες οτι ήθελε να είναι Μάνος ακριβώς

Ntinaki1 έγραψε:Στην σκηνή με το κέϊκ που μιλούν για τον Λουκά λέει ο Στέφανος: Έχει ξεγράψει την ζωή του για το παιδί του. Δεν είναι και λίγο.
Σαν να είπε εκείνη την ώρα αυτό που έχει κάνει και ο ίδιος ο Στέφανος για το δικό του το παιδί ,αλλά φυσικά η Εύα από την στιγμή που δεν γνωρίζει, λογικό να μην καταλάβει.

KatsaroYpotheto έγραψε:
Αλλα αυτό δεν σημαίνει ότι όταν λέει ότι το παιδί που θέλει είναι κορίτσι και να μοιάζει στη μαμά του εννοεί ότι θέλει παιδί απο τη Μελίτα και να της μοιάζει.

KatsaroYpotheto έγραψε:

Ntinaki1 έγραψε:Στην σκηνή με το κέϊκ που μιλούν για τον Λουκά λέει ο Στέφανος: Έχει ξεγράψει την ζωή του για το παιδί του. Δεν είναι και λίγο.
Σαν να είπε εκείνη την ώρα αυτό που έχει κάνει και ο ίδιος ο Στέφανος για το δικό του το παιδί ,αλλά φυσικά η Εύα από την στιγμή που δεν γνωρίζει, λογικό να μην καταλάβει.

Συμφωνω Ντίνα! Όπως και η Δάφνη που δεν πιάνει πολλά πράγματα γιατί την έχουν στην απέξω.

Αλλα αυτό δεν σημαίνει ότι όταν λέει ότι το παιδί που θέλει είναι κορίτσι και να μοιάζει στη μαμά του εννοεί ότι θέλει παιδί απο τη Μελίτα και να της μοιάζει. Για μένα εννοω. Ορισμένα λόγια του Στέφανου παραπέμπουν αλλού, αλλα κάποια θεωρώ ότι δεν είναι εντελώς άκυρα να τα διαστρεβλώνουμε. Άλλωστε την Εύα την αγαπάει και δεν το θεωρώ εντελώς παράλογο να θέλει ένα κοριτσάκι που να της μοιάζει.

Είναι λογικό βέβαια μέσα απο τις προτιμήσεις του ο καθένας να εκλαμβάνει τα πράγματα διαφορετικά..

stefanos-melita έγραψε:

KatsaroYpotheto έγραψε:

Ntinaki1 έγραψε:Στην σκηνή με το κέϊκ που μιλούν για τον Λουκά λέει ο Στέφανος: Έχει ξεγράψει την ζωή του για το παιδί του. Δεν είναι και λίγο.
Σαν να είπε εκείνη την ώρα αυτό που έχει κάνει και ο ίδιος ο Στέφανος για το δικό του το παιδί ,αλλά φυσικά η Εύα από την στιγμή που δεν γνωρίζει, λογικό να μην καταλάβει.

Συμφωνω Ντίνα! Όπως και η Δάφνη που δεν πιάνει πολλά πράγματα γιατί την έχουν στην απέξω.

Αλλα αυτό δεν σημαίνει ότι όταν λέει ότι το παιδί που θέλει είναι κορίτσι και να μοιάζει στη μαμά του εννοεί ότι θέλει παιδί απο τη Μελίτα και να της μοιάζει. Για μένα εννοω. Ορισμένα λόγια του Στέφανου παραπέμπουν αλλού, αλλα κάποια θεωρώ ότι δεν είναι εντελώς άκυρα να τα διαστρεβλώνουμε. Άλλωστε την Εύα την αγαπάει και δεν το θεωρώ εντελώς παράλογο να θέλει ένα κοριτσάκι που να της μοιάζει.

Είναι λογικό βέβαια μέσα απο τις προτιμήσεις του ο καθένας να εκλαμβάνει τα πράγματα διαφορετικά..

επειδη βλεπω οτι προφανως παρερμηνευθηκε αυτο που εγραψα, δεν εννοει οτι θελει παιδι απο τη Μελιτα, αλλα οτι ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΖΩΗ, ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΖΗΣΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΤΗΚΕ ΘΑ ΗΘΕΛΕ ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΑΠΟ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑ. ΕΚΕΦΡΑΣΕ ΑΠΛΩΣ ΤΗΝ ΠΙΟ ΒΑΘΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΕΝ ΛΟΓΩ ΑΤΑΚΑ.

Pennaki_loukanoriki έγραψε:ρε παιδια η καθε λεξη του στεφανου δεν γυρναει γυρω απο τη μελιτα!!ο τροπος που μιλαει στην ευα ειναι γλυκος και αληθινος....

stefanos-melita έγραψε:Kοριτσακια μου αγαπημενα, η εμπνευση μου την οποια ειχα απολεσει εδώ και καιρο, ξαναγυρισε, δριμυτατη!

Προχθες περασα στα τραγουδια το «una historia de un amor» γιατι μου τους θυμιζε πολύ..Εχθες βλεποντας το επ, αυτό το τραγουδι ηρθε στα χειλη μου..Η ιστορια μιας μεγαλης, ανεκπληρωτης αγαπης που δεν γραφτηκε ποτε το τελος της.

Βλεποντας τον Στεφανο να παραφυλαει σαν τον κλεφτη, κρυμενος πισω από ένα σχολικο, να δει τη γυναικα της ζωης του με το σπλαχνο της.ελιωσα.. Και σκεφτηκα πως ηρθε το πληρωμα του χρονου για τον Στεφανο που αποφασισε να θυσιασει κατι τοσο αγνο και πολυτιμο..Ζει στο πετσι του εκεινο το ποιημα, που σταθηκε όπως φαινεται προφητικο. «Καποτε θα ηθελα να σου μιλησω για τουτη τη σκια που μας ακολουθει μες την ομιχλη..Πως να τολμησω όμως να μιλησω για το τελος μιας ιστοριας που δεν αρχισε ποτε?»
Αυτό ηταν ο κρυμμενος ανδρας..Μια σκοτεινη σκια, ντυμενος στα μαυρα, που οι συνεπειες των πραξεων του τον οδηγησαν, στο να παρακολουθει από μακρυα, βουβος, την δικη του ευτυχια, που την αφησε να φυγει..Τη ζωη που θα ηθελε να ζησει..Και που τωρα μενει να την παρακολουθει να φευγει σαν αμμος από τα χερια του..
Το προσωπο του με συγκλονισε..Σκυθρωπο, «κλειστο», ηταν το προσωπο του ανθρωπου που παλευει με τον πιο σκληρο πονο.Και για να τον νικησει σφιγγει τα δοντια,και τους μυς,κλεινει τον πονο βαθια μεσα του.

