Επεισόδιο 282 - Ημερομηνία 15-01-2010

Η ΕΓΥΜΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΕΥΑ

ΣΤΕΦΑΝΟΧΤΥΠΗΜΕΝΗ έγραψε:

Ntinaki1 έγραψε:

Katie007 έγραψε:

Ηταν ολα υπερβολικα σημερα και μια απο τα ιδια .Για τη συμπεριφορα του Στεφαμου προς τη Μελιτα πως θυμιζει <κανονικο>ζευγαρι νομιζω καττα την ταπεινη μου γνωμη ειναι αστοχη και εκτος για να μην πω προσβλητικη ,καθοτ ιολοι γνωριζουμε πως ο κ.Σταυρου διατηρει σοβαρο δεσμο εδω και τεσσερα χρονια με την κ.Τουμασατου..Ας προσεχουμε ολοι τι γραφουμε .Συγνωμη αλλα ας μη ξεχναμε οτι ειναι ηθοποιοι και εκτελουν τις εντολες του εκαστοτε σκηνοθετη..

Κανονικό ζευγάρι εννοούμε όχι στην ζωή ( προς Θεού) αλλά στο σήριαλ. Ζευγάρι που τα έχει βρει και δεν έχει προβλήματα και εμπόδια, που περνάει κάποιες χαλαρές στιγμές. Π.χ όπως ο Νικόλας και η Δαφνη που τους δείχνει ήρεμους και χαλαρούς. Σήμερα ήταν η πρώτη φορά που έδειξε Στεφ-Μελ σε πιο χαλαρές στιγμές και έμοιαζαν με ένα τέτοιο κανονικό ζευγάρι.

και εγω για κανονικο ζευγαρι στο σηριαλ καταλαβα.δεν νομιζω οτι εχει υπονοησει ποτε καποιος εδω μεσα κατι αλλο.

Εδώ θα συμφωνήσω κι εγώ! Τα κορίτσια εννοούν κανονικό ζευγάρι στο σήριαλ!!!!

kikialex έγραψε:EVA ΕΙΣΑΙ 15 & ΕΙΜΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΟΥ ΟΤΑΝ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙΣ & ΝΙΩΣΕΙΣ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ & ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ & ΣΤΑ ΠΑΤΩΜΑΤΑ & ΣΤΟ ΚΡΕΒΒΑΤΙ & ΘΑ ΤΟΥ ΠΕΙΣ ΧΩΡΙΖΟΥΜΕ & ΠΑΛΙ ΜΑΖΙ ΘΑ ΕΙΣΤΕ ΘΑ ΘΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΣΕ ΞΑΝΑΠΛΗΣΙΑΣΕΙ & ΟΛΟ ΘΑ ΠΑΡΑΚΑΛΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΘΑ ΤΟΥ ΛΕΣ ΦΥΓΕ & ΜΕΤΑ ΘΑ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΩΝΕΙΣ ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΖΕΥΓΑΡΙΑ ΜΕ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΝΟΥ ΕΥΑ ΜΕ ΑΦΗΝΟΥΝ ΑΔΙΑΦΟΡΗ ΟΠΩΣ & ΤΟ ΑΛΛΟ ΛΟΥΚΑΣ ΝΟΡΑ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟ ΕΙΝΑΙ ΝΙΚΟΛΑΣ ΔΑΦΝΗ

Όχι οτι είμαι μεγάλη και έμπειρη,αλλά συμφωνώ απόλυτα μαζί σου.Πιστεύω πως ο έρωτας είναι ακριβώς αυτή η τρέλα που σε κυριεύει και δυστυχως κάνεις πράγματα που ούτε καν φανταζόσουν.Δεν δίνω συγχωροχάρτι στους ερωτευμένους και το έχω πεί και παλιότερα σε συζητήσεις αυτό, ότι δηλαδή οι πράξεις τις εύας όσο ερωτευμένη και αν έλεγε πως είναι,δεν συγχωρούνται κατά την γνώμη μου με τίποτα.Και μένα το ζευγάρι Μάνος Εύα με αφήνει αδιάφορη, ο Νικόλας και η Δάφνη μου αφήνουν ένα χαμόγελο(αν και δεν θέλω να σκέφτομαι τα τεράστια φάουλ του Νικόλα που εγώ ας πούμε δεν θα συγχωρούσα) και ο Λουκάς και η Νόρα με κάνουν κάποιες στιγμές να γελάω,ενώ κάποιες άλλες στιγμές με κουράζουν.Αυτα! :D

anastasia20 έγραψε:

Ntinaki1 έγραψε:

ΘΑ ΠΩ ΚΑΤΙ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ:ΣΥΜΦΩΝΩ 1000000000000%..ΜΕ ΚΑΛΥΨΕΣ ΑΠΟΤΟΜΑ.....
Η ΣΚΗΝΗ ΤΟ ΠΡΩΙ ΗΤΑΝΕ Η ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΤΟΥΣ...ΠΙΟ ΗΡΕΜΟΙ ΚΑΙ ΠΙΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙΑΠΟ ΠΟΤΕ...ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗΣΙΑΡΙΚΗ

Έλσα και όλες οι Στεφανομελιτικές... λεπτομέρεια που ξέχασα να αναφέρω και ήταν συγκλονιστική! Εκεί στο παράθυρο-καμάρα που φιλιόντουσαν είχαν ενώσει τα χέρια τους και φιλούσαν ο ένας τα χέρια του άλλου. Δεν μιλάμε απλά για έρωτα εδώ. Το ξεπεράσαμε και μιλάμε για αγάπη καθαρή και έρωτα μαζί. Απλά δεν υπάρχει αυτό. Ανέβηκε και το επεισόδιο. Παρατηρήστε.

έχεις απόλυτο δίκιο..το παρατήρησα και εγώ...μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση...τι να λέμε τώρα..το απόλυτο ζευγάρι..

Πείτε τα κορίτσια!!!ΤΟ ζευγάρι!!!

marializ25 έγραψε:

Στέφανος-Μελίτα: Δεν έχω λόγια να περιγράψω τις σκηνές τους. Το ζευγάρι αυτό είναι λατρεμένο! Απλά θεοί! Τι να πρωτοπώ; Που πήγε και τον βρήκε και φιλήθηκαν και έκλεισαν την πόρτα.... όλες οι σκηνές τέλεια σκηνοθετημένες.
Μετά στο παράθυρο που τους έδειχνε μαζί. Για άλλη μια φορά, με πόση λατρεία φιλούσε ο Στέφανος την Μελίτα, της άγγιζε το πρόσωπο τα χείλη τα μαγουλάκια της! Την αγαπάει!!!Απλά τέλειοι.
Στην σκάλα ο Στέφανος είχε συνεχώς την Μελίτα αγκαλιά και την φιλούσε στους ώμους. Αυτή ήταν στην αγκαλιά του και αυτός δεν την άφηνε καθόλου!! Από τις πιο ωραίες και γλυκές σκηνές τους.
Το πρωΐ στο κρεβάτι μαζί επιτέλους σαν φυσιολογικό ζευγάρι!! Τέλειοι!!!

Στην σκάλα κρατάω αυτό που είπε ο Στέφανος στην Μελίτα: Εγώ κατανόησα τα αισθήματα της Εύας για τον Μάνο, οφείλει και αυτή να κατανοήσει τα δικά μου αισθήματα για σένα.
Και εκεί που τον ρώτησε η Μελίτα αν μπορούν να προχωρήσουν μαζί... και ο Στέφανος της είπε " Σημασία δεν έχει αν μπορούμε, αλλά ότι το θέλουμε"! Μόνο που δεν σας αφήνουν όλοι οι άλλοι Στέφανε....

Τέλος το πρωΐ τι ωραίοι που ήταν αγκαλιά και πετάχτηκε ο μπαμπούλας.Μα τι στον διάολο νυχτιάτικα γύρισε; ΈΛΕΟΣ! Την χολή τους έκοψε!!
Στον κήπο ο Στέφανος την είπε " μωρό μου" τόσο αυθόρμητα... σαν να είναι κανονικό ζευγάρι! Και το φιλάκι μετά! Στέφανος Μελίτα απλά τέλειοι αν και ήθελα παραπάνω σκηνές!

Μπαμπούλας-Στέφανος: Ο Στέφανος να λέει "είμαι ερωτευμένος με την Μελίτα" και το άλλο που κρατάω εγώ " είμαι ευτυχισμένος μαζί της" και ΝΑΙΑΙΑΙΑΙ!! Είναι ευτυχισμένος με την Μελίτα! Χαμογελάει , φωτίζει το πρόσωπό του, παίρνει ζωή με την Μελίτα και είναι άλλος άνθρωπος. Καμία σχέση με τον Στέφανο των πρώτων επεισοδίων. Και αυτή η μάνα του τον βλέπει ευτυχισμένο και χαρούμενο και δεν την νοιάζει. Και ο Στέφανος έφτασε στο σημείο να της το πει ότι αν τον αγαπούσε πραγματικά θα την ένοιαζε η ευτυχία του. Αλλά φυσικά αυτή κοιτάζει την πάρτη της. Καρτάλω μας έπρηξες με την Εύα. Έλεος. Μέχρι και ο γιος της το είπε ότι έχουν αλλάξει τα πράγματα για τον Στέφανο πια και θέλει την Μελίτα! " Δεν νομίζω ότι μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν"! Δηλαδή τι άλλο πρέπει να πει και να κάνει ο άνθρωπος για να το καταλάβει και να το αποδεχτεί; Και θα έλεγα τώρα τίποτα για το ένστικτό της και τις βλακείες της.... έλεος. Ας την πάρει αυτή την Εύα μιας και έχει λυσσάξει τόσο.

ΘΑ ΠΩ ΚΑΤΙ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ:ΣΥΜΦΩΝΩ 1000000000000%..ΜΕ ΚΑΛΥΨΕΣ ΑΠΟΤΟΜΑ.....
Η ΣΚΗΝΗ ΤΟ ΠΡΩΙ ΗΤΑΝΕ Η ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΤΟΥΣ...ΠΙΟ ΗΡΕΜΟΙ ΚΑΙ ΠΙΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙΑΠΟ ΠΟΤΕ...ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΑΓΑΠΗΣΙΑΡΙΚΗ


ΑΜΑΛΙΑ-ΠΕΤΡΟΣ...ΑΠΛΑ ΤΕΛΕΙΟΙ.....Η ΑΜΑΛΙΑ ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΤΟΥ ΤΑ ΠΕ.....ΚΙ Ο ΠΕΤΡΟΣ ΕΛΕΟΣ ΔΛΔ....ΤΙ ΦΤΑΙΕΙ Η ΚΟΡΗ ΣΟΥ κ.ΡΟΥΣΣΟ ΑΝ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑΚΙ? ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΑΝΤΑΩ ΕΓΩ..ΟΠΟΤΕ ΑΣΤΗΝ ΗΣΥΧΗ ΜΗΝ ΕΡΘΩ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΣΟΥ ΡΙΞΩ ΚΑΜΙΑ ΜΠΟΥΝΙΑ ΜΠΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΠΕΙ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ...

ΝΟΡΑ-ΛΟΥΚΑΣ-ΔΗΜΗΤΡΗΣ-ΝΤΑΙΖΗ ΚΑΙ GUEST STAR O ΓΚΡΟΥΜ Ο ΜΟΥΓΓΟΣ...... ΚΑΙ ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΗΣ.....
ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΓΙΑ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΣΚΗΝΕΣ?
απο την μια γελουσα ειδικα εκει που η νορα μιλουσε με τη δαφνη και απο την αλλη αρχισα να εκνευριζομαι διοτι καμια εξελιξη στο θεμα του παιδιου..ΑΛΛΑ ΚΑΜΙΑ..ο ενας να χτυπα την πορτα ή αλλη να νομιζει οτι νορα λουκας κατι κανουν πονηρο...ο γκρουμ να θελει να τα μαθει ολα....η νορα να κρυβεται...ο λουκας σε κατασταση πανικου....ουφ.... πολυ μπερδεμα.....και μια δαφνουλα να νομιζει οτι οντως κατι περιεργο συμβαινει..μεσα στη καλη χαρα....

μανος-νικολας: χαλαρη σκηνη....αλλα λυπαμαι που θα το πω .αυτη τη ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ πως εγινε? που δεν ειναι αλλαγη αλλα ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ...... αυτα ολα που κανει ειναι λογικα?

και μια ευα που καλα κανει και δε δεχεται την μεταλλαξη του.... αν και εδω που τα λεμε μου αρεσει που ειπε στη μαριλια οτι παντα ητανε καλος μαγειρας...μου φανηκε πολυ γλυκο εκ μερους της..

οσο για την εγκυμοσυνη: εντελως ακυρη...!!!!

κοριτσια συμφωνω απολυτα 1000% μαζι σας...εχω μονο ενα παραπονο...ηθελα λιγο παραπανω στεφ-μελ σημερα...
αλλα οι σκηνες τους ειναι απιστευτες...θελω πολυ να δω οταν το παραδεχτουν δημοσια...λατρευω τους σχολιασμους σας...χαιρομαι που ξερω οτι και αλλοι σκεφτονται οπως εγω...

Μόλις είδα το επεισόδιο και έχω να πω ότι και εμένα με κούρασαν αυτές οι πέρα δώθε σκηνές στα δωμάτια και τα παιχνιδάκια αν και τρελαίνομαι για Νόρα και Λουκά... Θέλω εξελίξεις! Όσο για τον καβγά στο γραφείο... Έτσι όπως τον περιγράφατε, τον φανταζόμουν χειρότερο... Πάλι από βδομάδα, όμως, τσακωμένοι θα είναι να πάρει... :x

Αποψε εχω διαθεση να σας παρω μαζι μου, σε ένα ρομαντικο ταξιδι.. Γι αυτό προετοιμαστητε..και οσες από σας δεν ειστε ετοιμες για να ερθετε μαζι μου..μην διαβαζετε το παρακατω,θα βαρεθητε.. ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ..ΣΤΕΦΑΝΟΜΕΛΙΤΙΚΕΣ.

Ενας ανδρας κρυμενος στο σκοταδι της νυχτας, που συναγωνιζεται τα σκοταδια της σκεψης του.. Εκεινη..της εδωσε χρονο,οσο χρονο ηθελε..Εκεινος πως θα αντεχε να περασει άλλη μια νυχτα μακρυα της? Της το χε πει.. «Δεν περναει η νυχτα μακρυα σου..» Η σκια της ξεπροβαλλει μεσα από τη νυχτα, μυστηριωδης, γεματη φως για να φωτισει τα σκοταδια του..Η εκφραση του καθως πλησιαζει την πορτα, σοκ, αγωνια, και μια αισθηση εξωπραγματικου. Μοιαζει σαν να μην γνωριζει αν εκεινη είναι το οραμα της φαντασιας του, ή η εκφραση της πιο κρυφης του επιθυμιας..Ανοιγει την πορτα,φευγει το εμποδιο..Μονοι οι δυο τους. Το βλεμμα καρφωμενο σε εκεινη..Πραγματικη, ναι.. Όμως ηρθε για να τον αποτελειωσει ή για να του δωσει ζωη? Ο Στεφανος απλως περιμενει την ετυμηγορια.
«Δεν μπορω..μακρυα σου..δεν μπορω. Οι νυχτες χωρις εσενα πονανε..» Ποναει η ψυχη, ποναει το κορμι.. «Σ ΑΓΑΠΑΩ..’ Λατρεψα τη Χρυσα στη σκηνη αυτή. Εκεινο το ‘σαγαπω’ βγηκε από τα βαθη της ψυχης της ποτισμενο με πονο, κ τη ματαιοτητα ενός ηδη χαμενου αγωνα Όπως ειπε κ η Μανα της ‘ Ερως ανικατε μαχαν’..
Το φιλι τους τρυφερο, επισφραγιζει την ελπιδα που γεννιεται στην ψυχη τους για μια κοινη πορεια..Η πορτα θα κλεισει πισω από τους ερωτευμενους, σαν μια ασπιδα που θα τους προστατεψει τουτη τη βραδια απ ολους οσους δεν βλεπουν το φως γυρω από το αγκαλιασμα τους..Και είναι πολλοι. Η πορτα κλεινει, και τους περικλειει ενα ζεστο κουκουλι,μεσα σε μια νυχτα μαγικη..