Μεχρι τωρα βλεπαμε έναν Στεφανο, ενιοτε χαλαρο, αρκετα ευτυχισμενο, που εδειχνε να εχει «ξεχασει» πια ο,τι εζησε με τη Μελιτα. Βλεπαμε έναν Στεφανο, ψυχρο, ορθολογιστη, ρεαλιστη.Εκδικητικο επισης, γεματο κρυμμενη οργη και δυναμη. Καμια ρωγμη στην πανοπλια του. Και πανω που ειμασταν ετοιμες ολες να τον διαγραψουμε γιατι «ο ψευτης κοροιδευε τη Μελιτα, μονο εκεινη υποφερει» μας δειχνει μεσα από δυο βουβες, συγκλονιστικες σκηνες, ολο τον κρυμενο πονο της ψυχης του.Τη ρωγμη στην πανοπλια του, την πληγη της καρδιας του, που κρυβει τοσο καλα από τη Μελιτα, από ολους. Όμως το τραυμα αρχιζει και κρυωνει..Η απωλεια τον πνιγει. Ειδα ξανα, μετα από πολύ καιρο, έναν Στεφανο ευαλωτο, πονεμενο, ερωτευμενο.Και αγαλλιασε η ψυχη μου.Χαιρομαι που δεν καναμε τοσο λαθος για το χαρακτηρα και τα συναισθηματα του.Δεν υπαρχει μονο η εκδικηση, ο θυμος, η επικειμενη πατροτητα.Κατω απ όλα αυτά υπαρχει η λαβωμενη καρδια ενός ανδρα που αποφασισε να θαψει την ψυχη του.Αλλα που καποιες φορες, όταν κανεις δεν τον βλεπει, ξυνει ξανα την πληγη..

Σαν ένα πονεμενο σκυλακι, ο Στεφανος, στη σιγαλια της νυχτας, γλυφει την πληγη της καρδιας του, εχει αναγκη να την δει να ματωνει ξανα..Εχει αναγκη να πονα, για να νιωθει ΕΚΕΙΝΗ ακομη στο πλαι του. Κοιταζει τη γυναικα του στα ματια των ανθρωπων, και ονειρευεται τη νυχτα που περασε σε κεινο το κρεβατι με τη γυναικα της καρδιας του. Οι κινησεις του κεφαλιου του, η απελπισια στο βουρκωμενο του βλεμμα, ηταν αρκετα για να καταλαβω πως τοσα επε τωρα που εμεις θυμωνουμε με την «λιγη’ αγαπη του Στεφανου, εκεινος απλως την εκτυβε αριστοτεχνικα. Μα απ το απολυτο σκοταδι της νυχτας, κανεις δεν μπορει να κρυφτει.Απαλλαγμενος από τις προσποιησεις που του επιβαλλουν οι δυο γυναικες του σπιτιου, η μια αθελα της, η άλλη πληρως ηθελημενα, νιωθει την ψυχη του να κραυγαζει, και το κορμι να ποναει.

Και το ξερει αυτό η Αντιγονη.Ο διαλογος της με το Χρηστο εγινε ακριβως για να μας αποκαλυψει ότι αυτό που ειδαμε, δεν αρχισε τωρα, γινετε από την πρωτη στιγμη του χωρισμου με τη Μελιτα.Απλα δεν μας το εδειξαν, ώστε εμεις να τραβαμε την κωμη μας με την ψευτικη αγαπη του Πολυαγαπημενου μας Στεφανου.Διοτι όπως και να το κανουμε, η μανα,(ακομα και αν είναι ο ιιδιος ο Βελζεβουλ προσωποπποιημενος,) είναι παντα μανα.. Και ξερει οσα το παιδι της δε λεει, αλλα τα φωναζει, βουβα, απελπισμενα.

Ο Στεφανος μιλα στην Ευα για τον Λουκα που θυσιαζει τη ζωη του για ένα παιδι, και μιλαει και για τον ιδιο.Εκτιμα τον Λουκα, γιατι σε αυτόν βλεπει τον ιδιο του τον εαυτο. Εκεινος είναι ο μονος στον οποιο μπορει να δειξει την πληγη του, ξερει ότι ο Λουκας μπορει να καταλαβει, γιατι νιωθει το ιδιο. Και οσα ειπε «για τις νυχτες που ο ερωτας σου για τη Νορα θα σε πνιγει» δεν τα ειπε για να παρηγορησει το Λουκα. Τα ειπε γιατι ηθελε απεγνωσμενα να εξομολογηθει σε καποιον την δικη του νυχτερινη κολαση, τον δικο του αβασταχτο πονο. Και τα ειπε στον Λουκα, στον ομοιοπαθουντα, εμμεσα φυσικα, γιατι είναι αρκετα εγωιστης ώστε να μην ομολογησει την αδυναμια του καθαρα.Για αυτό δεν απαντα όταν ο λΛουκας τον ρωτα «στην Μελιτα αναφερεσαι?» Εχει αναγκη να βγαλει τον πονο του εξω, γιατι του τρωει την ψυχη. Ξερει όμως ταυτοχρονα, ότι πλεον, η Ευα και το μωρο εχουν σημασια, όχι τα δικα του ονειρα. Για αυτό, αμεσως μετα τις δυο σκηνες με τη Μελιτα μας τον εδειξε μαζι με την Ευα: η αντιπαραβολη της ζωης που ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΖΗΣΕΙ με τη ζωη ΠΟΥ ΑΝΑΓΚΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ.