Μια νυχτα μαγικη, γεματη φως, χρωματα και μουσικη..Το ζευγαρι, στεκεται κατω από την «φωτεινη» αψιδα, αγκαλιασμενο, στο δικο του ομορφο, ιδιωτικο συμπαν..Τα δυο κορμια γινονται ένα, δεν ξεχωριζεις που τελειβνει το ένα, και που αρχιζει το άλλο..Απαλα φιλια, μικρα διαμαντια γυρω τους..Εκεινος αγγιζει τα μαλλια, αποτυπωνει το σχημα του αγαπημενου προσωπου στις παλαμες του,σαν να θελει να το κουβαλαει παντοτε στα χερια του, σαν να θελει τα χερια του να είναι παντοτε γεματα από Εκεινη.. Χαιδευει τα χειλη της. Τα χερια τους μπλεκονται, φιλουν ο ενας το χερι του αλλου..Η εκφραση της απολυτης αφοσιωσης, της μεγαλης λατρειας..Ο ενας πολυτιμος και ιερος για τον άλλο. Εγω προσωπικα δεν χρειαζομαι τιποτα άλλο για να πεισθω για το μεγαλειο τουτου του συναισθηματος..Περιττη μια καθαρα ερωτικη σκηνη, όταν τα χερια είναι ικανα να πουν μυριαδες ιστοριες..

Ιστοριες που συνεχιζουν να λενε αδιακοπα, καθως τους βλεπουμε σε ένα από τα πιο υπεροχα, πιο τρυφερα και συγκηνητικα τους πλανα μαζι..Αγκαλια, αγκαλια σφιχτη, με τα χερια του Στεφανου σφιχτα δεμενα γυρω της, και τα δικα της, σε μια απελπιδα προσπαθεια να τον περικλεισουν ολοκληρο στην αγκαλαια της.. Δεσμα εκουσια, που τους δενουν τον έναν με τον άλλο, τωρα, υστερα, ισως για παντα..

«Δεν αντεχω να σε χασω» Ερχεται ο φοβος..ο φοβος που μας ακολουθει σαν ανεπιθυμητος συντοφος σε κάθε ευτυχισμενη στιγμη..οτι θα χασουμε αυτή την ευτυχια.. Η Μελιτα ξερει, βλεπει..τι θα επακολουθησει. Ο δημοσιος λιθοβολισμος. Ο Στεφανος, γνωριζει και εκεινος. Αλλα εκεινος είναι ο ανδρας, και δεν φοβαται τοσο. Ξερει ότι αργα ή γρηγορα θα το αποδεχθουν. ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ περιμενει από την Ευα να κατανοησει αυτό που αισθανεται για τη Μελιτα, γιατι το νιωθει και η ιδια για το Μανο, και γιατι οντως ο Στεφανος οσο ηταν μαζι,εδειξε κατανοηση για την εμμονη της με το Μανο. Γιατι να μην κανει το ιδιο αυτή? Του το χρωστα. Η Μελιτα όμως ΞΕΡΕΙ ότι η γυναικεια λογικη δεν εχει καμια σχεση με την ορθολογιστικη σκεψη των ανδρων. Η Ευα πανω απ όλα είναι γυναικα, γυναικα του παρ’ολιγον. Αλλα αυτό δεν εχει και τοση σημασια. Το πιθανοτερο είναι πως θα αντιδρασει ασχημα.
« ΜΠΟΡΟΥΜΕ να ειμαστε μαζι Στεφανε?»
«Φτανει που το ΘΕΛΟΥΜΕ!»
Ναι, για τους ανδρες τα πραγματα είναι απλα. Το δυσκολο είναι να παραδεχθουν ότι σε αγαπουν. Όταν όμως γινει αυτό, το ζουν και δεν υπολογιζουν τιποτα άλλο. Σε αντιθεση με ταγυναικεια πλασματα, που οσο ευκολα παραδεχονται τα συναισθηματα τους στον εαυτο τους, τοσο δυσκολευονται να τα εκφρασουν-και να τα υπερασπιστουν στον κοινωνικο περιγυρο τους, ποσο μαλλον ταν εχουμε δυο πληρως αντιπροσωπευτικα δειγματα των ανωτερω κατηγοριων, το Στεφανο και τη Μελιτα αντιστοιχα, μεγαλωμενους αντιθετα. Ο ενας εμαθε μια ζωη να κρυβει το όποιο συναισθημα του, η άλλη να υπολογιζει τον.. «κοσμο» μια ζωη..
«Δεν αντεχω να φευγω σαν τον κλεφτη πια..ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ..»
Ολος ο πονος της Μελιτας εκφραζεται σε τουτα τα λογια..Κεντησε η Χρυσα, μου εφερε δακρυα στα ματια.. Μια μορφη γεματη απελπισια, μια φωνη ραγισμενη από το βαρος ενος ανειπωτου πονου.. Πώς να ζησει χωρια του? Πώς να απαρνηθει την ιδια τη ζωη τωρα που τη γνωρισε? Πώς να ξαναγυρισει στον ταφο της? Σε μια ζωη σαν αδειο κελυφος, διχως ανασα, ζωη, αγαπη.. Πώς να αντεξει να βυθιστει και παλι στην απολυτη σιωπη, όταν ολο το κορμι της, ολακερη η ψυχη της εμαθε επιτελους να τραγουδα? Πώς να γυρισεις την πλατη στην Εδεμ σου, όταν την εχεις ηδη συναντησει??
Και εκεινος..πως να εκφρασουν οι λεξεις τα συναισθηματα του? Ποτε δεν ηταν ικανος στα λογια ο Στεφανος..Τα χερια παιρνουν και παλι την πρωτοβουλια, και την σφιγγουν πολύ δυνατα, πανω στο κορμι του, σε μια κινηση που υποδηλωνει τοσα παραγματα, τοσα συναισθηματα..ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ,ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ, ΑΣΦΑΛΕΙΑ..

Η μαγικη νυχτα φτανει στο τελος της, και το σκληρο φως του ηλιου, τους γυριζει πισω στην παραγματικοτητα..Ξαπλωμενοι αγκαλια, το πρωτο πρωινο που τους βρισκει ΜΑΖΙ, κλεινουν πεισματικα τα ματια..Ακομη είναι στο ονειρο τους..
«Δεν θελω να σε αφησω.. Όταν ειμαι μαζι σου μου ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΟΛΑ ΤΟΣΟ ΣΩΣΤΑ...»
Μα είναι σωστα..Ποτε η ΖΩΗ δεν είναι λαθος..
Εκεινος θελει να ακουσει για άλλη μια φορα,θελει να σιγουρευτει για την αγαπη της, βαθια ανασφαλης για τουτο το πρωτογνωρο συναισθημα.. «Κι όταν δεν εισαι??»
«ΤΟ ΧΑΟΣ..»
Το σκανταλιαρικο χαμογελο ενός μικρου αγοριου, κανει την εμφανιση του στο προσωπο ενός ωριμου, ομορφου ανδρα, κανοντας τον ακομη πιο γοιτευτικο.. Το απροσμενο χιουμορ, ερχεται να μας ξαφνιασει.. Ο παντα ηρεμος, απολυτα ελεγχομενος Καρταλης, ο σοβαρος, που εδειχνε σαν να μην εχει χαμογελασει ποτε στη ζωη του, χαμογελα γλυκα..και κοροιδευει την αγαπημενη του! «Να μην σε τρομαξω, αλλα εισαι μαλλον ερωτευμενη» Περιμενοντας με αγωνια την απαντηση της.
Εκεινη, η πλουσια κυρια, το κοριτσι που εχει μαθει απεξω τους..»κανονες ευπρεπειας» γινεται ένα μικρο,σκανταλαιρικο κοριτσακι, και του απαντα χαμογελωντας, χωρις να παψει στιγμη, να είναι και ΓΥΝΑΙΚΑ..
«ΤΡΕΛΑ ΚΑΙ ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΑ..»
Ο Στεφανος, μαγεμενος, παραδομενος απολυτα στα χερια της, στην αγκαλια της, σαν μωρο, δεχεται το τρυφερο φιλι της, κλεινοντας τα ματια του, σε μια γλαφυρη εικονα της απολυτης παραδοσης,και της απολυτης αγαλλιασης του, γι αυτή την παραδοση.. Το χαδι στο προσωπο της, απαραιτητο πια για εκεινον, οσο και η ανασα του..

Επιστροφη στην καθημερινοτητα, με μια εικονα συνηθισμενη για όλα τα ζευγαρια, μα τοσο καινουργια για αυτους τους δυο ερωτευμενους..Ξυπνουν μαζι, κατεβαινουν αγκαλια τη σκαλα, ετοιμη να χαμογελασουν στην καινουργια μερα.. Το χερι του ακουμπα στη μεση της κτητικα, την τραβα κοντα του, εκεινη του δινει τρια ρουφηχτα φιλακια στα μαγουλακια του..τοσο μα τοσο αγαπησιαρικη, τρυφερη εικονα..Το χαμογελο του σπανιο, σαν τον ηλιο,που βγαινει σπανια στο Βορρα..οταν βγει όμως φωτιζεται η πλαση ολη..Ετσι και το δικο του, φωτιζει την πλαση της Μελιτας.. Ένα χαμογελο που θελει να επισφραγησει μια υπεροχη νυχτα, να γραψει ένα υπεροχο τελος για το χθεσινο ονειρο τους.. Τι κριμα που το τελος θα είναι ΓΚΡΑΝ ΓΚΙΝΙΟΛ.. Το φιδι της Εδεμ τους βγαινει παγανια, για να δηλητηριασει την ευτυχια τους..
«η κορη του δολοφονου» Το βλεμμα της αδειο, παγωμενο, διχως ψυχη, κρυβει για άλλη μια φορα το φως για το αγαπημενο μας ζευγαρι, καθως τους τυλιγει η παγωνια. Σοκαρισμενοι, σιωπηλοι, παγωμενοι, την κοιτουν. Η Μελιατ σοκαρισμενη, ο Στεφανος, πιο ψυχραιμος «ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΟΛΥ ΟΜΩΣ!»
Βαζει το σωμα του μπροστα, το χερι του στην πλατη της, σε μια ασυνειδητη προσπαθεια να προστατεψει την αγαπημενη του από την κακια και το μισος της μητερας του..

Ο φοβος της γυριζει ακομη πιο δυνατος, ο Στεφανος προσπαθει να την καθησυχασει. Ένα απαλο φιλι στην ακρη των χειλιων, διστακτικα, βιαστικα, σαν αν φοβουνται τουτη τη μαυριλα που φανηκε ξαφνικα πανω απ τα κεφαλαι τους.
Ο Στεφανος αντιμετωπιζει τη μανα του, η Μελιτα την οργη του πατερα της.
Εξαλλος ο Στεφανος, φαινεται πως παταει ποδι για πρωτη φορα στη μητρικη Τυραννια..
«ειμαι ερωτευμενος.. ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΗ..ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ?? Όχι, πως θα μπορουσε να τον καταλαβει? Δεν αγαπησε ποτε τον πατερα του, δεν το ενιωσε ποτε αυτο το φως στη ψυχη της.. Την φωβιζει το φως, το μισει..Η Αντιγονη εζησε τοσο καιρο στο «σκοταδι» του μισους, που στην ψυχη της δεν υπαρχει χωρος για να τρυπωσει το φως που εχει στην ψυχη του ο Στεφανος.. Και εκεινος το καταλαβαινει αυτό, βλεπει το σκοταδι που καλυπτει την ψυχη της.. «αν πραγμ,ατικα ηθελες την ευτυχια μου, δεν θα τα λεγες αυτά τωρα»
Ουτε αυτή η φραση από το στομα του παιδιου της είναι ικανη να ταρακουνησει την Αντιγονη, που συνεχιζει.. Η Ευα είναι η μοιρα σου.»
Ανικανος να αντιμετωπισει τον παραλογισμο ο Στεεφανος «Αμτε παρατα μας ρε μανα..» Πρωτη φορα μιλαει ετσι, τοσο οργισμενα ο Στεφανος στη μανα του..

Και αυτή είναι μονο η αρχη δυστυχως..
το σκοταδι οσο παει και πυκνωνει απνω από τους ερωτευμενους, με εκπληκτικη ταχυτητα.. Η Ευα είναι εγκυος.. Ποτε θα βγει ξανα ο ηλιος γι αυτους? Δεν ξερω. Ελπιζω να μην αργησει πολύ…

stefanos-melita έγραψε:Αποψε εχω διαθεση να σας παρω μαζι μου, σε ένα ρομαντικο ταξιδι.. Γι αυτό προετοιμαστητε..και οσες από σας δεν ειστε ετοιμες για να ερθετε μαζι μου..μην διαβαζετε το παρακατω,θα βαρεθητε.. ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ..ΣΤΕΦΑΝΟΜΕΛΙΤΙΚΕΣ.

Ενας ανδρας κρυμενος στο σκοταδι της νυχτας, κρυβεται στο σκοταδι, που συναγωνιζεται τα σκοταδια της σκεψης του.. Εκεινη..της εδωσε χρονο,οσο χρονο ηθελε..Εκεινος πως θα αντεχε να περασει άλλη μια νυχτα μακρυα της? Της το χε πει.. «Δεν περναει η νυχτα μακρυα σου..» Η σκια της ξεπροβαλλει μεσα από τη νυχτα, μυστηριωδης, γεματη φως για να φωτισει τα σκοταδια του..Η εκφραση του καθως πλησιαζει την πορτα, σοκ, αγωνια, και μια αισθηση εξωπραγματικου. Μοιαζει σαν να μην γνωριζει αν εκεινη είναι το οραμα της φαντασιας του, ή η εκφραση της πιο κρυφης του επιθυμιας..Ανοιγει την πορτα,φευγει το εμποδιο..Μονοι οι δυο τους. Το βλεμμα καρφωμενο σε εκεινη..Πραγματικη, ναι.. Όμως ηρθε για να τον αποτελειωσει ή για να του δωσει ζωη? Ο Στεφανος απλως περιμενει την ετυμηγορια.
«Δεν μπορω..μακρυα σου..δεν μπορω. Οι νυχτες χωρις εσενα πονανε..» Ποναει η ψυχη, ποναει το κορμι.. «Σ ΑΓΑΠΑΩ..’ Λατρεψα τη Χρυσα στη σκηνη αυτή. Εκεινο το ‘σαγαπω’ βγηκε από τα βαθη της ψυχης της ποτισμενο με πονο, κ τη ματαιοτητα ενός ηδη χαμενου αγωνα Όπως ειπε κ η Μανα της ‘ Ερως ανικατε μαχαν’..
Το φιλι τους τρυφερο, επισφραγιζει την ελπιδα που γεννιεται στην ψυχη τους για μια κοινη πορεια..Η πορτα θα κλεισει πισω από τους ερωτευμενους, σαν μια ασπιδα που θα τους προστατεψει τουτη τη βραδια απ ολους οσους δεν βλεπουν το φως γυρω από το αγκαλιασμα τους..Και είναι πολλοι. Η πορτα κλεινει, και τους περικλειει ενα ζεστο κουκουλι,μεσα σε μια νυχτα μαγικη..

Μια νυχτα μαγικη, γεματη φως, χρωματα και μουσικη..Το ζευγαρι, στεκεται κατω από την «φωτεινη» αψιδα, αγκαλιασμενο, στο δικο του ομορφο, ιδιωτικο συμπαν..Τα δυο κορμια γινονται ένα, δεν ξεχωριζεις που τελειβνει το ένα, και που αρχιζει το άλλο..Απαλα φιλια, μικρα διαμαντια γυρω τους..Εκεινος αγγιζει τα μαλλια, αποτυπωνει το σχημα του αγαπημενου προσωπου στις παλαμες του,σαν να θελει να το κουβαλαει παντοτε στα χερια του, σαν να θελει τα χερια του να είναι παντοτε γεματα από Εκεινη.. Χαιδευει τα χειλη της. Τα χερια τους μπλεκονται, φιλουν ο ενας το χερι του αλλου..Η εκφραση της απολυτης αφοσιωσης, της μεγαλης λατρειας..Ο ενας πολυτιμος και ιερος για τον άλλο. Εγω προσωπικα δεν χρειαζομαι τιποτα άλλο για να πεισθω για το μεγαλειο τουτου του συναισθηματος..Περιττη μια καθαρα ερωτικη σκηνη, όταν τα χερια είναι ικανα να πουν μυριαδες ιστοριες..

Ιστοριες που συνεχιζουν να λενε αδιακοπα, καθως τους βλεπουμε σε ένα από τα πιο υπεροχα, πιο τρυφερα και συγκηνητικα τους πλανα μαζι..Αγκαλια, αγκαλια σφιχτη, με τα χερια του Στεφανου σφιχτα δεμενα γυρω της, και τα δικα της, σε μια απελπιδα προσπαθεια να τον περικλεισουν ολοκληρο στην αγκαλαια της.. Δεσμα εκουσια, που τους δενουν τον έναν με τον άλλο, τωρα, υστερα, ισως για παντα..

«Δεν αντεχω να σε χασω» Ερχεται ο φοβος..ο φοβος που μας ακολουθει σαν ανεπιθυμητος συντοφος σε κάθε ευτυχισμενη στιγμη..οτι θα χασουμε αυτή την ευτυχια.. Η Μελιτα ξερει, βλεπει..τι θα επακολουθησει. Ο δημοσιος λιθοβολισμος. Ο Στεφανος, γνωριζει και εκεινος. Αλλα εκεινος είναι ο ανδρας, και δεν φοβαται τοσο. Ξερει ότι αργα ή γρηγορα θα το αποδεχθουν. ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ περιμενει από την Ευα να κατανοησει αυτό που αισθανεται για τη Μελιτα, γιατι το νιωθει και η ιδια για το Μανο, και γιατι οντως ο Στεφανος οσο ηταν μαζι,εδειξε κατανοηση για την εμμονη της με το Μανο. Γιατι να μην κανει το ιδιο αυτή? Του το χρωστα. Η Μελιτα όμως ΞΕΡΕΙ ότι η γυναικεια λογικη δεν εχει καμια σχεση με την ορθολογιστικη σκεψη των ανδρων. Η Ευα πανω απ όλα είναι γυναικα, γυναικα του παρ’ολιγον. Αλλα αυτό δεν εχει και τοση σημασια. Το πιθανοτερο είναι πως θα αντιδρασει ασχημα.
« ΜΠΟΡΟΥΜΕ να ειμαστε μαζι Στεφανε?»
«Φτανει που το ΘΕΛΟΥΜΕ!»
Ναι, για τους ανδρες τα πραγματα είναι απλα. Το δυσκολο είναι να παραδεχθουν ότι σε αγαπουν. Όταν όμως γινει αυτό, το ζουν και δεν υπολογιζουν τιποτα άλλο. Σε αντιθεση με ταγυναικεια πλασματα, που οσο ευκολα παραδεχονται τα συναισθηματα τους στον εαυτο τους, τοσο δυσκολευονται να τα εκφρασουν-και να τα υπερασπιστουν στον κοινωνικο περιγυρο τους, ποσο μαλλον ταν εχουμε δυο πληρως αντιπροσωπευτικα δειγματα των ανωτερω κατηγοριων, το Στεφανο και τη Μελιτα αντιστοιχα, μεγαλωμενους αντιθετα. Ο ενας εμαθε μια ζωη να κρυβει το όποιο συναισθημα του, η άλλη να υπολογιζει τον.. «κοσμο» μια ζωη..
«Δεν αντεχω να φευγω σαν τον κλεφτη πια..ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ..»
Ολος ο πονος της Μελιτας εκφραζεται σε τουτα τα λογια..Κεντησε η Χρυσα, μου εφερε δακρυα στα ματια.. Μια μορφη γεματη απελπισια, μια φωνη ραγισμενη από το βαρος ενος ανειπωτου πονου.. Πώς να ζησει χωρια του? Πώς να απαρνηθει την ιδια τη ζωη τωρα που τη γνωρισε? Πώς να ξαναγυρισει στον ταφο της? Σε μια ζωη σαν αδειο κελυφος, διχως ανασα, ζωη, αγαπη.. Πώς να αντεξει να βυθιστει και παλι στην απολυτη σιωπη, όταν ολο το κορμι της, ολακερη η ψυχη της εμαθε επιτελους να τραγουδα? Πώς να γυρισεις την πλατη στην Εδεμ σου, όταν την εχεις ηδη συναντησει??
Και εκεινος..πως να εκφρασουν οι λεξεις τα συναισθηματα του? Ποτε δεν ηταν ικανος στα λογια ο Στεφανος..Τα χερια παιρνουν και παλι την πρωτοβουλια, και την σφιγγουν πολύ δυνατα, πανω στο κορμι του, σε μια κινηση που υποδηλωνει τοσα παραγματα, τοσα συναισθηματα..ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ,ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ, ΑΣΦΑΛΕΙΑ..

Η μαγικη νυχτα φτανει στο τελος της, και το σκληρο φως του ηλιου, τους γυριζει πισω στην παραγματικοτητα..Ξαπλωμενοι αγκαλια, το πρωτο πρωινο που τους βρισκει ΜΑΖΙ, κλεινουν πεισματικα τα ματια..Ακομη είναι στο ονειρο τους..
«Δεν θελω να σε αφησω.. Όταν ειμαι μαζι σου μου ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΟΛΑ ΤΟΣΟ ΣΩΣΤΑ...»
Μα είναι σωστα..Ποτε η ΖΩΗ δεν είναι λαθος..
Εκεινος θελει να ακουσει για άλλη μια φορα,θελει να σιγουρευτει για την αγαπη της, βαθια ανασφαλης για τουτο το πρωτογνωρο συναισθημα.. «Κι όταν δεν εισαι??»
«ΤΟ ΧΑΟΣ..»
Το σκανταλιαρικο χαμογελο ενός μικρου αγοριου, κανει την εμφανιση του στο προσωπο ενός ωριμου, ομορφου ανδρα, κανοντας τον ακομη πιο γοιτευτικο.. Το απροσμενο χιουμορ, ερχεται να μας ξαφνιασει.. Ο παντα ηρεμος, απολυτα ελεγχομενος Καρταλης, ο σοβαρος, που εδειχνε σαν να μην εχει χαμογελασει ποτε στη ζωη του, χαμογελα γλυκα..και κοροιδευει την αγαπημενη του! «Να μην σε τρομαξω, αλλα εισαι μαλλον ερωτευμενη» Περιμενοντας με αγωνια την απαντηση της.
Εκεινη, η πλουσια κυρια, το κοριτσι που εχει μαθει απεξω τους..»κανονες ευπρεπειας» γινεται ένα μικρο,σκανταλαιρικο κοριτσακι, και του απαντα χαμογελωντας, χωρις να παψει στιγμη, να είναι και ΓΥΝΑΙΚΑ..
«ΤΡΕΛΑ ΚΑΙ ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΑ..»
Ο Στεφανος, μαγεμενος, παραδομενος απολυτα στα χερια της, στην αγκαλια της, σαν μωρο, δεχεται το τρυφερο φιλι της, κλεινοντας τα ματια του, σε μια γλαφυρη εικονα της απολυτης παραδοσης,και της απολυτης αγαλλιασης του, γι αυτή την παραδοση.. Το χαδι στο προσωπο της, απαραιτητο πια για εκεινον, οσο και η ανασα του..

Επιστροφη στην καθημερινοτητα, με μια εικονα συνηθισμενη για όλα τα ζευγαρια, μα τοσο καινουργια για αυτους τους δυο ερωτευμενους..Ξυπνουν μαζι, κατεβαινουν αγκαλια τη σκαλα, ετοιμη να χαμογελασουν στην καινουργια μερα.. Το χερι του ακουμπα στη μεση της κτητικα, την τραβα κοντα του, εκεινη του δινει τρια ρουφηχτα φιλακια στα μαγουλακια του..τοσο μα τοσο αγαπησιαρικη, τρυφερη εικονα..Το χαμογελο του σπανιο, σαν τον ηλιο,που βγαινει σπανια στο Βορρα..οταν βγει όμως φωτιζεται η πλαση ολη..Ετσι και το δικο του, φωτιζει την πλαση της Μελιτας.. Ένα χαμογελο που θελει να επισφραγησει μια υπεροχη νυχτα, να γραψει ένα υπεροχο τελος για το χθεσινο ονειρο τους.. Τι κριμα που το τελος θα είναι ΓΚΡΑΝ ΓΚΙΝΙΟΛ.. Το φιδι της Εδεμ τους βγαινει παγανια, για να δηλητηριασει την ευτυχια τους..
«η κορη του δολοφονου» Το βλεμμα της αδειο, παγωμενο, διχως ψυχη, κρυβει για άλλη μια φορα το φως για το αγαπημενο μας ζευγαρι, καθως τους τυλιγει η παγωνια. Σοκαρισμενοι, σιωπηλοι, παγωμενοι, την κοιτουν. Η Μελιατ σοκαρισμενη, ο Στεφανος, πιο ψυχραιμος «ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΟΛΥ ΟΜΩΣ!»
Βαζει το σωμα του μπροστα, το χερι του στην πλατη της, σε μια ασυνειδητη προσπαθεια να προστατεψει την αγαπημενη του από την κακια και το μισος της μητερας του..

Ο φοβος της γυριζει ακομη πιο δυνατος, ο Στεφανος προσπαθει να την καθησυχασει. Ένα απαλο φιλι στην ακρη των χειλιων, διστακτικα, βιαστικα, σαν αν φοβουνται τουτη τη μαυριλα που φανηκε ξαφνικα πανω απ τα κεφαλαι τους.
Ο Στεφανος αντιμετωπιζει τη μανα του, η Μελιτα την οργη του πατερα της.
Εξαλλος ο Στεφανος, φαινεται πως παταει ποδι για πρωτη φορα στη μητρικη Τυραννια..
«ειμαι ερωτευμενος.. ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΗ..ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ?? Όχι, πως θα μπορουσε να τον καταλαβει? Δεν αγαπησε ποτε τον πατερα του, δεν το ενιωσε ποτε αυτο το φως στη ψυχη της.. Την φωβιζει το φως, το μισει..Η Αντιγονη εζησε τοσο καιρο στο «σκοταδι» του μισους, που στην ψυχη της δεν υπαρχει χωρος για να τρυπωσει το φως που εχει στην ψυχη του ο Στεφανος.. Και εκεινος το καταλαβαινει αυτό, βλεπει το σκοταδι που καλυπτει την ψυχη της.. «αν πραγμ,ατικα ηθελες την ευτυχια μου, δεν θα τα λεγες αυτά τωρα»
Ουτε αυτή η φραση από το στομα του παιδιου της είναι ικανη να ταρακουνησει την Αντιγονη, που συνεχιζει.. Η Ευα είναι η μοιρα σου.»
Ανικανος να αντιμετωπισει τον παραλογισμο ο Στεεφανος «Αμτε παρατα μας ρε μανα..» Πρωτη φορα μιλαει ετσι, τοσο οργισμενα ο Στεφανος στη μανα του..

καλά φανή τι να πω...υποκλίνομαι.. μόνο αυτό..δεν έχω λόγια..ειλικρινά..

stefanos-melita έγραψε:Και αυτή είναι μονο η αρχη δυστυχως..
το σκοταδι οσο παει και πυκνωνει απνω από τους ερωτευμενους, με εκπληκτικη ταχυτητα.. Η Ευα είναι εγκυος.. Ποτε θα βγει ξανα ο ηλιος γι αυτους? Δεν ξερω. Ελπιζω να μην αργησει πολύ…

καλά εδώ πήγαν να με πάρουν τα ζουμιά..
τα είχες περιγράψει τόσο ωραία όλα,τόσο μαγικά..που ξεχάστηκα και εγώ..και μόλις διάβασα αυτή τη φράση..με πήρε το παράπονο...
ΤΟΥΣ ΘΕΛΩ ΜΑΖΙ.....είναι άδικο να χωρίσουν...

και για το τέλος.. και πάλι...

stefanos-melita έγραψε:Αποψε εχω διαθεση να σας παρω μαζι μου, σε ένα ρομαντικο ταξιδι.. Γι αυτό προετοιμαστητε..και οσες από σας δεν ειστε ετοιμες για να ερθετε μαζι μου..μην διαβαζετε το παρακατω,θα βαρεθητε.. ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ..ΣΤΕΦΑΝΟΜΕΛΙΤΙΚΕΣ.

Ενας ανδρας κρυμενος στο σκοταδι της νυχτας, που συναγωνιζεται τα σκοταδια της σκεψης του.. Εκεινη..της εδωσε χρονο,οσο χρονο ηθελε..Εκεινος πως θα αντεχε να περασει άλλη μια νυχτα μακρυα της? Της το χε πει.. «Δεν περναει η νυχτα μακρυα σου..» Η σκια της ξεπροβαλλει μεσα από τη νυχτα, μυστηριωδης, γεματη φως για να φωτισει τα σκοταδια του..Η εκφραση του καθως πλησιαζει την πορτα, σοκ, αγωνια, και μια αισθηση εξωπραγματικου. Μοιαζει σαν να μην γνωριζει αν εκεινη είναι το οραμα της φαντασιας του, ή η εκφραση της πιο κρυφης του επιθυμιας..Ανοιγει την πορτα,φευγει το εμποδιο..Μονοι οι δυο τους. Το βλεμμα καρφωμενο σε εκεινη..Πραγματικη, ναι.. Όμως ηρθε για να τον αποτελειωσει ή για να του δωσει ζωη? Ο Στεφανος απλως περιμενει την ετυμηγορια.
«Δεν μπορω..μακρυα σου..δεν μπορω. Οι νυχτες χωρις εσενα πονανε..» Ποναει η ψυχη, ποναει το κορμι.. «Σ ΑΓΑΠΑΩ..’ Λατρεψα τη Χρυσα στη σκηνη αυτή. Εκεινο το ‘σαγαπω’ βγηκε από τα βαθη της ψυχης της ποτισμενο με πονο, κ τη ματαιοτητα ενός ηδη χαμενου αγωνα Όπως ειπε κ η Μανα της ‘ Ερως ανικατε μαχαν’..
Το φιλι τους τρυφερο, επισφραγιζει την ελπιδα που γεννιεται στην ψυχη τους για μια κοινη πορεια..Η πορτα θα κλεισει πισω από τους ερωτευμενους, σαν μια ασπιδα που θα τους προστατεψει τουτη τη βραδια απ ολους οσους δεν βλεπουν το φως γυρω από το αγκαλιασμα τους..Και είναι πολλοι. Η πορτα κλεινει, και τους περικλειει ενα ζεστο κουκουλι,μεσα σε μια νυχτα μαγικη..

Μια νυχτα μαγικη, γεματη φως, χρωματα και μουσικη..Το ζευγαρι, στεκεται κατω από την «φωτεινη» αψιδα, αγκαλιασμενο, στο δικο του ομορφο, ιδιωτικο συμπαν..Τα δυο κορμια γινονται ένα, δεν ξεχωριζεις που τελειβνει το ένα, και που αρχιζει το άλλο..Απαλα φιλια, μικρα διαμαντια γυρω τους..Εκεινος αγγιζει τα μαλλια, αποτυπωνει το σχημα του αγαπημενου προσωπου στις παλαμες του,σαν να θελει να το κουβαλαει παντοτε στα χερια του, σαν να θελει τα χερια του να είναι παντοτε γεματα από Εκεινη.. Χαιδευει τα χειλη της. Τα χερια τους μπλεκονται, φιλουν ο ενας το χερι του αλλου..Η εκφραση της απολυτης αφοσιωσης, της μεγαλης λατρειας..Ο ενας πολυτιμος και ιερος για τον άλλο. Εγω προσωπικα δεν χρειαζομαι τιποτα άλλο για να πεισθω για το μεγαλειο τουτου του συναισθηματος..Περιττη μια καθαρα ερωτικη σκηνη, όταν τα χερια είναι ικανα να πουν μυριαδες ιστοριες..