Και κατι τελευταιο, που δεν μου περασε απαρατηρητο. Στη σκηνη της ‘μαγειρικης» όταν η Ευα του λεει «σε λιγο θα μαθουμε και το φυλο του παιδιου¨» εκεινος δεν βγαζει μιλια, δεν σηκωνει το βλεμμα, κοιτα κατω, και χαμογελα αμηχανα, σαν να χτυπηθηκε εκεινη τη στιγμη ένα ευαιασθητο σημειο μεσα του…Λιγη ωρα πριν, παρακολουθουσε μια πανεμορφη γυναικα, να αγκαλιαζει τρυφερα την κορη της…Εκεινη η αναμνηση πιστευω ότι πλυμμηρισε την ψυχη του, για αυτό φανηκε υπερμετρα αμηχανος στο σχολιο της Ευας, χωρις να δειξει χαρα, ενθουσιασμο.. Κι όταν σηκωνει το βλεμμα, απαντα,γιατι πρεπει να κρυφτει η πληγη από την Ευα. «Κοριτσακι.Να μοιαζει στη μητερα του.» Ειπε την αληθεια ο Στεφανος κ παλι όμως κεκαλλυμενα, διχως να το καταλαβει η Ευα. Αυτό ηθελε στην πραγματικοτητα. Την κορη της Μελιτας του, να μοιαζει στη μητερα της. Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΚΛΕΜΕΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΛΕΦΤΗ.

Μετα από πολύ καιρο, το επεισοδια με συγκινησε βαθια. Τιποτα δεν χαθηκε ακομα γι αυτους..Ανα μενουμε την συνεχεια..

stefanos-melita έγραψε:Kοριτσακια μου αγαπημενα, η εμπνευση μου την οποια ειχα απολεσει εδώ και καιρο, ξαναγυρισε, δριμυτατη!

Προχθες περασα στα τραγουδια το «una historia de un amor» γιατι μου τους θυμιζε πολύ..Εχθες βλεποντας το επ, αυτό το τραγουδι ηρθε στα χειλη μου..Η ιστορια μιας μεγαλης, ανεκπληρωτης αγαπης που δεν γραφτηκε ποτε το τελος της.

Βλεποντας τον Στεφανο να παραφυλαει σαν τον κλεφτη, κρυμενος πισω από ένα σχολικο, να δει τη γυναικα της ζωης του με το σπλαχνο της.ελιωσα.. Και σκεφτηκα πως ηρθε το πληρωμα του χρονου για τον Στεφανο που αποφασισε να θυσιασει κατι τοσο αγνο και πολυτιμο..Ζει στο πετσι του εκεινο το ποιημα, που σταθηκε όπως φαινεται προφητικο. «Καποτε θα ηθελα να σου μιλησω για τουτη τη σκια που μας ακολουθει μες την ομιχλη..Πως να τολμησω όμως να μιλησω για το τελος μιας ιστοριας που δεν αρχισε ποτε?»
Αυτό ηταν ο κρυμμενος ανδρας..Μια σκοτεινη σκια, ντυμενος στα μαυρα, που οι συνεπειες των πραξεων του τον οδηγησαν, στο να παρακολουθει από μακρυα, βουβος, την δικη του ευτυχια, που την αφησε να φυγει..Τη ζωη που θα ηθελε να ζησει..Και που τωρα μενει να την παρακολουθει να φευγει σαν αμμος από τα χερια του..
Το προσωπο του με συγκλονισε..Σκυθρωπο, «κλειστο», ηταν το προσωπο του ανθρωπου που παλευει με τον πιο σκληρο πονο.Και για να τον νικησει σφιγγει τα δοντια,και τους μυς,κλεινει τον πονο βαθια μεσα του.

Μεχρι τωρα βλεπαμε έναν Στεφανο, ενιοτε χαλαρο, αρκετα ευτυχισμενο, που εδειχνε να εχει «ξεχασει» πια ο,τι εζησε με τη Μελιτα. Βλεπαμε έναν Στεφανο, ψυχρο, ορθολογιστη, ρεαλιστη.Εκδικητικο επισης, γεματο κρυμμενη οργη και δυναμη. Καμια ρωγμη στην πανοπλια του. Και πανω που ειμασταν ετοιμες ολες να τον διαγραψουμε γιατι «ο ψευτης κοροιδευε τη Μελιτα, μονο εκεινη υποφερει» μας δειχνει μεσα από δυο βουβες, συγκλονιστικες σκηνες, ολο τον κρυμενο πονο της ψυχης του.Τη ρωγμη στην πανοπλια του, την πληγη της καρδιας του, που κρυβει τοσο καλα από τη Μελιτα, από ολους. Όμως το τραυμα αρχιζει και κρυωνει..Η απωλεια τον πνιγει. Ειδα ξανα, μετα από πολύ καιρο, έναν Στεφανο ευαλωτο, πονεμενο, ερωτευμενο.Και αγαλλιασε η ψυχη μου.Χαιρομαι που δεν καναμε τοσο λαθος για το χαρακτηρα και τα συναισθηματα του.Δεν υπαρχει μονο η εκδικηση, ο θυμος, η επικειμενη πατροτητα.Κατω απ όλα αυτά υπαρχει η λαβωμενη καρδια ενός ανδρα που αποφασισε να θαψει την ψυχη του.Αλλα που καποιες φορες, όταν κανεις δεν τον βλεπει, ξυνει ξανα την πληγη..