Ιστοριες που συνεχιζουν να λενε αδιακοπα, καθως τους βλεπουμε σε ένα από τα πιο υπεροχα, πιο τρυφερα και συγκηνητικα τους πλανα μαζι..Αγκαλια, αγκαλια σφιχτη, με τα χερια του Στεφανου σφιχτα δεμενα γυρω της, και τα δικα της, σε μια απελπιδα προσπαθεια να τον περικλεισουν ολοκληρο στην αγκαλαια της.. Δεσμα εκουσια, που τους δενουν τον έναν με τον άλλο, τωρα, υστερα, ισως για παντα..

«Δεν αντεχω να σε χασω» Ερχεται ο φοβος..ο φοβος που μας ακολουθει σαν ανεπιθυμητος συντοφος σε κάθε ευτυχισμενη στιγμη..οτι θα χασουμε αυτή την ευτυχια.. Η Μελιτα ξερει, βλεπει..τι θα επακολουθησει. Ο δημοσιος λιθοβολισμος. Ο Στεφανος, γνωριζει και εκεινος. Αλλα εκεινος είναι ο ανδρας, και δεν φοβαται τοσο. Ξερει ότι αργα ή γρηγορα θα το αποδεχθουν. ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ περιμενει από την Ευα να κατανοησει αυτό που αισθανεται για τη Μελιτα, γιατι το νιωθει και η ιδια για το Μανο, και γιατι οντως ο Στεφανος οσο ηταν μαζι,εδειξε κατανοηση για την εμμονη της με το Μανο. Γιατι να μην κανει το ιδιο αυτή? Του το χρωστα. Η Μελιτα όμως ΞΕΡΕΙ ότι η γυναικεια λογικη δεν εχει καμια σχεση με την ορθολογιστικη σκεψη των ανδρων. Η Ευα πανω απ όλα είναι γυναικα, γυναικα του παρ’ολιγον. Αλλα αυτό δεν εχει και τοση σημασια. Το πιθανοτερο είναι πως θα αντιδρασει ασχημα.
« ΜΠΟΡΟΥΜΕ να ειμαστε μαζι Στεφανε?»
«Φτανει που το ΘΕΛΟΥΜΕ!»
Ναι, για τους ανδρες τα πραγματα είναι απλα. Το δυσκολο είναι να παραδεχθουν ότι σε αγαπουν. Όταν όμως γινει αυτό, το ζουν και δεν υπολογιζουν τιποτα άλλο. Σε αντιθεση με ταγυναικεια πλασματα, που οσο ευκολα παραδεχονται τα συναισθηματα τους στον εαυτο τους, τοσο δυσκολευονται να τα εκφρασουν-και να τα υπερασπιστουν στον κοινωνικο περιγυρο τους, ποσο μαλλον ταν εχουμε δυο πληρως αντιπροσωπευτικα δειγματα των ανωτερω κατηγοριων, το Στεφανο και τη Μελιτα αντιστοιχα, μεγαλωμενους αντιθετα. Ο ενας εμαθε μια ζωη να κρυβει το όποιο συναισθημα του, η άλλη να υπολογιζει τον.. «κοσμο» μια ζωη..
«Δεν αντεχω να φευγω σαν τον κλεφτη πια..ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ..»
Ολος ο πονος της Μελιτας εκφραζεται σε τουτα τα λογια..Κεντησε η Χρυσα, μου εφερε δακρυα στα ματια.. Μια μορφη γεματη απελπισια, μια φωνη ραγισμενη από το βαρος ενος ανειπωτου πονου.. Πώς να ζησει χωρια του? Πώς να απαρνηθει την ιδια τη ζωη τωρα που τη γνωρισε? Πώς να ξαναγυρισει στον ταφο της? Σε μια ζωη σαν αδειο κελυφος, διχως ανασα, ζωη, αγαπη.. Πώς να αντεξει να βυθιστει και παλι στην απολυτη σιωπη, όταν ολο το κορμι της, ολακερη η ψυχη της εμαθε επιτελους να τραγουδα? Πώς να γυρισεις την πλατη στην Εδεμ σου, όταν την εχεις ηδη συναντησει??
Και εκεινος..πως να εκφρασουν οι λεξεις τα συναισθηματα του? Ποτε δεν ηταν ικανος στα λογια ο Στεφανος..Τα χερια παιρνουν και παλι την πρωτοβουλια, και την σφιγγουν πολύ δυνατα, πανω στο κορμι του, σε μια κινηση που υποδηλωνει τοσα παραγματα, τοσα συναισθηματα..ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ,ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ, ΑΣΦΑΛΕΙΑ..

Η μαγικη νυχτα φτανει στο τελος της, και το σκληρο φως του ηλιου, τους γυριζει πισω στην παραγματικοτητα..Ξαπλωμενοι αγκαλια, το πρωτο πρωινο που τους βρισκει ΜΑΖΙ, κλεινουν πεισματικα τα ματια..Ακομη είναι στο ονειρο τους..
«Δεν θελω να σε αφησω.. Όταν ειμαι μαζι σου μου ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΟΛΑ ΤΟΣΟ ΣΩΣΤΑ...»
Μα είναι σωστα..Ποτε η ΖΩΗ δεν είναι λαθος..
Εκεινος θελει να ακουσει για άλλη μια φορα,θελει να σιγουρευτει για την αγαπη της, βαθια ανασφαλης για τουτο το πρωτογνωρο συναισθημα.. «Κι όταν δεν εισαι??»
«ΤΟ ΧΑΟΣ..»
Το σκανταλιαρικο χαμογελο ενός μικρου αγοριου, κανει την εμφανιση του στο προσωπο ενός ωριμου, ομορφου ανδρα, κανοντας τον ακομη πιο γοιτευτικο.. Το απροσμενο χιουμορ, ερχεται να μας ξαφνιασει.. Ο παντα ηρεμος, απολυτα ελεγχομενος Καρταλης, ο σοβαρος, που εδειχνε σαν να μην εχει χαμογελασει ποτε στη ζωη του, χαμογελα γλυκα..και κοροιδευει την αγαπημενη του! «Να μην σε τρομαξω, αλλα εισαι μαλλον ερωτευμενη» Περιμενοντας με αγωνια την απαντηση της.
Εκεινη, η πλουσια κυρια, το κοριτσι που εχει μαθει απεξω τους..»κανονες ευπρεπειας» γινεται ένα μικρο,σκανταλαιρικο κοριτσακι, και του απαντα χαμογελωντας, χωρις να παψει στιγμη, να είναι και ΓΥΝΑΙΚΑ..
«ΤΡΕΛΑ ΚΑΙ ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΑ..»
Ο Στεφανος, μαγεμενος, παραδομενος απολυτα στα χερια της, στην αγκαλια της, σαν μωρο, δεχεται το τρυφερο φιλι της, κλεινοντας τα ματια του, σε μια γλαφυρη εικονα της απολυτης παραδοσης,και της απολυτης αγαλλιασης του, γι αυτή την παραδοση.. Το χαδι στο προσωπο της, απαραιτητο πια για εκεινον, οσο και η ανασα του..

Επιστροφη στην καθημερινοτητα, με μια εικονα συνηθισμενη για όλα τα ζευγαρια, μα τοσο καινουργια για αυτους τους δυο ερωτευμενους..Ξυπνουν μαζι, κατεβαινουν αγκαλια τη σκαλα, ετοιμη να χαμογελασουν στην καινουργια μερα.. Το χερι του ακουμπα στη μεση της κτητικα, την τραβα κοντα του, εκεινη του δινει τρια ρουφηχτα φιλακια στα μαγουλακια του..τοσο μα τοσο αγαπησιαρικη, τρυφερη εικονα..Το χαμογελο του σπανιο, σαν τον ηλιο,που βγαινει σπανια στο Βορρα..οταν βγει όμως φωτιζεται η πλαση ολη..Ετσι και το δικο του, φωτιζει την πλαση της Μελιτας.. Ένα χαμογελο που θελει να επισφραγησει μια υπεροχη νυχτα, να γραψει ένα υπεροχο τελος για το χθεσινο ονειρο τους.. Τι κριμα που το τελος θα είναι ΓΚΡΑΝ ΓΚΙΝΙΟΛ.. Το φιδι της Εδεμ τους βγαινει παγανια, για να δηλητηριασει την ευτυχια τους..
«η κορη του δολοφονου» Το βλεμμα της αδειο, παγωμενο, διχως ψυχη, κρυβει για άλλη μια φορα το φως για το αγαπημενο μας ζευγαρι, καθως τους τυλιγει η παγωνια. Σοκαρισμενοι, σιωπηλοι, παγωμενοι, την κοιτουν. Η Μελιατ σοκαρισμενη, ο Στεφανος, πιο ψυχραιμος «ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΟΛΥ ΟΜΩΣ!»
Βαζει το σωμα του μπροστα, το χερι του στην πλατη της, σε μια ασυνειδητη προσπαθεια να προστατεψει την αγαπημενη του από την κακια και το μισος της μητερας του..

Ο φοβος της γυριζει ακομη πιο δυνατος, ο Στεφανος προσπαθει να την καθησυχασει. Ένα απαλο φιλι στην ακρη των χειλιων, διστακτικα, βιαστικα, σαν αν φοβουνται τουτη τη μαυριλα που φανηκε ξαφνικα πανω απ τα κεφαλαι τους.
Ο Στεφανος αντιμετωπιζει τη μανα του, η Μελιτα την οργη του πατερα της.
Εξαλλος ο Στεφανος, φαινεται πως παταει ποδι για πρωτη φορα στη μητρικη Τυραννια..
«ειμαι ερωτευμενος.. ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΗ..ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ?? Όχι, πως θα μπορουσε να τον καταλαβει? Δεν αγαπησε ποτε τον πατερα του, δεν το ενιωσε ποτε αυτο το φως στη ψυχη της.. Την φωβιζει το φως, το μισει..Η Αντιγονη εζησε τοσο καιρο στο «σκοταδι» του μισους, που στην ψυχη της δεν υπαρχει χωρος για να τρυπωσει το φως που εχει στην ψυχη του ο Στεφανος.. Και εκεινος το καταλαβαινει αυτό, βλεπει το σκοταδι που καλυπτει την ψυχη της.. «αν πραγμ,ατικα ηθελες την ευτυχια μου, δεν θα τα λεγες αυτά τωρα»
Ουτε αυτή η φραση από το στομα του παιδιου της είναι ικανη να ταρακουνησει την Αντιγονη, που συνεχιζει.. Η Ευα είναι η μοιρα σου.»
Ανικανος να αντιμετωπισει τον παραλογισμο ο Στεεφανος «Αμτε παρατα μας ρε μανα..» Πρωτη φορα μιλαει ετσι, τοσο οργισμενα ο Στεφανος στη μανα του..

αυτή είναι μονο η αρχη δυστυχως..
το σκοταδι οσο παει και πυκνωνει απνω από τους ερωτευμενους, με εκπληκτικη ταχυτητα.. Η Ευα είναι εγκυος.. Ποτε θα βγει ξανα ο ηλιος γι αυτους? Δεν ξερω. Ελπιζω να μην αργησει πολύ…

γλυκια μου μικρη ρομαντικη ψυχη...εσκισες...δεν εχω να πω κατι περισσοτερο...ηταν απλα υπεροχα γλυκο...σαν ποιημα...

ΦΑΝΟΥΛΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΟΓΙΑ ....ΔΕΝ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ ΚΑΤΙ ...ΑΠΛΑ

Υ.Γ. ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΦΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ......

Φανήήήήήή τι καταπληκτικός σχολιασμός είναι αυτός καλέ.... αχ τι ωραία που τα περιγράφεις. Λίγο πριν αυτό είπα και εγώ. Εκεί που είχαν μπλέξει τα χέρια τους και φιλούσαν ο ένας τα χέρια του άλλου, για μένα ήταν η απόλυτη καθαρή αγάπη πέρα από τον έρωτα που έχουμε δεδομένο έτσι και αλλιώς. Εδώ φάνηκαν και άλλα συναισθήματα!!!
Ξέχασες να πεις το τέλειο " Είμαι ευτυχισμένος μαζί της" Ναιαιαιααι!!! Ο Στέφανος είναι ευτυχισμένος μόνο με την Μελίτα!

stefanos-melita έγραψε:Αποψε εχω διαθεση να σας παρω μαζι μου, σε ένα ρομαντικο ταξιδι.. Γι αυτό προετοιμαστητε..και οσες από σας δεν ειστε ετοιμες για να ερθετε μαζι μου..μην διαβαζετε το παρακατω,θα βαρεθητε.. ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ..ΣΤΕΦΑΝΟΜΕΛΙΤΙΚΕΣ.

Ενας ανδρας κρυμενος στο σκοταδι της νυχτας, που συναγωνιζεται τα σκοταδια της σκεψης του.. Εκεινη..της εδωσε χρονο,οσο χρονο ηθελε..Εκεινος πως θα αντεχε να περασει άλλη μια νυχτα μακρυα της? Της το χε πει.. «Δεν περναει η νυχτα μακρυα σου..» Η σκια της ξεπροβαλλει μεσα από τη νυχτα, μυστηριωδης, γεματη φως για να φωτισει τα σκοταδια του..Η εκφραση του καθως πλησιαζει την πορτα, σοκ, αγωνια, και μια αισθηση εξωπραγματικου. Μοιαζει σαν να μην γνωριζει αν εκεινη είναι το οραμα της φαντασιας του, ή η εκφραση της πιο κρυφης του επιθυμιας..Ανοιγει την πορτα,φευγει το εμποδιο..Μονοι οι δυο τους. Το βλεμμα καρφωμενο σε εκεινη..Πραγματικη, ναι.. Όμως ηρθε για να τον αποτελειωσει ή για να του δωσει ζωη? Ο Στεφανος απλως περιμενει την ετυμηγορια.
«Δεν μπορω..μακρυα σου..δεν μπορω. Οι νυχτες χωρις εσενα πονανε..» Ποναει η ψυχη, ποναει το κορμι.. «Σ ΑΓΑΠΑΩ..’ Λατρεψα τη Χρυσα στη σκηνη αυτή. Εκεινο το ‘σαγαπω’ βγηκε από τα βαθη της ψυχης της ποτισμενο με πονο, κ τη ματαιοτητα ενός ηδη χαμενου αγωνα Όπως ειπε κ η Μανα της ‘ Ερως ανικατε μαχαν’..
Το φιλι τους τρυφερο, επισφραγιζει την ελπιδα που γεννιεται στην ψυχη τους για μια κοινη πορεια..Η πορτα θα κλεισει πισω από τους ερωτευμενους, σαν μια ασπιδα που θα τους προστατεψει τουτη τη βραδια απ ολους οσους δεν βλεπουν το φως γυρω από το αγκαλιασμα τους..Και είναι πολλοι. Η πορτα κλεινει, και τους περικλειει ενα ζεστο κουκουλι,μεσα σε μια νυχτα μαγικη..

Μια νυχτα μαγικη, γεματη φως, χρωματα και μουσικη..Το ζευγαρι, στεκεται κατω από την «φωτεινη» αψιδα, αγκαλιασμενο, στο δικο του ομορφο, ιδιωτικο συμπαν..Τα δυο κορμια γινονται ένα, δεν ξεχωριζεις που τελειβνει το ένα, και που αρχιζει το άλλο..Απαλα φιλια, μικρα διαμαντια γυρω τους..Εκεινος αγγιζει τα μαλλια, αποτυπωνει το σχημα του αγαπημενου προσωπου στις παλαμες του,σαν να θελει να το κουβαλαει παντοτε στα χερια του, σαν να θελει τα χερια του να είναι παντοτε γεματα από Εκεινη.. Χαιδευει τα χειλη της. Τα χερια τους μπλεκονται, φιλουν ο ενας το χερι του αλλου..Η εκφραση της απολυτης αφοσιωσης, της μεγαλης λατρειας..Ο ενας πολυτιμος και ιερος για τον άλλο. Εγω προσωπικα δεν χρειαζομαι τιποτα άλλο για να πεισθω για το μεγαλειο τουτου του συναισθηματος..Περιττη μια καθαρα ερωτικη σκηνη, όταν τα χερια είναι ικανα να πουν μυριαδες ιστοριες..

Ιστοριες που συνεχιζουν να λενε αδιακοπα, καθως τους βλεπουμε σε ένα από τα πιο υπεροχα, πιο τρυφερα και συγκηνητικα τους πλανα μαζι..Αγκαλια, αγκαλια σφιχτη, με τα χερια του Στεφανου σφιχτα δεμενα γυρω της, και τα δικα της, σε μια απελπιδα προσπαθεια να τον περικλεισουν ολοκληρο στην αγκαλαια της.. Δεσμα εκουσια, που τους δενουν τον έναν με τον άλλο, τωρα, υστερα, ισως για παντα..

«Δεν αντεχω να σε χασω» Ερχεται ο φοβος..ο φοβος που μας ακολουθει σαν ανεπιθυμητος συντοφος σε κάθε ευτυχισμενη στιγμη..οτι θα χασουμε αυτή την ευτυχια.. Η Μελιτα ξερει, βλεπει..τι θα επακολουθησει. Ο δημοσιος λιθοβολισμος. Ο Στεφανος, γνωριζει και εκεινος. Αλλα εκεινος είναι ο ανδρας, και δεν φοβαται τοσο. Ξερει ότι αργα ή γρηγορα θα το αποδεχθουν. ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ περιμενει από την Ευα να κατανοησει αυτό που αισθανεται για τη Μελιτα, γιατι το νιωθει και η ιδια για το Μανο, και γιατι οντως ο Στεφανος οσο ηταν μαζι,εδειξε κατανοηση για την εμμονη της με το Μανο. Γιατι να μην κανει το ιδιο αυτή? Του το χρωστα. Η Μελιτα όμως ΞΕΡΕΙ ότι η γυναικεια λογικη δεν εχει καμια σχεση με την ορθολογιστικη σκεψη των ανδρων. Η Ευα πανω απ όλα είναι γυναικα, γυναικα του παρ’ολιγον. Αλλα αυτό δεν εχει και τοση σημασια. Το πιθανοτερο είναι πως θα αντιδρασει ασχημα.
« ΜΠΟΡΟΥΜΕ να ειμαστε μαζι Στεφανε?»
«Φτανει που το ΘΕΛΟΥΜΕ!»
Ναι, για τους ανδρες τα πραγματα είναι απλα. Το δυσκολο είναι να παραδεχθουν ότι σε αγαπουν. Όταν όμως γινει αυτό, το ζουν και δεν υπολογιζουν τιποτα άλλο. Σε αντιθεση με ταγυναικεια πλασματα, που οσο ευκολα παραδεχονται τα συναισθηματα τους στον εαυτο τους, τοσο δυσκολευονται να τα εκφρασουν-και να τα υπερασπιστουν στον κοινωνικο περιγυρο τους, ποσο μαλλον ταν εχουμε δυο πληρως αντιπροσωπευτικα δειγματα των ανωτερω κατηγοριων, το Στεφανο και τη Μελιτα αντιστοιχα, μεγαλωμενους αντιθετα. Ο ενας εμαθε μια ζωη να κρυβει το όποιο συναισθημα του, η άλλη να υπολογιζει τον.. «κοσμο» μια ζωη..
«Δεν αντεχω να φευγω σαν τον κλεφτη πια..ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ..»
Ολος ο πονος της Μελιτας εκφραζεται σε τουτα τα λογια..Κεντησε η Χρυσα, μου εφερε δακρυα στα ματια.. Μια μορφη γεματη απελπισια, μια φωνη ραγισμενη από το βαρος ενος ανειπωτου πονου.. Πώς να ζησει χωρια του? Πώς να απαρνηθει την ιδια τη ζωη τωρα που τη γνωρισε? Πώς να ξαναγυρισει στον ταφο της? Σε μια ζωη σαν αδειο κελυφος, διχως ανασα, ζωη, αγαπη.. Πώς να αντεξει να βυθιστει και παλι στην απολυτη σιωπη, όταν ολο το κορμι της, ολακερη η ψυχη της εμαθε επιτελους να τραγουδα? Πώς να γυρισεις την πλατη στην Εδεμ σου, όταν την εχεις ηδη συναντησει??
Και εκεινος..πως να εκφρασουν οι λεξεις τα συναισθηματα του? Ποτε δεν ηταν ικανος στα λογια ο Στεφανος..Τα χερια παιρνουν και παλι την πρωτοβουλια, και την σφιγγουν πολύ δυνατα, πανω στο κορμι του, σε μια κινηση που υποδηλωνει τοσα παραγματα, τοσα συναισθηματα..ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ,ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ, ΑΣΦΑΛΕΙΑ..

Η μαγικη νυχτα φτανει στο τελος της, και το σκληρο φως του ηλιου, τους γυριζει πισω στην παραγματικοτητα..Ξαπλωμενοι αγκαλια, το πρωτο πρωινο που τους βρισκει ΜΑΖΙ, κλεινουν πεισματικα τα ματια..Ακομη είναι στο ονειρο τους..
«Δεν θελω να σε αφησω.. Όταν ειμαι μαζι σου μου ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΟΛΑ ΤΟΣΟ ΣΩΣΤΑ...»
Μα είναι σωστα..Ποτε η ΖΩΗ δεν είναι λαθος..
Εκεινος θελει να ακουσει για άλλη μια φορα,θελει να σιγουρευτει για την αγαπη της, βαθια ανασφαλης για τουτο το πρωτογνωρο συναισθημα.. «Κι όταν δεν εισαι??»
«ΤΟ ΧΑΟΣ..»
Το σκανταλιαρικο χαμογελο ενός μικρου αγοριου, κανει την εμφανιση του στο προσωπο ενός ωριμου, ομορφου ανδρα, κανοντας τον ακομη πιο γοιτευτικο.. Το απροσμενο χιουμορ, ερχεται να μας ξαφνιασει.. Ο παντα ηρεμος, απολυτα ελεγχομενος Καρταλης, ο σοβαρος, που εδειχνε σαν να μην εχει χαμογελασει ποτε στη ζωη του, χαμογελα γλυκα..και κοροιδευει την αγαπημενη του! «Να μην σε τρομαξω, αλλα εισαι μαλλον ερωτευμενη» Περιμενοντας με αγωνια την απαντηση της.
Εκεινη, η πλουσια κυρια, το κοριτσι που εχει μαθει απεξω τους..»κανονες ευπρεπειας» γινεται ένα μικρο,σκανταλαιρικο κοριτσακι, και του απαντα χαμογελωντας, χωρις να παψει στιγμη, να είναι και ΓΥΝΑΙΚΑ..
«ΤΡΕΛΑ ΚΑΙ ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΑ..»
Ο Στεφανος, μαγεμενος, παραδομενος απολυτα στα χερια της, στην αγκαλια της, σαν μωρο, δεχεται το τρυφερο φιλι της, κλεινοντας τα ματια του, σε μια γλαφυρη εικονα της απολυτης παραδοσης,και της απολυτης αγαλλιασης του, γι αυτή την παραδοση.. Το χαδι στο προσωπο της, απαραιτητο πια για εκεινον, οσο και η ανασα του..

Επιστροφη στην καθημερινοτητα, με μια εικονα συνηθισμενη για όλα τα ζευγαρια, μα τοσο καινουργια για αυτους τους δυο ερωτευμενους..Ξυπνουν μαζι, κατεβαινουν αγκαλια τη σκαλα, ετοιμη να χαμογελασουν στην καινουργια μερα.. Το χερι του ακουμπα στη μεση της κτητικα, την τραβα κοντα του, εκεινη του δινει τρια ρουφηχτα φιλακια στα μαγουλακια του..τοσο μα τοσο αγαπησιαρικη, τρυφερη εικονα..Το χαμογελο του σπανιο, σαν τον ηλιο,που βγαινει σπανια στο Βορρα..οταν βγει όμως φωτιζεται η πλαση ολη..Ετσι και το δικο του, φωτιζει την πλαση της Μελιτας.. Ένα χαμογελο που θελει να επισφραγησει μια υπεροχη νυχτα, να γραψει ένα υπεροχο τελος για το χθεσινο ονειρο τους.. Τι κριμα που το τελος θα είναι ΓΚΡΑΝ ΓΚΙΝΙΟΛ.. Το φιδι της Εδεμ τους βγαινει παγανια, για να δηλητηριασει την ευτυχια τους..
«η κορη του δολοφονου» Το βλεμμα της αδειο, παγωμενο, διχως ψυχη, κρυβει για άλλη μια φορα το φως για το αγαπημενο μας ζευγαρι, καθως τους τυλιγει η παγωνια. Σοκαρισμενοι, σιωπηλοι, παγωμενοι, την κοιτουν. Η Μελιατ σοκαρισμενη, ο Στεφανος, πιο ψυχραιμος «ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΟΛΥ ΟΜΩΣ!»
Βαζει το σωμα του μπροστα, το χερι του στην πλατη της, σε μια ασυνειδητη προσπαθεια να προστατεψει την αγαπημενη του από την κακια και το μισος της μητερας του..

Ο φοβος της γυριζει ακομη πιο δυνατος, ο Στεφανος προσπαθει να την καθησυχασει. Ένα απαλο φιλι στην ακρη των χειλιων, διστακτικα, βιαστικα, σαν αν φοβουνται τουτη τη μαυριλα που φανηκε ξαφνικα πανω απ τα κεφαλαι τους.
Ο Στεφανος αντιμετωπιζει τη μανα του, η Μελιτα την οργη του πατερα της.
Εξαλλος ο Στεφανος, φαινεται πως παταει ποδι για πρωτη φορα στη μητρικη Τυραννια..
«ειμαι ερωτευμενος.. ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΗ..ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ?? Όχι, πως θα μπορουσε να τον καταλαβει? Δεν αγαπησε ποτε τον πατερα του, δεν το ενιωσε ποτε αυτο το φως στη ψυχη της.. Την φωβιζει το φως, το μισει..Η Αντιγονη εζησε τοσο καιρο στο «σκοταδι» του μισους, που στην ψυχη της δεν υπαρχει χωρος για να τρυπωσει το φως που εχει στην ψυχη του ο Στεφανος.. Και εκεινος το καταλαβαινει αυτό, βλεπει το σκοταδι που καλυπτει την ψυχη της.. «αν πραγμ,ατικα ηθελες την ευτυχια μου, δεν θα τα λεγες αυτά τωρα»
Ουτε αυτή η φραση από το στομα του παιδιου της είναι ικανη να ταρακουνησει την Αντιγονη, που συνεχιζει.. Η Ευα είναι η μοιρα σου.»
Ανικανος να αντιμετωπισει τον παραλογισμο ο Στεεφανος «Αμτε παρατα μας ρε μανα..» Πρωτη φορα μιλαει ετσι, τοσο οργισμενα ο Στεφανος στη μανα του..

Και αυτή είναι μονο η αρχη δυστυχως..
το σκοταδι οσο παει και πυκνωνει απνω από τους ερωτευμενους, με εκπληκτικη ταχυτητα.. Η Ευα είναι εγκυος.. Ποτε θα βγει ξανα ο ηλιος γι αυτους? Δεν ξερω. Ελπιζω να μην αργησει πολύ…

φανουλα μου γιατι μου το κανεις αυτο μες στην μαυρη νυχτα κοπελα μου???αυτο δεν ειναι σχολιασμος!!!ΕΙΝΑΙ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!!!σφιγκεται η καρδια μου και απο χαρα και απο λυπη!!με αποτελειωσες στην κυριολεξια!!δεν ξερω αν πρεπει να σε ευχαριστησω η να σε βρισω ετσι οπως με εκανες τωρα!!το σιγουρο παντως ειναι οτι κεντας!!!εγω προσωπικα σε ευχαριστω θερμα!!!!!

ΕΓΩ ΤΩΡΑ ΤΙ ΝΑ ΠΩ??? ΜΟΝΟ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΥ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΣΑΣ ΑΝΕΒΑΣΩ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΡΕΝΟ, ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΑΞΙΔΙ.. ΠΑΩ ΤΩΡΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΣΑΣ ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΥΣ, ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ, ΜΙΑΜΙΣΗ ΩΡΑ ΤΟ ΓΡΑΦΩ

stefanos-melita έγραψε:Αποψε εχω διαθεση να σας παρω μαζι μου, σε ένα ρομαντικο ταξιδι.. Γι αυτό προετοιμαστητε..και οσες από σας δεν ειστε ετοιμες για να ερθετε μαζι μου..μην διαβαζετε το παρακατω,θα βαρεθητε.. ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ..ΣΤΕΦΑΝΟΜΕΛΙΤΙΚΕΣ.

Ενας ανδρας κρυμενος στο σκοταδι της νυχτας, που συναγωνιζεται τα σκοταδια της σκεψης του.. Εκεινη..της εδωσε χρονο,οσο χρονο ηθελε..Εκεινος πως θα αντεχε να περασει άλλη μια νυχτα μακρυα της? Της το χε πει.. «Δεν περναει η νυχτα μακρυα σου..» Η σκια της ξεπροβαλλει μεσα από τη νυχτα, μυστηριωδης, γεματη φως για να φωτισει τα σκοταδια του..Η εκφραση του καθως πλησιαζει την πορτα, σοκ, αγωνια, και μια αισθηση εξωπραγματικου. Μοιαζει σαν να μην γνωριζει αν εκεινη είναι το οραμα της φαντασιας του, ή η εκφραση της πιο κρυφης του επιθυμιας..Ανοιγει την πορτα,φευγει το εμποδιο..Μονοι οι δυο τους. Το βλεμμα καρφωμενο σε εκεινη..Πραγματικη, ναι.. Όμως ηρθε για να τον αποτελειωσει ή για να του δωσει ζωη? Ο Στεφανος απλως περιμενει την ετυμηγορια.
«Δεν μπορω..μακρυα σου..δεν μπορω. Οι νυχτες χωρις εσενα πονανε..» Ποναει η ψυχη, ποναει το κορμι.. «Σ ΑΓΑΠΑΩ..’ Λατρεψα τη Χρυσα στη σκηνη αυτή. Εκεινο το ‘σαγαπω’ βγηκε από τα βαθη της ψυχης της ποτισμενο με πονο, κ τη ματαιοτητα ενός ηδη χαμενου αγωνα Όπως ειπε κ η Μανα της ‘ Ερως ανικατε μαχαν’..
Το φιλι τους τρυφερο, επισφραγιζει την ελπιδα που γεννιεται στην ψυχη τους για μια κοινη πορεια..Η πορτα θα κλεισει πισω από τους ερωτευμενους, σαν μια ασπιδα που θα τους προστατεψει τουτη τη βραδια απ ολους οσους δεν βλεπουν το φως γυρω από το αγκαλιασμα τους..Και είναι πολλοι. Η πορτα κλεινει, και τους περικλειει ενα ζεστο κουκουλι,μεσα σε μια νυχτα μαγικη..

Μια νυχτα μαγικη, γεματη φως, χρωματα και μουσικη..Το ζευγαρι, στεκεται κατω από την «φωτεινη» αψιδα, αγκαλιασμενο, στο δικο του ομορφο, ιδιωτικο συμπαν..Τα δυο κορμια γινονται ένα, δεν ξεχωριζεις που τελειβνει το ένα, και που αρχιζει το άλλο..Απαλα φιλια, μικρα διαμαντια γυρω τους..Εκεινος αγγιζει τα μαλλια, αποτυπωνει το σχημα του αγαπημενου προσωπου στις παλαμες του,σαν να θελει να το κουβαλαει παντοτε στα χερια του, σαν να θελει τα χερια του να είναι παντοτε γεματα από Εκεινη.. Χαιδευει τα χειλη της. Τα χερια τους μπλεκονται, φιλουν ο ενας το χερι του αλλου..Η εκφραση της απολυτης αφοσιωσης, της μεγαλης λατρειας..Ο ενας πολυτιμος και ιερος για τον άλλο. Εγω προσωπικα δεν χρειαζομαι τιποτα άλλο για να πεισθω για το μεγαλειο τουτου του συναισθηματος..Περιττη μια καθαρα ερωτικη σκηνη, όταν τα χερια είναι ικανα να πουν μυριαδες ιστοριες..