Σαν ένα πονεμενο σκυλακι, ο Στεφανος, στη σιγαλια της νυχτας, γλυφει την πληγη της καρδιας του, εχει αναγκη να την δει να ματωνει ξανα..Εχει αναγκη να πονα, για να νιωθει ΕΚΕΙΝΗ ακομη στο πλαι του. Κοιταζει τη γυναικα του στα ματια των ανθρωπων, και ονειρευεται τη νυχτα που περασε σε κεινο το κρεβατι με τη γυναικα της καρδιας του. Οι κινησεις του κεφαλιου του, η απελπισια στο βουρκωμενο του βλεμμα, ηταν αρκετα για να καταλαβω πως τοσα επε τωρα που εμεις θυμωνουμε με την «λιγη’ αγαπη του Στεφανου, εκεινος απλως την εκτυβε αριστοτεχνικα. Μα απ το απολυτο σκοταδι της νυχτας, κανεις δεν μπορει να κρυφτει.Απαλλαγμενος από τις προσποιησεις που του επιβαλλουν οι δυο γυναικες του σπιτιου, η μια αθελα της, η άλλη πληρως ηθελημενα, νιωθει την ψυχη του να κραυγαζει, και το κορμι να ποναει.

Και το ξερει αυτό η Αντιγονη.Ο διαλογος της με το Χρηστο εγινε ακριβως για να μας αποκαλυψει ότι αυτό που ειδαμε, δεν αρχισε τωρα, γινετε από την πρωτη στιγμη του χωρισμου με τη Μελιτα.Απλα δεν μας το εδειξαν, ώστε εμεις να τραβαμε την κωμη μας με την ψευτικη αγαπη του Πολυαγαπημενου μας Στεφανου.Διοτι όπως και να το κανουμε, η μανα,(ακομα και αν είναι ο ιιδιος ο Βελζεβουλ προσωποπποιημενος,) είναι παντα μανα.. Και ξερει οσα το παιδι της δε λεει, αλλα τα φωναζει, βουβα, απελπισμενα.

Ο Στεφανος μιλα στην Ευα για τον Λουκα που θυσιαζει τη ζωη του για ένα παιδι, και μιλαει και για τον ιδιο.Εκτιμα τον Λουκα, γιατι σε αυτόν βλεπει τον ιδιο του τον εαυτο. Εκεινος είναι ο μονος στον οποιο μπορει να δειξει την πληγη του, ξερει ότι ο Λουκας μπορει να καταλαβει, γιατι νιωθει το ιδιο. Και οσα ειπε «για τις νυχτες που ο ερωτας σου για τη Νορα θα σε πνιγει» δεν τα ειπε για να παρηγορησει το Λουκα. Τα ειπε γιατι ηθελε απεγνωσμενα να εξομολογηθει σε καποιον την δικη του νυχτερινη κολαση, τον δικο του αβασταχτο πονο. Και τα ειπε στον Λουκα, στον ομοιοπαθουντα, εμμεσα φυσικα, γιατι είναι αρκετα εγωιστης ώστε να μην ομολογησει την αδυναμια του καθαρα.Για αυτό δεν απαντα όταν ο λΛουκας τον ρωτα «στην Μελιτα αναφερεσαι?» Εχει αναγκη να βγαλει τον πονο του εξω, γιατι του τρωει την ψυχη. Ξερει όμως ταυτοχρονα, ότι πλεον, η Ευα και το μωρο εχουν σημασια, όχι τα δικα του ονειρα. Για αυτό, αμεσως μετα τις δυο σκηνες με τη Μελιτα μας τον εδειξε μαζι με την Ευα: η αντιπαραβολη της ζωης που ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΖΗΣΕΙ με τη ζωη ΠΟΥ ΑΝΑΓΚΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ.

Και κατι τελευταιο, που δεν μου περασε απαρατηρητο. Στη σκηνη της ‘μαγειρικης» όταν η Ευα του λεει «σε λιγο θα μαθουμε και το φυλο του παιδιου¨» εκεινος δεν βγαζει μιλια, δεν σηκωνει το βλεμμα, κοιτα κατω, και χαμογελα αμηχανα, σαν να χτυπηθηκε εκεινη τη στιγμη ένα ευαιασθητο σημειο μεσα του…Λιγη ωρα πριν, παρακολουθουσε μια πανεμορφη γυναικα, να αγκαλιαζει τρυφερα την κορη της…Εκεινη η αναμνηση πιστευω ότι πλυμμηρισε την ψυχη του, για αυτό φανηκε υπερμετρα αμηχανος στο σχολιο της Ευας, χωρις να δειξει χαρα, ενθουσιασμο.. Κι όταν σηκωνει το βλεμμα, απαντα,γιατι πρεπει να κρυφτει η πληγη από την Ευα. «Κοριτσακι.Να μοιαζει στη μητερα του.» Ειπε την αληθεια ο Στεφανος κ παλι όμως κεκαλλυμενα, διχως να το καταλαβει η Ευα. Αυτό ηθελε στην πραγματικοτητα. Την κορη της Μελιτας του, να μοιαζει στη μητερα της. Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΚΛΕΜΕΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΛΕΦΤΗ.

Μετα από πολύ καιρο, το επεισοδια με συγκινησε βαθια. Τιποτα δεν χαθηκε ακομα γι αυτους..Ανα μενουμε την συνεχεια..

stefanos-melita έγραψε:Kοριτσακια μου αγαπημενα, η εμπνευση μου την οποια ειχα απολεσει εδώ και καιρο, ξαναγυρισε, δριμυτατη!

Προχθες περασα στα τραγουδια το «una historia de un amor» γιατι μου τους θυμιζε πολύ..Εχθες βλεποντας το επ, αυτό το τραγουδι ηρθε στα χειλη μου..Η ιστορια μιας μεγαλης, ανεκπληρωτης αγαπης που δεν γραφτηκε ποτε το τελος της.

Βλεποντας τον Στεφανο να παραφυλαει σαν τον κλεφτη, κρυμενος πισω από ένα σχολικο, να δει τη γυναικα της ζωης του με το σπλαχνο της.ελιωσα.. Και σκεφτηκα πως ηρθε το πληρωμα του χρονου για τον Στεφανο που αποφασισε να θυσιασει κατι τοσο αγνο και πολυτιμο..Ζει στο πετσι του εκεινο το ποιημα, που σταθηκε όπως φαινεται προφητικο. «Καποτε θα ηθελα να σου μιλησω για τουτη τη σκια που μας ακολουθει μες την ομιχλη..Πως να τολμησω όμως να μιλησω για το τελος μιας ιστοριας που δεν αρχισε ποτε?»
Αυτό ηταν ο κρυμμενος ανδρας..Μια σκοτεινη σκια, ντυμενος στα μαυρα, που οι συνεπειες των πραξεων του τον οδηγησαν, στο να παρακολουθει από μακρυα, βουβος, την δικη του ευτυχια, που την αφησε να φυγει..Τη ζωη που θα ηθελε να ζησει..Και που τωρα μενει να την παρακολουθει να φευγει σαν αμμος από τα χερια του..
Το προσωπο του με συγκλονισε..Σκυθρωπο, «κλειστο», ηταν το προσωπο του ανθρωπου που παλευει με τον πιο σκληρο πονο.Και για να τον νικησει σφιγγει τα δοντια,και τους μυς,κλεινει τον πονο βαθια μεσα του.