Ιστοριες που συνεχιζουν να λενε αδιακοπα, καθως τους βλεπουμε σε ένα από τα πιο υπεροχα, πιο τρυφερα και συγκηνητικα τους πλανα μαζι..Αγκαλια, αγκαλια σφιχτη, με τα χερια του Στεφανου σφιχτα δεμενα γυρω της, και τα δικα της, σε μια απελπιδα προσπαθεια να τον περικλεισουν ολοκληρο στην αγκαλαια της.. Δεσμα εκουσια, που τους δενουν τον έναν με τον άλλο, τωρα, υστερα, ισως για παντα..

«Δεν αντεχω να σε χασω» Ερχεται ο φοβος..ο φοβος που μας ακολουθει σαν ανεπιθυμητος συντοφος σε κάθε ευτυχισμενη στιγμη..οτι θα χασουμε αυτή την ευτυχια.. Η Μελιτα ξερει, βλεπει..τι θα επακολουθησει. Ο δημοσιος λιθοβολισμος. Ο Στεφανος, γνωριζει και εκεινος. Αλλα εκεινος είναι ο ανδρας, και δεν φοβαται τοσο. Ξερει ότι αργα ή γρηγορα θα το αποδεχθουν. ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ περιμενει από την Ευα να κατανοησει αυτό που αισθανεται για τη Μελιτα, γιατι το νιωθει και η ιδια για το Μανο, και γιατι οντως ο Στεφανος οσο ηταν μαζι,εδειξε κατανοηση για την εμμονη της με το Μανο. Γιατι να μην κανει το ιδιο αυτή? Του το χρωστα. Η Μελιτα όμως ΞΕΡΕΙ ότι η γυναικεια λογικη δεν εχει καμια σχεση με την ορθολογιστικη σκεψη των ανδρων. Η Ευα πανω απ όλα είναι γυναικα, γυναικα του παρ’ολιγον. Αλλα αυτό δεν εχει και τοση σημασια. Το πιθανοτερο είναι πως θα αντιδρασει ασχημα.
« ΜΠΟΡΟΥΜΕ να ειμαστε μαζι Στεφανε?»
«Φτανει που το ΘΕΛΟΥΜΕ!»
Ναι, για τους ανδρες τα πραγματα είναι απλα. Το δυσκολο είναι να παραδεχθουν ότι σε αγαπουν. Όταν όμως γινει αυτό, το ζουν και δεν υπολογιζουν τιποτα άλλο. Σε αντιθεση με ταγυναικεια πλασματα, που οσο ευκολα παραδεχονται τα συναισθηματα τους στον εαυτο τους, τοσο δυσκολευονται να τα εκφρασουν-και να τα υπερασπιστουν στον κοινωνικο περιγυρο τους, ποσο μαλλον ταν εχουμε δυο πληρως αντιπροσωπευτικα δειγματα των ανωτερω κατηγοριων, το Στεφανο και τη Μελιτα αντιστοιχα, μεγαλωμενους αντιθετα. Ο ενας εμαθε μια ζωη να κρυβει το όποιο συναισθημα του, η άλλη να υπολογιζει τον.. «κοσμο» μια ζωη..
«Δεν αντεχω να φευγω σαν τον κλεφτη πια..ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ..»
Ολος ο πονος της Μελιτας εκφραζεται σε τουτα τα λογια..Κεντησε η Χρυσα, μου εφερε δακρυα στα ματια.. Μια μορφη γεματη απελπισια, μια φωνη ραγισμενη από το βαρος ενος ανειπωτου πονου.. Πώς να ζησει χωρια του? Πώς να απαρνηθει την ιδια τη ζωη τωρα που τη γνωρισε? Πώς να ξαναγυρισει στον ταφο της? Σε μια ζωη σαν αδειο κελυφος, διχως ανασα, ζωη, αγαπη.. Πώς να αντεξει να βυθιστει και παλι στην απολυτη σιωπη, όταν ολο το κορμι της, ολακερη η ψυχη της εμαθε επιτελους να τραγουδα? Πώς να γυρισεις την πλατη στην Εδεμ σου, όταν την εχεις ηδη συναντησει??
Και εκεινος..πως να εκφρασουν οι λεξεις τα συναισθηματα του? Ποτε δεν ηταν ικανος στα λογια ο Στεφανος..Τα χερια παιρνουν και παλι την πρωτοβουλια, και την σφιγγουν πολύ δυνατα, πανω στο κορμι του, σε μια κινηση που υποδηλωνει τοσα παραγματα, τοσα συναισθηματα..ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ,ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ, ΑΣΦΑΛΕΙΑ..

Η μαγικη νυχτα φτανει στο τελος της, και το σκληρο φως του ηλιου, τους γυριζει πισω στην παραγματικοτητα..Ξαπλωμενοι αγκαλια, το πρωτο πρωινο που τους βρισκει ΜΑΖΙ, κλεινουν πεισματικα τα ματια..Ακομη είναι στο ονειρο τους..
«Δεν θελω να σε αφησω.. Όταν ειμαι μαζι σου μου ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΟΛΑ ΤΟΣΟ ΣΩΣΤΑ...»
Μα είναι σωστα..Ποτε η ΖΩΗ δεν είναι λαθος..
Εκεινος θελει να ακουσει για άλλη μια φορα,θελει να σιγουρευτει για την αγαπη της, βαθια ανασφαλης για τουτο το πρωτογνωρο συναισθημα.. «Κι όταν δεν εισαι??»
«ΤΟ ΧΑΟΣ..»
Το σκανταλιαρικο χαμογελο ενός μικρου αγοριου, κανει την εμφανιση του στο προσωπο ενός ωριμου, ομορφου ανδρα, κανοντας τον ακομη πιο γοιτευτικο.. Το απροσμενο χιουμορ, ερχεται να μας ξαφνιασει.. Ο παντα ηρεμος, απολυτα ελεγχομενος Καρταλης, ο σοβαρος, που εδειχνε σαν να μην εχει χαμογελασει ποτε στη ζωη του, χαμογελα γλυκα..και κοροιδευει την αγαπημενη του! «Να μην σε τρομαξω, αλλα εισαι μαλλον ερωτευμενη» Περιμενοντας με αγωνια την απαντηση της.
Εκεινη, η πλουσια κυρια, το κοριτσι που εχει μαθει απεξω τους..»κανονες ευπρεπειας» γινεται ένα μικρο,σκανταλαιρικο κοριτσακι, και του απαντα χαμογελωντας, χωρις να παψει στιγμη, να είναι και ΓΥΝΑΙΚΑ..
«ΤΡΕΛΑ ΚΑΙ ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΑ..»
Ο Στεφανος, μαγεμενος, παραδομενος απολυτα στα χερια της, στην αγκαλια της, σαν μωρο, δεχεται το τρυφερο φιλι της, κλεινοντας τα ματια του, σε μια γλαφυρη εικονα της απολυτης παραδοσης,και της απολυτης αγαλλιασης του, γι αυτή την παραδοση.. Το χαδι στο προσωπο της, απαραιτητο πια για εκεινον, οσο και η ανασα του..

Επιστροφη στην καθημερινοτητα, με μια εικονα συνηθισμενη για όλα τα ζευγαρια, μα τοσο καινουργια για αυτους τους δυο ερωτευμενους..Ξυπνουν μαζι, κατεβαινουν αγκαλια τη σκαλα, ετοιμη να χαμογελασουν στην καινουργια μερα.. Το χερι του ακουμπα στη μεση της κτητικα, την τραβα κοντα του, εκεινη του δινει τρια ρουφηχτα φιλακια στα μαγουλακια του..τοσο μα τοσο αγαπησιαρικη, τρυφερη εικονα..Το χαμογελο του σπανιο, σαν τον ηλιο,που βγαινει σπανια στο Βορρα..οταν βγει όμως φωτιζεται η πλαση ολη..Ετσι και το δικο του, φωτιζει την πλαση της Μελιτας.. Ένα χαμογελο που θελει να επισφραγησει μια υπεροχη νυχτα, να γραψει ένα υπεροχο τελος για το χθεσινο ονειρο τους.. Τι κριμα που το τελος θα είναι ΓΚΡΑΝ ΓΚΙΝΙΟΛ.. Το φιδι της Εδεμ τους βγαινει παγανια, για να δηλητηριασει την ευτυχια τους..
«η κορη του δολοφονου» Το βλεμμα της αδειο, παγωμενο, διχως ψυχη, κρυβει για άλλη μια φορα το φως για το αγαπημενο μας ζευγαρι, καθως τους τυλιγει η παγωνια. Σοκαρισμενοι, σιωπηλοι, παγωμενοι, την κοιτουν. Η Μελιατ σοκαρισμενη, ο Στεφανος, πιο ψυχραιμος «ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΟΛΥ ΟΜΩΣ!»
Βαζει το σωμα του μπροστα, το χερι του στην πλατη της, σε μια ασυνειδητη προσπαθεια να προστατεψει την αγαπημενη του από την κακια και το μισος της μητερας του..

Ο φοβος της γυριζει ακομη πιο δυνατος, ο Στεφανος προσπαθει να την καθησυχασει. Ένα απαλο φιλι στην ακρη των χειλιων, διστακτικα, βιαστικα, σαν αν φοβουνται τουτη τη μαυριλα που φανηκε ξαφνικα πανω απ τα κεφαλαι τους.
Ο Στεφανος αντιμετωπιζει τη μανα του, η Μελιτα την οργη του πατερα της.
Εξαλλος ο Στεφανος, φαινεται πως παταει ποδι για πρωτη φορα στη μητρικη Τυραννια..
«ειμαι ερωτευμενος.. ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΗ..ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ?? Όχι, πως θα μπορουσε να τον καταλαβει? Δεν αγαπησε ποτε τον πατερα του, δεν το ενιωσε ποτε αυτο το φως στη ψυχη της.. Την φωβιζει το φως, το μισει..Η Αντιγονη εζησε τοσο καιρο στο «σκοταδι» του μισους, που στην ψυχη της δεν υπαρχει χωρος για να τρυπωσει το φως που εχει στην ψυχη του ο Στεφανος.. Και εκεινος το καταλαβαινει αυτό, βλεπει το σκοταδι που καλυπτει την ψυχη της.. «αν πραγμ,ατικα ηθελες την ευτυχια μου, δεν θα τα λεγες αυτά τωρα»
Ουτε αυτή η φραση από το στομα του παιδιου της είναι ικανη να ταρακουνησει την Αντιγονη, που συνεχιζει.. Η Ευα είναι η μοιρα σου.»
Ανικανος να αντιμετωπισει τον παραλογισμο ο Στεεφανος «Αμτε παρατα μας ρε μανα..» Πρωτη φορα μιλαει ετσι, τοσο οργισμενα ο Στεφανος στη μανα του..

Και αυτή είναι μονο η αρχη δυστυχως..
το σκοταδι οσο παει και πυκνωνει απνω από τους ερωτευμενους, με εκπληκτικη ταχυτητα.. Η Ευα είναι εγκυος.. Ποτε θα βγει ξανα ο ηλιος γι αυτους? Δεν ξερω. Ελπιζω να μην αργησει πολύ…

Ξέρεις πόση ώρα περίμενα να μπείς και να σχολιάσεις???Επιτέλους μπήκες και έκανες ένα φανταστικό σχολιασμό!Ειλικρινά δεν έχω λόγια, με κάλυψαν και οι υπόλοιπες κοπέλες.Πρέπει ειλικρινά να ασχοληθείς επεγγελματικά μ'αυτό.Ήταν σαν να έβλεπα το επεισόδιο και τις φοβερές αυτές σκηνές για πρώτη φορά,δοσμένες τόσο ζωντανά!Μπράβο σου!Θερμά συγχαρητήρια!

επειδη στο σχολιασμο με καλυψατε κοριτσια εγω θα γραψω για κατι αλλο...σε αυτο το επεισοδιο η αποκαλυψη ηταν για ακομη μια φορα ο αλεξανδρος...οχι οτι με ξαφνιαζει βεβαια αλλα με εντυπωσιαζει για μια ακομη φορα...και η χρυσα παππα ηταν εξαιρετικη αλλα ο αλεξανδρος απλα μεγαλουργησε...δε χρειαζεται να μιλαει,να κινειται,να κανει τιποτα...απλα παιζει με τα ματια...τα ματια του,το αγγιγμα,το τρεμουλα στα χερια του εβγαζαν τον ερωτα,το παθος,την αγαπη που απαιτουσε το σεναριο...κεντουσε υποκριτικα στη λεπτομερεια...και οσο δεδομενη και αν ειναι η λατρεια μου για εκεινον ως ηθοποιο νομιζω πως ειμαι απολυτως αντικειμενικη...λιγοι ηθοποιοι καταφερνουν να μπαινουν μεσα στο ρολο και να τον ζουν τοσο απολυτα την καθε στιγμη...
ενα θα πω για το τελος...απλα υπεροχος...

hionati δεν νομιζω οτι διαφωνει κανεις!!ο ανθρωπος ειναι ενα φαινομενο!!

επειδη στο σχολιασμο με καλυψατε κοριτσια εγω θα γραψω για κατι αλλο...σε αυτο το επεισοδιο η αποκαλυψη ηταν για ακομη μια φορα ο αλεξανδρος...οχι οτι με ξαφνιαζει βεβαια αλλα με εντυπωσιαζει για μια ακομη φορα...και η χρυσα παππα ηταν εξαιρετικη αλλα ο αλεξανδρος απλα μεγαλουργησε...δε χρειαζεται να μιλαει,να κινειται,να κανει τιποτα...απλα παιζει με τα ματια...τα ματια του,το αγγιγμα,το τρεμουλα στα χερια του εβγαζαν τον ερωτα,το παθος,την αγαπη που απαιτουσε το σεναριο...κεντουσε υποκριτικα στη λεπτομερεια...και οσο δεδομενη και αν ειναι η λατρεια μου για εκεινον ως ηθοποιο νομιζω πως ειμαι απολυτως αντικειμενικη...λιγοι ηθοποιοι καταφερνουν να μπαινουν μεσα στο ρολο και να τον ζουν τοσο απολυτα την καθε στιγμη...
ενα θα πω για το τελος...απλα υπεροχος...

Είναι απλά εξαιρετικός! Έχει τρομερή κίνηση και βγάζει αίσθημα χωρίς να μιλάει καν. Αλλά παίζει ρόλο για μένα και με ποια είναι...και πως δένει με την παρτενέρ του και με την Παπά θεωρώ ότι έχουν δέσει εξαιρετικά. Για αυτό και κάθε σκηνή τους είναι και αποκάλυψη για μένα. Το αποτέλεσμα είναι θαυμάσιο.

Izabella29 έγραψε:

stefanos-melita έγραψε:Αποψε εχω διαθεση να σας παρω μαζι μου, σε ένα ρομαντικο ταξιδι.. Γι αυτό προετοιμαστητε..και οσες από σας δεν ειστε ετοιμες για να ερθετε μαζι μου..μην διαβαζετε το παρακατω,θα βαρεθητε.. ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ..ΣΤΕΦΑΝΟΜΕΛΙΤΙΚΕΣ.

Ενας ανδρας κρυμενος στο σκοταδι της νυχτας, που συναγωνιζεται τα σκοταδια της σκεψης του.. Εκεινη..της εδωσε χρονο,οσο χρονο ηθελε..Εκεινος πως θα αντεχε να περασει άλλη μια νυχτα μακρυα της? Της το χε πει.. «Δεν περναει η νυχτα μακρυα σου..» Η σκια της ξεπροβαλλει μεσα από τη νυχτα, μυστηριωδης, γεματη φως για να φωτισει τα σκοταδια του..Η εκφραση του καθως πλησιαζει την πορτα, σοκ, αγωνια, και μια αισθηση εξωπραγματικου. Μοιαζει σαν να μην γνωριζει αν εκεινη είναι το οραμα της φαντασιας του, ή η εκφραση της πιο κρυφης του επιθυμιας..Ανοιγει την πορτα,φευγει το εμποδιο..Μονοι οι δυο τους. Το βλεμμα καρφωμενο σε εκεινη..Πραγματικη, ναι.. Όμως ηρθε για να τον αποτελειωσει ή για να του δωσει ζωη? Ο Στεφανος απλως περιμενει την ετυμηγορια.
«Δεν μπορω..μακρυα σου..δεν μπορω. Οι νυχτες χωρις εσενα πονανε..» Ποναει η ψυχη, ποναει το κορμι.. «Σ ΑΓΑΠΑΩ..’ Λατρεψα τη Χρυσα στη σκηνη αυτή. Εκεινο το ‘σαγαπω’ βγηκε από τα βαθη της ψυχης της ποτισμενο με πονο, κ τη ματαιοτητα ενός ηδη χαμενου αγωνα Όπως ειπε κ η Μανα της ‘ Ερως ανικατε μαχαν’..
Το φιλι τους τρυφερο, επισφραγιζει την ελπιδα που γεννιεται στην ψυχη τους για μια κοινη πορεια..Η πορτα θα κλεισει πισω από τους ερωτευμενους, σαν μια ασπιδα που θα τους προστατεψει τουτη τη βραδια απ ολους οσους δεν βλεπουν το φως γυρω από το αγκαλιασμα τους..Και είναι πολλοι. Η πορτα κλεινει, και τους περικλειει ενα ζεστο κουκουλι,μεσα σε μια νυχτα μαγικη..

Μια νυχτα μαγικη, γεματη φως, χρωματα και μουσικη..Το ζευγαρι, στεκεται κατω από την «φωτεινη» αψιδα, αγκαλιασμενο, στο δικο του ομορφο, ιδιωτικο συμπαν..Τα δυο κορμια γινονται ένα, δεν ξεχωριζεις που τελειβνει το ένα, και που αρχιζει το άλλο..Απαλα φιλια, μικρα διαμαντια γυρω τους..Εκεινος αγγιζει τα μαλλια, αποτυπωνει το σχημα του αγαπημενου προσωπου στις παλαμες του,σαν να θελει να το κουβαλαει παντοτε στα χερια του, σαν να θελει τα χερια του να είναι παντοτε γεματα από Εκεινη.. Χαιδευει τα χειλη της. Τα χερια τους μπλεκονται, φιλουν ο ενας το χερι του αλλου..Η εκφραση της απολυτης αφοσιωσης, της μεγαλης λατρειας..Ο ενας πολυτιμος και ιερος για τον άλλο. Εγω προσωπικα δεν χρειαζομαι τιποτα άλλο για να πεισθω για το μεγαλειο τουτου του συναισθηματος..Περιττη μια καθαρα ερωτικη σκηνη, όταν τα χερια είναι ικανα να πουν μυριαδες ιστοριες..

Ιστοριες που συνεχιζουν να λενε αδιακοπα, καθως τους βλεπουμε σε ένα από τα πιο υπεροχα, πιο τρυφερα και συγκηνητικα τους πλανα μαζι..Αγκαλια, αγκαλια σφιχτη, με τα χερια του Στεφανου σφιχτα δεμενα γυρω της, και τα δικα της, σε μια απελπιδα προσπαθεια να τον περικλεισουν ολοκληρο στην αγκαλαια της.. Δεσμα εκουσια, που τους δενουν τον έναν με τον άλλο, τωρα, υστερα, ισως για παντα..

«Δεν αντεχω να σε χασω» Ερχεται ο φοβος..ο φοβος που μας ακολουθει σαν ανεπιθυμητος συντοφος σε κάθε ευτυχισμενη στιγμη..οτι θα χασουμε αυτή την ευτυχια.. Η Μελιτα ξερει, βλεπει..τι θα επακολουθησει. Ο δημοσιος λιθοβολισμος. Ο Στεφανος, γνωριζει και εκεινος. Αλλα εκεινος είναι ο ανδρας, και δεν φοβαται τοσο. Ξερει ότι αργα ή γρηγορα θα το αποδεχθουν. ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ περιμενει από την Ευα να κατανοησει αυτό που αισθανεται για τη Μελιτα, γιατι το νιωθει και η ιδια για το Μανο, και γιατι οντως ο Στεφανος οσο ηταν μαζι,εδειξε κατανοηση για την εμμονη της με το Μανο. Γιατι να μην κανει το ιδιο αυτή? Του το χρωστα. Η Μελιτα όμως ΞΕΡΕΙ ότι η γυναικεια λογικη δεν εχει καμια σχεση με την ορθολογιστικη σκεψη των ανδρων. Η Ευα πανω απ όλα είναι γυναικα, γυναικα του παρ’ολιγον. Αλλα αυτό δεν εχει και τοση σημασια. Το πιθανοτερο είναι πως θα αντιδρασει ασχημα.
« ΜΠΟΡΟΥΜΕ να ειμαστε μαζι Στεφανε?»
«Φτανει που το ΘΕΛΟΥΜΕ!»
Ναι, για τους ανδρες τα πραγματα είναι απλα. Το δυσκολο είναι να παραδεχθουν ότι σε αγαπουν. Όταν όμως γινει αυτό, το ζουν και δεν υπολογιζουν τιποτα άλλο. Σε αντιθεση με ταγυναικεια πλασματα, που οσο ευκολα παραδεχονται τα συναισθηματα τους στον εαυτο τους, τοσο δυσκολευονται να τα εκφρασουν-και να τα υπερασπιστουν στον κοινωνικο περιγυρο τους, ποσο μαλλον ταν εχουμε δυο πληρως αντιπροσωπευτικα δειγματα των ανωτερω κατηγοριων, το Στεφανο και τη Μελιτα αντιστοιχα, μεγαλωμενους αντιθετα. Ο ενας εμαθε μια ζωη να κρυβει το όποιο συναισθημα του, η άλλη να υπολογιζει τον.. «κοσμο» μια ζωη..
«Δεν αντεχω να φευγω σαν τον κλεφτη πια..ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ..»
Ολος ο πονος της Μελιτας εκφραζεται σε τουτα τα λογια..Κεντησε η Χρυσα, μου εφερε δακρυα στα ματια.. Μια μορφη γεματη απελπισια, μια φωνη ραγισμενη από το βαρος ενος ανειπωτου πονου.. Πώς να ζησει χωρια του? Πώς να απαρνηθει την ιδια τη ζωη τωρα που τη γνωρισε? Πώς να ξαναγυρισει στον ταφο της? Σε μια ζωη σαν αδειο κελυφος, διχως ανασα, ζωη, αγαπη.. Πώς να αντεξει να βυθιστει και παλι στην απολυτη σιωπη, όταν ολο το κορμι της, ολακερη η ψυχη της εμαθε επιτελους να τραγουδα? Πώς να γυρισεις την πλατη στην Εδεμ σου, όταν την εχεις ηδη συναντησει??
Και εκεινος..πως να εκφρασουν οι λεξεις τα συναισθηματα του? Ποτε δεν ηταν ικανος στα λογια ο Στεφανος..Τα χερια παιρνουν και παλι την πρωτοβουλια, και την σφιγγουν πολύ δυνατα, πανω στο κορμι του, σε μια κινηση που υποδηλωνει τοσα παραγματα, τοσα συναισθηματα..ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ,ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ, ΑΣΦΑΛΕΙΑ..

Η μαγικη νυχτα φτανει στο τελος της, και το σκληρο φως του ηλιου, τους γυριζει πισω στην παραγματικοτητα..Ξαπλωμενοι αγκαλια, το πρωτο πρωινο που τους βρισκει ΜΑΖΙ, κλεινουν πεισματικα τα ματια..Ακομη είναι στο ονειρο τους..
«Δεν θελω να σε αφησω.. Όταν ειμαι μαζι σου μου ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΟΛΑ ΤΟΣΟ ΣΩΣΤΑ...»
Μα είναι σωστα..Ποτε η ΖΩΗ δεν είναι λαθος..
Εκεινος θελει να ακουσει για άλλη μια φορα,θελει να σιγουρευτει για την αγαπη της, βαθια ανασφαλης για τουτο το πρωτογνωρο συναισθημα.. «Κι όταν δεν εισαι??»
«ΤΟ ΧΑΟΣ..»
Το σκανταλιαρικο χαμογελο ενός μικρου αγοριου, κανει την εμφανιση του στο προσωπο ενός ωριμου, ομορφου ανδρα, κανοντας τον ακομη πιο γοιτευτικο.. Το απροσμενο χιουμορ, ερχεται να μας ξαφνιασει.. Ο παντα ηρεμος, απολυτα ελεγχομενος Καρταλης, ο σοβαρος, που εδειχνε σαν να μην εχει χαμογελασει ποτε στη ζωη του, χαμογελα γλυκα..και κοροιδευει την αγαπημενη του! «Να μην σε τρομαξω, αλλα εισαι μαλλον ερωτευμενη» Περιμενοντας με αγωνια την απαντηση της.
Εκεινη, η πλουσια κυρια, το κοριτσι που εχει μαθει απεξω τους..»κανονες ευπρεπειας» γινεται ένα μικρο,σκανταλαιρικο κοριτσακι, και του απαντα χαμογελωντας, χωρις να παψει στιγμη, να είναι και ΓΥΝΑΙΚΑ..
«ΤΡΕΛΑ ΚΑΙ ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΑ..»
Ο Στεφανος, μαγεμενος, παραδομενος απολυτα στα χερια της, στην αγκαλια της, σαν μωρο, δεχεται το τρυφερο φιλι της, κλεινοντας τα ματια του, σε μια γλαφυρη εικονα της απολυτης παραδοσης,και της απολυτης αγαλλιασης του, γι αυτή την παραδοση.. Το χαδι στο προσωπο της, απαραιτητο πια για εκεινον, οσο και η ανασα του..

Επιστροφη στην καθημερινοτητα, με μια εικονα συνηθισμενη για όλα τα ζευγαρια, μα τοσο καινουργια για αυτους τους δυο ερωτευμενους..Ξυπνουν μαζι, κατεβαινουν αγκαλια τη σκαλα, ετοιμη να χαμογελασουν στην καινουργια μερα.. Το χερι του ακουμπα στη μεση της κτητικα, την τραβα κοντα του, εκεινη του δινει τρια ρουφηχτα φιλακια στα μαγουλακια του..τοσο μα τοσο αγαπησιαρικη, τρυφερη εικονα..Το χαμογελο του σπανιο, σαν τον ηλιο,που βγαινει σπανια στο Βορρα..οταν βγει όμως φωτιζεται η πλαση ολη..Ετσι και το δικο του, φωτιζει την πλαση της Μελιτας.. Ένα χαμογελο που θελει να επισφραγησει μια υπεροχη νυχτα, να γραψει ένα υπεροχο τελος για το χθεσινο ονειρο τους.. Τι κριμα που το τελος θα είναι ΓΚΡΑΝ ΓΚΙΝΙΟΛ.. Το φιδι της Εδεμ τους βγαινει παγανια, για να δηλητηριασει την ευτυχια τους..
«η κορη του δολοφονου» Το βλεμμα της αδειο, παγωμενο, διχως ψυχη, κρυβει για άλλη μια φορα το φως για το αγαπημενο μας ζευγαρι, καθως τους τυλιγει η παγωνια. Σοκαρισμενοι, σιωπηλοι, παγωμενοι, την κοιτουν. Η Μελιατ σοκαρισμενη, ο Στεφανος, πιο ψυχραιμος «ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΟΛΥ ΟΜΩΣ!»
Βαζει το σωμα του μπροστα, το χερι του στην πλατη της, σε μια ασυνειδητη προσπαθεια να προστατεψει την αγαπημενη του από την κακια και το μισος της μητερας του..

Ο φοβος της γυριζει ακομη πιο δυνατος, ο Στεφανος προσπαθει να την καθησυχασει. Ένα απαλο φιλι στην ακρη των χειλιων, διστακτικα, βιαστικα, σαν αν φοβουνται τουτη τη μαυριλα που φανηκε ξαφνικα πανω απ τα κεφαλαι τους.
Ο Στεφανος αντιμετωπιζει τη μανα του, η Μελιτα την οργη του πατερα της.
Εξαλλος ο Στεφανος, φαινεται πως παταει ποδι για πρωτη φορα στη μητρικη Τυραννια..
«ειμαι ερωτευμενος.. ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΗ..ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ?? Όχι, πως θα μπορουσε να τον καταλαβει? Δεν αγαπησε ποτε τον πατερα του, δεν το ενιωσε ποτε αυτο το φως στη ψυχη της.. Την φωβιζει το φως, το μισει..Η Αντιγονη εζησε τοσο καιρο στο «σκοταδι» του μισους, που στην ψυχη της δεν υπαρχει χωρος για να τρυπωσει το φως που εχει στην ψυχη του ο Στεφανος.. Και εκεινος το καταλαβαινει αυτό, βλεπει το σκοταδι που καλυπτει την ψυχη της.. «αν πραγμ,ατικα ηθελες την ευτυχια μου, δεν θα τα λεγες αυτά τωρα»
Ουτε αυτή η φραση από το στομα του παιδιου της είναι ικανη να ταρακουνησει την Αντιγονη, που συνεχιζει.. Η Ευα είναι η μοιρα σου.»
Ανικανος να αντιμετωπισει τον παραλογισμο ο Στεεφανος «Αμτε παρατα μας ρε μανα..» Πρωτη φορα μιλαει ετσι, τοσο οργισμενα ο Στεφανος στη μανα του..

Και αυτή είναι μονο η αρχη δυστυχως..
το σκοταδι οσο παει και πυκνωνει απνω από τους ερωτευμενους, με εκπληκτικη ταχυτητα.. Η Ευα είναι εγκυος.. Ποτε θα βγει ξανα ο ηλιος γι αυτους? Δεν ξερω. Ελπιζω να μην αργησει πολύ…

Ξέρεις πόση ώρα περίμενα να μπείς και να σχολιάσεις???Επιτέλους μπήκες και έκανες ένα φανταστικό σχολιασμό!Ειλικρινά δεν έχω λόγια, με κάλυψαν και οι υπόλοιπες κοπέλες.Πρέπει ειλικρινά να ασχοληθείς επεγγελματικά μ'αυτό.Ήταν σαν να έβλεπα το επεισόδιο και τις φοβερές αυτές σκηνές για πρώτη φορά,δοσμένες τόσο ζωντανά!Μπράβο σου!Θερμά συγχαρητήρια!

ΚΑΛΗ ΜΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ..ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΟΤΙ ΕΙΔΑ ΤΟ ΕΠ ΑΠΟ ΤΙΣ 10 ΕΩΣ ΤΙΣ 11.. ΞΑΝΑΕΙΔΑ ΤΙΣ ΣΚΗΝΕΣ ΤΟΥΣ ΜΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΘΥΜΗΘΩ ΤΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ, ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΗΣΑ ΝΑ ΓΡΑΦΩ ΚΑΤΑ ΤΙΣ 11 30. ΓΙΑ ΝΑ ΓΡΑΦΤΕΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΤΟ, ΜΟΥ ΠΗΡΕ ΜΙΑΜΙΣΗ ΩΡΑ.. ΟΠΟΤΕ ΑΡΓΗΣΑ ΠΟΛΥ ΝΑ ΠΟΣΤΑΡΩ.. ΝΟΜΙΖΩ ΟΜΩΣ ΟΤΙ ΑΞΙΖΕ ΤΟΝ ΚΟΠΟ.. ΡΕ ΚΟΡΙΤΣΙΑ, ΔΕΝ ΣΤΕΛΝΕΤΕ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΑΚΡΙΤΑ? ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΑΝΕΡΓΗ, ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ ΑΠΟ ΔΟΥΛΕΙΑ.. .ΟΠΟΤΕ ΑΝ ΜΕ ΠΑΡΕΙ ΣΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΙΚΗ ΟΜΑΔΑ, ΘΑ ΣΑΣ ΓΡΑΨΩ ΚΑΤΙ ΣΚΗΝΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΚΑΙ ΤΗ ΧΡΥΣΑ.. ΘΑ ΣΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΩ!!