Μεχρι τωρα βλεπαμε έναν Στεφανο, ενιοτε χαλαρο, αρκετα ευτυχισμενο, που εδειχνε να εχει «ξεχασει» πια ο,τι εζησε με τη Μελιτα. Βλεπαμε έναν Στεφανο, ψυχρο, ορθολογιστη, ρεαλιστη.Εκδικητικο επισης, γεματο κρυμμενη οργη και δυναμη. Καμια ρωγμη στην πανοπλια του. Και πανω που ειμασταν ετοιμες ολες να τον διαγραψουμε γιατι «ο ψευτης κοροιδευε τη Μελιτα, μονο εκεινη υποφερει» μας δειχνει μεσα από δυο βουβες, συγκλονιστικες σκηνες, ολο τον κρυμενο πονο της ψυχης του.Τη ρωγμη στην πανοπλια του, την πληγη της καρδιας του, που κρυβει τοσο καλα από τη Μελιτα, από ολους. Όμως το τραυμα αρχιζει και κρυωνει..Η απωλεια τον πνιγει. Ειδα ξανα, μετα από πολύ καιρο, έναν Στεφανο ευαλωτο, πονεμενο, ερωτευμενο.Και αγαλλιασε η ψυχη μου.Χαιρομαι που δεν καναμε τοσο λαθος για το χαρακτηρα και τα συναισθηματα του.Δεν υπαρχει μονο η εκδικηση, ο θυμος, η επικειμενη πατροτητα.Κατω απ όλα αυτά υπαρχει η λαβωμενη καρδια ενός ανδρα που αποφασισε να θαψει την ψυχη του.Αλλα που καποιες φορες, όταν κανεις δεν τον βλεπει, ξυνει ξανα την πληγη..

Σαν ένα πονεμενο σκυλακι, ο Στεφανος, στη σιγαλια της νυχτας, γλυφει την πληγη της καρδιας του, εχει αναγκη να την δει να ματωνει ξανα..Εχει αναγκη να πονα, για να νιωθει ΕΚΕΙΝΗ ακομη στο πλαι του. Κοιταζει τη γυναικα του στα ματια των ανθρωπων, και ονειρευεται τη νυχτα που περασε σε κεινο το κρεβατι με τη γυναικα της καρδιας του. Οι κινησεις του κεφαλιου του, η απελπισια στο βουρκωμενο του βλεμμα, ηταν αρκετα για να καταλαβω πως τοσα επε τωρα που εμεις θυμωνουμε με την «λιγη’ αγαπη του Στεφανου, εκεινος απλως την εκτυβε αριστοτεχνικα. Μα απ το απολυτο σκοταδι της νυχτας, κανεις δεν μπορει να κρυφτει.Απαλλαγμενος από τις προσποιησεις που του επιβαλλουν οι δυο γυναικες του σπιτιου, η μια αθελα της, η άλλη πληρως ηθελημενα, νιωθει την ψυχη του να κραυγαζει, και το κορμι να ποναει.

Και το ξερει αυτό η Αντιγονη.Ο διαλογος της με το Χρηστο εγινε ακριβως για να μας αποκαλυψει ότι αυτό που ειδαμε, δεν αρχισε τωρα, γινετε από την πρωτη στιγμη του χωρισμου με τη Μελιτα.Απλα δεν μας το εδειξαν, ώστε εμεις να τραβαμε την κωμη μας με την ψευτικη αγαπη του Πολυαγαπημενου μας Στεφανου.Διοτι όπως και να το κανουμε, η μανα,(ακομα και αν είναι ο ιιδιος ο Βελζεβουλ προσωποπποιημενος,) είναι παντα μανα.. Και ξερει οσα το παιδι της δε λεει, αλλα τα φωναζει, βουβα, απελπισμενα.

Ο Στεφανος μιλα στην Ευα για τον Λουκα που θυσιαζει τη ζωη του για ένα παιδι, και μιλαει και για τον ιδιο.Εκτιμα τον Λουκα, γιατι σε αυτόν βλεπει τον ιδιο του τον εαυτο. Εκεινος είναι ο μονος στον οποιο μπορει να δειξει την πληγη του, ξερει ότι ο Λουκας μπορει να καταλαβει, γιατι νιωθει το ιδιο. Και οσα ειπε «για τις νυχτες που ο ερωτας σου για τη Νορα θα σε πνιγει» δεν τα ειπε για να παρηγορησει το Λουκα. Τα ειπε γιατι ηθελε απεγνωσμενα να εξομολογηθει σε καποιον την δικη του νυχτερινη κολαση, τον δικο του αβασταχτο πονο. Και τα ειπε στον Λουκα, στον ομοιοπαθουντα, εμμεσα φυσικα, γιατι είναι αρκετα εγωιστης ώστε να μην ομολογησει την αδυναμια του καθαρα.Για αυτό δεν απαντα όταν ο λΛουκας τον ρωτα «στην Μελιτα αναφερεσαι?» Εχει αναγκη να βγαλει τον πονο του εξω, γιατι του τρωει την ψυχη. Ξερει όμως ταυτοχρονα, ότι πλεον, η Ευα και το μωρο εχουν σημασια, όχι τα δικα του ονειρα. Για αυτό, αμεσως μετα τις δυο σκηνες με τη Μελιτα μας τον εδειξε μαζι με την Ευα: η αντιπαραβολη της ζωης που ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΖΗΣΕΙ με τη ζωη ΠΟΥ ΑΝΑΓΚΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ.

Και κατι τελευταιο, που δεν μου περασε απαρατηρητο. Στη σκηνη της ‘μαγειρικης» όταν η Ευα του λεει «σε λιγο θα μαθουμε και το φυλο του παιδιου¨» εκεινος δεν βγαζει μιλια, δεν σηκωνει το βλεμμα, κοιτα κατω, και χαμογελα αμηχανα, σαν να χτυπηθηκε εκεινη τη στιγμη ένα ευαιασθητο σημειο μεσα του…Λιγη ωρα πριν, παρακολουθουσε μια πανεμορφη γυναικα, να αγκαλιαζει τρυφερα την κορη της…Εκεινη η αναμνηση πιστευω ότι πλυμμηρισε την ψυχη του, για αυτό φανηκε υπερμετρα αμηχανος στο σχολιο της Ευας, χωρις να δειξει χαρα, ενθουσιασμο.. Κι όταν σηκωνει το βλεμμα, απαντα,γιατι πρεπει να κρυφτει η πληγη από την Ευα. «Κοριτσακι.Να μοιαζει στη μητερα του.» Ειπε την αληθεια ο Στεφανος κ παλι όμως κεκαλλυμενα, διχως να το καταλαβει η Ευα. Αυτό ηθελε στην πραγματικοτητα. Την κορη της Μελιτας του, να μοιαζει στη μητερα της. Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΚΛΕΜΕΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΛΕΦΤΗ.

Μετα από πολύ καιρο, το επεισοδια με συγκινησε βαθια. Τιποτα δεν χαθηκε ακομα γι αυτους..Ανα μενουμε την συνεχεια..

stefanos-melita έγραψε:Kοριτσακια μου αγαπημενα, η εμπνευση μου την οποια ειχα απολεσει εδώ και καιρο, ξαναγυρισε, δριμυτατη!

Προχθες περασα στα τραγουδια το «una historia de un amor» γιατι μου τους θυμιζε πολύ..Εχθες βλεποντας το επ, αυτό το τραγουδι ηρθε στα χειλη μου..Η ιστορια μιας μεγαλης, ανεκπληρωτης αγαπης που δεν γραφτηκε ποτε το τελος της.

Βλεποντας τον Στεφανο να παραφυλαει σαν τον κλεφτη, κρυμενος πισω από ένα σχολικο, να δει τη γυναικα της ζωης του με το σπλαχνο της.ελιωσα.. Και σκεφτηκα πως ηρθε το πληρωμα του χρονου για τον Στεφανο που αποφασισε να θυσιασει κατι τοσο αγνο και πολυτιμο..Ζει στο πετσι του εκεινο το ποιημα, που σταθηκε όπως φαινεται προφητικο. «Καποτε θα ηθελα να σου μιλησω για τουτη τη σκια που μας ακολουθει μες την ομιχλη..Πως να τολμησω όμως να μιλησω για το τελος μιας ιστοριας που δεν αρχισε ποτε?»
Αυτό ηταν ο κρυμμενος ανδρας..Μια σκοτεινη σκια, ντυμενος στα μαυρα, που οι συνεπειες των πραξεων του τον οδηγησαν, στο να παρακολουθει από μακρυα, βουβος, την δικη του ευτυχια, που την αφησε να φυγει..Τη ζωη που θα ηθελε να ζησει..Και που τωρα μενει να την παρακολουθει να φευγει σαν αμμος από τα χερια του..
Το προσωπο του με συγκλονισε..Σκυθρωπο, «κλειστο», ηταν το προσωπο του ανθρωπου που παλευει με τον πιο σκληρο πονο.Και για να τον νικησει σφιγγει τα δοντια,και τους μυς,κλεινει τον πονο βαθια μεσα του.

Μεχρι τωρα βλεπαμε έναν Στεφανο, ενιοτε χαλαρο, αρκετα ευτυχισμενο, που εδειχνε να εχει «ξεχασει» πια ο,τι εζησε με τη Μελιτα. Βλεπαμε έναν Στεφανο, ψυχρο, ορθολογιστη, ρεαλιστη.Εκδικητικο επισης, γεματο κρυμμενη οργη και δυναμη. Καμια ρωγμη στην πανοπλια του. Και πανω που ειμασταν ετοιμες ολες να τον διαγραψουμε γιατι «ο ψευτης κοροιδευε τη Μελιτα, μονο εκεινη υποφερει» μας δειχνει μεσα από δυο βουβες, συγκλονιστικες σκηνες, ολο τον κρυμενο πονο της ψυχης του.Τη ρωγμη στην πανοπλια του, την πληγη της καρδιας του, που κρυβει τοσο καλα από τη Μελιτα, από ολους. Όμως το τραυμα αρχιζει και κρυωνει..Η απωλεια τον πνιγει. Ειδα ξανα, μετα από πολύ καιρο, έναν Στεφανο ευαλωτο, πονεμενο, ερωτευμενο.Και αγαλλιασε η ψυχη μου.Χαιρομαι που δεν καναμε τοσο λαθος για το χαρακτηρα και τα συναισθηματα του.Δεν υπαρχει μονο η εκδικηση, ο θυμος, η επικειμενη πατροτητα.Κατω απ όλα αυτά υπαρχει η λαβωμενη καρδια ενός ανδρα που αποφασισε να θαψει την ψυχη του.Αλλα που καποιες φορες, όταν κανεις δεν τον βλεπει, ξυνει ξανα την πληγη..

Σαν ένα πονεμενο σκυλακι, ο Στεφανος, στη σιγαλια της νυχτας, γλυφει την πληγη της καρδιας του, εχει αναγκη να την δει να ματωνει ξανα..Εχει αναγκη να πονα, για να νιωθει ΕΚΕΙΝΗ ακομη στο πλαι του. Κοιταζει τη γυναικα του στα ματια των ανθρωπων, και ονειρευεται τη νυχτα που περασε σε κεινο το κρεβατι με τη γυναικα της καρδιας του. Οι κινησεις του κεφαλιου του, η απελπισια στο βουρκωμενο του βλεμμα, ηταν αρκετα για να καταλαβω πως τοσα επε τωρα που εμεις θυμωνουμε με την «λιγη’ αγαπη του Στεφανου, εκεινος απλως την εκτυβε αριστοτεχνικα. Μα απ το απολυτο σκοταδι της νυχτας, κανεις δεν μπορει να κρυφτει.Απαλλαγμενος από τις προσποιησεις που του επιβαλλουν οι δυο γυναικες του σπιτιου, η μια αθελα της, η άλλη πληρως ηθελημενα, νιωθει την ψυχη του να κραυγαζει, και το κορμι να ποναει.

Και το ξερει αυτό η Αντιγονη.Ο διαλογος της με το Χρηστο εγινε ακριβως για να μας αποκαλυψει ότι αυτό που ειδαμε, δεν αρχισε τωρα, γινετε από την πρωτη στιγμη του χωρισμου με τη Μελιτα.Απλα δεν μας το εδειξαν, ώστε εμεις να τραβαμε την κωμη μας με την ψευτικη αγαπη του Πολυαγαπημενου μας Στεφανου.Διοτι όπως και να το κανουμε, η μανα,(ακομα και αν είναι ο ιιδιος ο Βελζεβουλ προσωποπποιημενος,) είναι παντα μανα.. Και ξερει οσα το παιδι της δε λεει, αλλα τα φωναζει, βουβα, απελπισμενα.

Ο Στεφανος μιλα στην Ευα για τον Λουκα που θυσιαζει τη ζωη του για ένα παιδι, και μιλαει και για τον ιδιο.Εκτιμα τον Λουκα, γιατι σε αυτόν βλεπει τον ιδιο του τον εαυτο. Εκεινος είναι ο μονος στον οποιο μπορει να δειξει την πληγη του, ξερει ότι ο Λουκας μπορει να καταλαβει, γιατι νιωθει το ιδιο. Και οσα ειπε «για τις νυχτες που ο ερωτας σου για τη Νορα θα σε πνιγει» δεν τα ειπε για να παρηγορησει το Λουκα. Τα ειπε γιατι ηθελε απεγνωσμενα να εξομολογηθει σε καποιον την δικη του νυχτερινη κολαση, τον δικο του αβασταχτο πονο. Και τα ειπε στον Λουκα, στον ομοιοπαθουντα, εμμεσα φυσικα, γιατι είναι αρκετα εγωιστης ώστε να μην ομολογησει την αδυναμια του καθαρα.Για αυτό δεν απαντα όταν ο λΛουκας τον ρωτα «στην Μελιτα αναφερεσαι?» Εχει αναγκη να βγαλει τον πονο του εξω, γιατι του τρωει την ψυχη. Ξερει όμως ταυτοχρονα, ότι πλεον, η Ευα και το μωρο εχουν σημασια, όχι τα δικα του ονειρα. Για αυτό, αμεσως μετα τις δυο σκηνες με τη Μελιτα μας τον εδειξε μαζι με την Ευα: η αντιπαραβολη της ζωης που ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΖΗΣΕΙ με τη ζωη ΠΟΥ ΑΝΑΓΚΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ.

Και κατι τελευταιο, που δεν μου περασε απαρατηρητο. Στη σκηνη της ‘μαγειρικης» όταν η Ευα του λεει «σε λιγο θα μαθουμε και το φυλο του παιδιου¨» εκεινος δεν βγαζει μιλια, δεν σηκωνει το βλεμμα, κοιτα κατω, και χαμογελα αμηχανα, σαν να χτυπηθηκε εκεινη τη στιγμη ένα ευαιασθητο σημειο μεσα του…Λιγη ωρα πριν, παρακολουθουσε μια πανεμορφη γυναικα, να αγκαλιαζει τρυφερα την κορη της…Εκεινη η αναμνηση πιστευω ότι πλυμμηρισε την ψυχη του, για αυτό φανηκε υπερμετρα αμηχανος στο σχολιο της Ευας, χωρις να δειξει χαρα, ενθουσιασμο.. Κι όταν σηκωνει το βλεμμα, απαντα,γιατι πρεπει να κρυφτει η πληγη από την Ευα. «Κοριτσακι.Να μοιαζει στη μητερα του.» Ειπε την αληθεια ο Στεφανος κ παλι όμως κεκαλλυμενα, διχως να το καταλαβει η Ευα. Αυτό ηθελε στην πραγματικοτητα. Την κορη της Μελιτας του, να μοιαζει στη μητερα της. Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΚΛΕΜΕΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΟΥΣΕ ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΛΕΦΤΗ.

Μετα από πολύ καιρο, το επεισοδια με συγκινησε βαθια. Τιποτα δεν χαθηκε ακομα γι αυτους..Ανα μενουμε την συνεχεια..

loukasnora έγραψε:Ας σχολιασω κι εγω λιγα πραγματα οσα θυμαμαι απο το χθεσινο επεισοδιο.

Νορα-Μητσουλας
Οσο παει και με μπερδευει περισσοτερο αυτος ο ανθρωπος.Απο την μια λεω ειναι ντιπ για ντιπ ηλιθιος απο την αλλη λεω δεν μπορει να ειναι τοσο ηλιθιος.Καλα ενταξει ειναι ερωτευμενος αλλα και τοσο τυφλος πια;Δεν ειδε το υφος της Νορας οταν του ειπε οτι δεχεται να ειναι μαζι;Λες και την πηγαιναν για εκτελεση ηταν.
Αυτό κι εγω δεν το καταλαβαίνω, γιατί "συμβιβάζεται" με μια γυναίκα που ξέρει ότι είναι αλλου λες και δεν υπάρχουν αλλου πορτοκαλιές?

Μανος-Μητσουλας
Πηγε στον ευεργετη του για να πει τα ''ευχαριστα''ο Μητσουλας αλλα κανονικα δεν θα επρεπε να παει στον Λουκα ρε παιδια;Εκεινος υποτιθεται τον συμβουλευε για το πως να ''ριξει'' την Νορα.Παντως ο Μανος μου αρεσε τρελα σε αυτη τη σκηνη.Στην αρχη του χαμογελασε και του εδωσε συγχαρητηρια αλλα μολις εφυγε ο Μητσουλας εφυγε και το χαμογελο απο το προσωπο του.
Κορίτσια ο Μπέλλος τέλος! Μου άρεσε πολύ η σκηνή! Και ναι μεν ο Λουκάς τον βοήθαγε αλλά ο Μάνος του την γνωρισε! Πιστεύω κιόλας ότι με το Λουκά κάτι έχει πιάσει απο την ένταση λόγω Νταίζης και ίσως για αυτό πήγε στο Μάνο!

Νορα-Μανος
Πολυ ωραια σκηνη.Παρα πολυ ωραια σκηνη.Κι εδω μου αρεσε τρελα ο Μανος.Ως τριτος και μη συναισθηματικα μπλεγμενος σε αυτη την ιστορια της μιλησε ωραια και σωστα και συμφωνω απολυτα μαζι του.Αληθεια αυτο λετε να πρεπει να το κοιταξω;Παντως εδειξε για μια ακομα φορα-εστω και καθυστερημενα-οτι ασχετα απο αυτα που εχει κανει τους φιλους του τους αγαπαει πολυ.Μου θυμησε οταν ειδε την Νορα να βγαινει απο το γραφειο του Ρουσσου αμεσως μετα τον θανατο του Στελιου.Εγω σε εκεινη την σκηνη ειχα δει εναν Μανο που αγαπαει πολυ την φιλη του και ανησυχει για αυτη.Ειχα δει τρυφεροτητα στο βλεμμα του και μου αρεσε.Κατι τετοιο ειδα και χθες στην σκηνη τους.
Συμφωνείς απολυτα μαζί του ε? Κι εγω! Έλα πάμε μαζί στο γιατρό!!!

Λουκας-Σοραγια
Ουτε εμενα μου αρεσε αυτη η αγκαλια στον καναπε αλλα το εσωσε ο Λουκας που ηταν σαν να τον σκοτωνουν και που απεφυγε με -οχι και πολυ- διακριτικο τροπο το πεσιμο της οχιας.
Συμφωνώ, με συγχύζει, τελικα ο Άγιος Πατάπιος έκανε το θαύμα του!

Πετρος-Νορα
Αν ειχατε καμια αμφιβολια τωρα πια ειναι σιγουρο.Ο Ρουσσος ειναι φαντικος Λουκονορικος σαν κι εμας.Πολυ ωραια σκηνη.
Ναι ο Ρούσσος τους συμβουλεύει σαν πατέρας και σε αντίθεση με τα παιδιά του τον ακούνε σοβαρά πάντα!

Στεφανος γενικως
Εγω γιατι οταν πηγε και κοιταζε απο μακρια την Μελιτα με το Νεφελακι δεν ειδα απελπισια και τρελο ερωτα ρε παιδια;
Ούτε κι εγώ! Και μάλιστα αναρωτήθηκε τώρα αυτή η φάτσα είναι ερωτευμένου ανθρώπου? Σαν θυμό μου έβγαζε και με μπέρδεψε!

Στεφανος-Ευα
Αχ αυτες τις σκηνες βλεπω και λιωνω.Να αστειευονται για το κεικ και να μιλανε για το μωρακι τους.
Νίκη συγκεντρώσου αφού τα είπε πάλι η κα Ακρίτα αλλού πάει το πράγμα! Κρατα με να σε κρατώ λέμε!!!

Λουκας-Στεφανος
Ετσι ειναι οταν γεμιζει η οθονη ωραια αγορια.Μου αρεσε πολυ η σκηνη τους οπως παντα αλλωστε.
Και Στέφανος - Χρήστος να συμπληρώνω! Μην ξεχνάμε τον ΚΟΥΚΛΟ Κασσανδρινό!!!

Κοριτσοπαρεα της φεγγαροπετρας
Η Δαφνη ως συνηθως στον πλανητη Goofy.Η Ευα κανονικα στον πλανητη μας.
Μου άρεσαν οι φάτσες τους πολύ! χιχι

Αγοροπαρεα της φεγγαροπετρας
Οσο παει και συμπαθω περισσοτερο τον Μανο.Τρελαθηκα για το υφος του οταν ειπε στον Λουκα την παρακατω ατακα μιλωντας για την πρωτη νυχτα του γαμου......

Μανος:Να μας βγαλεις ασπροπροσωπους.Να βγαλεις το σεντονι......
Ο Μπουγιουράκος το ειρωνικό και το χιουμοριστικο το έχει στο τσεπάκι καλέ!!!!!!!!!!! ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ! ΤΕΛΕΙΑ! Τα φουντούκια, το σεντόνι, η αγκαλιά όοοοοολα τα λεφτα!!!

Λουκας και Νορα γενικως
Δεν θυμωνω με τον Λουκα οπως εσεις.Την αγαπαει και θελει το καλυτερο για εκεινη και να ειναι ευτυχισμενη.Και αφου ετσι οπως το βλεπει εκεινος δεν μπορει να το κανει αυτος ισως να μπορει ο Μητσουλας.Αλλα δεν συγκρινεται με τιποτα το υφος του οταν ειδε την Νορα σε ''ερωτικες''περιπτυξεις με τον Μητσουλα.Νομιζω οτι του ανεβηκε το αιμα στο κεφαλι κυριως οταν ειδε τον Μητσουλα να απλωνει το χερι του στο μπουτι της Νορας.
Ούτε κι εγω θυμώνω με το Λουκά καθώς ακολουθεί την απόφαση που πήρε όσο το δυνατόν πιο σωστά, θυμώνω όμως με τη Νόρα γιατί συγνώμη αλλα θεωρώ ότι απο εχτες άρχισε να εκμεταλλεύεται τον Δημήτρη!!!

Ωραιο επεισοδιο για μενα.Περιμενω το σημερινο και το αυριανο με ανυπομονησια.

Αυτα απο μενα.Αυριο παλι.