γιαυτο και γω με την σειρα μου θα δωσω οσκαρ υποκριτικης στην χρυσα παππα γιατι εγω αν ημουν καινουργια στον χωρο και με εβαζαν να παιξω διπλα στον σταυρου οχι λεξη δεν θα μπορουσα να αρθρωσω αλλα θα λιποθυμουσα καθε 3 λεπτα!!και πολλα λεω!!

stefanos-melita έγραψε:Αποψε εχω διαθεση να σας παρω μαζι μου, σε ένα ρομαντικο ταξιδι.. Γι αυτό προετοιμαστητε..και οσες από σας δεν ειστε ετοιμες για να ερθετε μαζι μου..μην διαβαζετε το παρακατω,θα βαρεθητε.. ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ..ΣΤΕΦΑΝΟΜΕΛΙΤΙΚΕΣ.

Ενας ανδρας κρυμενος στο σκοταδι της νυχτας, που συναγωνιζεται τα σκοταδια της σκεψης του.. Εκεινη..της εδωσε χρονο,οσο χρονο ηθελε..Εκεινος πως θα αντεχε να περασει άλλη μια νυχτα μακρυα της? Της το χε πει.. «Δεν περναει η νυχτα μακρυα σου..» Η σκια της ξεπροβαλλει μεσα από τη νυχτα, μυστηριωδης, γεματη φως για να φωτισει τα σκοταδια του..Η εκφραση του καθως πλησιαζει την πορτα, σοκ, αγωνια, και μια αισθηση εξωπραγματικου. Μοιαζει σαν να μην γνωριζει αν εκεινη είναι το οραμα της φαντασιας του, ή η εκφραση της πιο κρυφης του επιθυμιας..Ανοιγει την πορτα,φευγει το εμποδιο..Μονοι οι δυο τους. Το βλεμμα καρφωμενο σε εκεινη..Πραγματικη, ναι.. Όμως ηρθε για να τον αποτελειωσει ή για να του δωσει ζωη? Ο Στεφανος απλως περιμενει την ετυμηγορια.
«Δεν μπορω..μακρυα σου..δεν μπορω. Οι νυχτες χωρις εσενα πονανε..» Ποναει η ψυχη, ποναει το κορμι.. «Σ ΑΓΑΠΑΩ..’ Λατρεψα τη Χρυσα στη σκηνη αυτή. Εκεινο το ‘σαγαπω’ βγηκε από τα βαθη της ψυχης της ποτισμενο με πονο, κ τη ματαιοτητα ενός ηδη χαμενου αγωνα Όπως ειπε κ η Μανα της ‘ Ερως ανικατε μαχαν’..
Το φιλι τους τρυφερο, επισφραγιζει την ελπιδα που γεννιεται στην ψυχη τους για μια κοινη πορεια..Η πορτα θα κλεισει πισω από τους ερωτευμενους, σαν μια ασπιδα που θα τους προστατεψει τουτη τη βραδια απ ολους οσους δεν βλεπουν το φως γυρω από το αγκαλιασμα τους..Και είναι πολλοι. Η πορτα κλεινει, και τους περικλειει ενα ζεστο κουκουλι,μεσα σε μια νυχτα μαγικη..

Μια νυχτα μαγικη, γεματη φως, χρωματα και μουσικη..Το ζευγαρι, στεκεται κατω από την «φωτεινη» αψιδα, αγκαλιασμενο, στο δικο του ομορφο, ιδιωτικο συμπαν..Τα δυο κορμια γινονται ένα, δεν ξεχωριζεις που τελειβνει το ένα, και που αρχιζει το άλλο..Απαλα φιλια, μικρα διαμαντια γυρω τους..Εκεινος αγγιζει τα μαλλια, αποτυπωνει το σχημα του αγαπημενου προσωπου στις παλαμες του,σαν να θελει να το κουβαλαει παντοτε στα χερια του, σαν να θελει τα χερια του να είναι παντοτε γεματα από Εκεινη.. Χαιδευει τα χειλη της. Τα χερια τους μπλεκονται, φιλουν ο ενας το χερι του αλλου..Η εκφραση της απολυτης αφοσιωσης, της μεγαλης λατρειας..Ο ενας πολυτιμος και ιερος για τον άλλο. Εγω προσωπικα δεν χρειαζομαι τιποτα άλλο για να πεισθω για το μεγαλειο τουτου του συναισθηματος..Περιττη μια καθαρα ερωτικη σκηνη, όταν τα χερια είναι ικανα να πουν μυριαδες ιστοριες..

Ιστοριες που συνεχιζουν να λενε αδιακοπα, καθως τους βλεπουμε σε ένα από τα πιο υπεροχα, πιο τρυφερα και συγκηνητικα τους πλανα μαζι..Αγκαλια, αγκαλια σφιχτη, με τα χερια του Στεφανου σφιχτα δεμενα γυρω της, και τα δικα της, σε μια απελπιδα προσπαθεια να τον περικλεισουν ολοκληρο στην αγκαλαια της.. Δεσμα εκουσια, που τους δενουν τον έναν με τον άλλο, τωρα, υστερα, ισως για παντα..

«Δεν αντεχω να σε χασω» Ερχεται ο φοβος..ο φοβος που μας ακολουθει σαν ανεπιθυμητος συντοφος σε κάθε ευτυχισμενη στιγμη..οτι θα χασουμε αυτή την ευτυχια.. Η Μελιτα ξερει, βλεπει..τι θα επακολουθησει. Ο δημοσιος λιθοβολισμος. Ο Στεφανος, γνωριζει και εκεινος. Αλλα εκεινος είναι ο ανδρας, και δεν φοβαται τοσο. Ξερει ότι αργα ή γρηγορα θα το αποδεχθουν. ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ περιμενει από την Ευα να κατανοησει αυτό που αισθανεται για τη Μελιτα, γιατι το νιωθει και η ιδια για το Μανο, και γιατι οντως ο Στεφανος οσο ηταν μαζι,εδειξε κατανοηση για την εμμονη της με το Μανο. Γιατι να μην κανει το ιδιο αυτή? Του το χρωστα. Η Μελιτα όμως ΞΕΡΕΙ ότι η γυναικεια λογικη δεν εχει καμια σχεση με την ορθολογιστικη σκεψη των ανδρων. Η Ευα πανω απ όλα είναι γυναικα, γυναικα του παρ’ολιγον. Αλλα αυτό δεν εχει και τοση σημασια. Το πιθανοτερο είναι πως θα αντιδρασει ασχημα.
« ΜΠΟΡΟΥΜΕ να ειμαστε μαζι Στεφανε?»
«Φτανει που το ΘΕΛΟΥΜΕ!»
Ναι, για τους ανδρες τα πραγματα είναι απλα. Το δυσκολο είναι να παραδεχθουν ότι σε αγαπουν. Όταν όμως γινει αυτό, το ζουν και δεν υπολογιζουν τιποτα άλλο. Σε αντιθεση με ταγυναικεια πλασματα, που οσο ευκολα παραδεχονται τα συναισθηματα τους στον εαυτο τους, τοσο δυσκολευονται να τα εκφρασουν-και να τα υπερασπιστουν στον κοινωνικο περιγυρο τους, ποσο μαλλον ταν εχουμε δυο πληρως αντιπροσωπευτικα δειγματα των ανωτερω κατηγοριων, το Στεφανο και τη Μελιτα αντιστοιχα, μεγαλωμενους αντιθετα. Ο ενας εμαθε μια ζωη να κρυβει το όποιο συναισθημα του, η άλλη να υπολογιζει τον.. «κοσμο» μια ζωη..
«Δεν αντεχω να φευγω σαν τον κλεφτη πια..ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ..»
Ολος ο πονος της Μελιτας εκφραζεται σε τουτα τα λογια..Κεντησε η Χρυσα, μου εφερε δακρυα στα ματια.. Μια μορφη γεματη απελπισια, μια φωνη ραγισμενη από το βαρος ενος ανειπωτου πονου.. Πώς να ζησει χωρια του? Πώς να απαρνηθει την ιδια τη ζωη τωρα που τη γνωρισε? Πώς να ξαναγυρισει στον ταφο της? Σε μια ζωη σαν αδειο κελυφος, διχως ανασα, ζωη, αγαπη.. Πώς να αντεξει να βυθιστει και παλι στην απολυτη σιωπη, όταν ολο το κορμι της, ολακερη η ψυχη της εμαθε επιτελους να τραγουδα? Πώς να γυρισεις την πλατη στην Εδεμ σου, όταν την εχεις ηδη συναντησει??
Και εκεινος..πως να εκφρασουν οι λεξεις τα συναισθηματα του? Ποτε δεν ηταν ικανος στα λογια ο Στεφανος..Τα χερια παιρνουν και παλι την πρωτοβουλια, και την σφιγγουν πολύ δυνατα, πανω στο κορμι του, σε μια κινηση που υποδηλωνει τοσα παραγματα, τοσα συναισθηματα..ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ, ΑΓΑΠΗ, ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ,ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ, ΑΣΦΑΛΕΙΑ..

Η μαγικη νυχτα φτανει στο τελος της, και το σκληρο φως του ηλιου, τους γυριζει πισω στην παραγματικοτητα..Ξαπλωμενοι αγκαλια, το πρωτο πρωινο που τους βρισκει ΜΑΖΙ, κλεινουν πεισματικα τα ματια..Ακομη είναι στο ονειρο τους..
«Δεν θελω να σε αφησω.. Όταν ειμαι μαζι σου μου ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΟΛΑ ΤΟΣΟ ΣΩΣΤΑ...»
Μα είναι σωστα..Ποτε η ΖΩΗ δεν είναι λαθος..
Εκεινος θελει να ακουσει για άλλη μια φορα,θελει να σιγουρευτει για την αγαπη της, βαθια ανασφαλης για τουτο το πρωτογνωρο συναισθημα.. «Κι όταν δεν εισαι??»
«ΤΟ ΧΑΟΣ..»
Το σκανταλιαρικο χαμογελο ενός μικρου αγοριου, κανει την εμφανιση του στο προσωπο ενός ωριμου, ομορφου ανδρα, κανοντας τον ακομη πιο γοιτευτικο.. Το απροσμενο χιουμορ, ερχεται να μας ξαφνιασει.. Ο παντα ηρεμος, απολυτα ελεγχομενος Καρταλης, ο σοβαρος, που εδειχνε σαν να μην εχει χαμογελασει ποτε στη ζωη του, χαμογελα γλυκα..και κοροιδευει την αγαπημενη του! «Να μην σε τρομαξω, αλλα εισαι μαλλον ερωτευμενη» Περιμενοντας με αγωνια την απαντηση της.
Εκεινη, η πλουσια κυρια, το κοριτσι που εχει μαθει απεξω τους..»κανονες ευπρεπειας» γινεται ένα μικρο,σκανταλαιρικο κοριτσακι, και του απαντα χαμογελωντας, χωρις να παψει στιγμη, να είναι και ΓΥΝΑΙΚΑ..
«ΤΡΕΛΑ ΚΑΙ ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΑ..»
Ο Στεφανος, μαγεμενος, παραδομενος απολυτα στα χερια της, στην αγκαλια της, σαν μωρο, δεχεται το τρυφερο φιλι της, κλεινοντας τα ματια του, σε μια γλαφυρη εικονα της απολυτης παραδοσης,και της απολυτης αγαλλιασης του, γι αυτή την παραδοση.. Το χαδι στο προσωπο της, απαραιτητο πια για εκεινον, οσο και η ανασα του..

Επιστροφη στην καθημερινοτητα, με μια εικονα συνηθισμενη για όλα τα ζευγαρια, μα τοσο καινουργια για αυτους τους δυο ερωτευμενους..Ξυπνουν μαζι, κατεβαινουν αγκαλια τη σκαλα, ετοιμη να χαμογελασουν στην καινουργια μερα.. Το χερι του ακουμπα στη μεση της κτητικα, την τραβα κοντα του, εκεινη του δινει τρια ρουφηχτα φιλακια στα μαγουλακια του..τοσο μα τοσο αγαπησιαρικη, τρυφερη εικονα..Το χαμογελο του σπανιο, σαν τον ηλιο,που βγαινει σπανια στο Βορρα..οταν βγει όμως φωτιζεται η πλαση ολη..Ετσι και το δικο του, φωτιζει την πλαση της Μελιτας.. Ένα χαμογελο που θελει να επισφραγησει μια υπεροχη νυχτα, να γραψει ένα υπεροχο τελος για το χθεσινο ονειρο τους.. Τι κριμα που το τελος θα είναι ΓΚΡΑΝ ΓΚΙΝΙΟΛ.. Το φιδι της Εδεμ τους βγαινει παγανια, για να δηλητηριασει την ευτυχια τους..
«η κορη του δολοφονου» Το βλεμμα της αδειο, παγωμενο, διχως ψυχη, κρυβει για άλλη μια φορα το φως για το αγαπημενο μας ζευγαρι, καθως τους τυλιγει η παγωνια. Σοκαρισμενοι, σιωπηλοι, παγωμενοι, την κοιτουν. Η Μελιατ σοκαρισμενη, ο Στεφανος, πιο ψυχραιμος «ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΟΛΥ ΟΜΩΣ!»
Βαζει το σωμα του μπροστα, το χερι του στην πλατη της, σε μια ασυνειδητη προσπαθεια να προστατεψει την αγαπημενη του από την κακια και το μισος της μητερας του..

Ο φοβος της γυριζει ακομη πιο δυνατος, ο Στεφανος προσπαθει να την καθησυχασει. Ένα απαλο φιλι στην ακρη των χειλιων, διστακτικα, βιαστικα, σαν αν φοβουνται τουτη τη μαυριλα που φανηκε ξαφνικα πανω απ τα κεφαλαι τους.
Ο Στεφανος αντιμετωπιζει τη μανα του, η Μελιτα την οργη του πατερα της.
Εξαλλος ο Στεφανος, φαινεται πως παταει ποδι για πρωτη φορα στη μητρικη Τυραννια..
«ειμαι ερωτευμενος.. ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΗ..ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ?? Όχι, πως θα μπορουσε να τον καταλαβει? Δεν αγαπησε ποτε τον πατερα του, δεν το ενιωσε ποτε αυτο το φως στη ψυχη της.. Την φωβιζει το φως, το μισει..Η Αντιγονη εζησε τοσο καιρο στο «σκοταδι» του μισους, που στην ψυχη της δεν υπαρχει χωρος για να τρυπωσει το φως που εχει στην ψυχη του ο Στεφανος.. Και εκεινος το καταλαβαινει αυτό, βλεπει το σκοταδι που καλυπτει την ψυχη της.. «αν πραγμ,ατικα ηθελες την ευτυχια μου, δεν θα τα λεγες αυτά τωρα»
Ουτε αυτή η φραση από το στομα του παιδιου της είναι ικανη να ταρακουνησει την Αντιγονη, που συνεχιζει.. Η Ευα είναι η μοιρα σου.»
Ανικανος να αντιμετωπισει τον παραλογισμο ο Στεεφανος «Αμτε παρατα μας ρε μανα..» Πρωτη φορα μιλαει ετσι, τοσο οργισμενα ο Στεφανος στη μανα του..

Και αυτή είναι μονο η αρχη δυστυχως..
το σκοταδι οσο παει και πυκνωνει απνω από τους ερωτευμενους, με εκπληκτικη ταχυτητα.. Η Ευα είναι εγκυος.. Ποτε θα βγει ξανα ο ηλιος γι αυτους? Δεν ξερω. Ελπιζω να μην αργησει πολύ…

Ξέρεις πόση ώρα περίμενα να μπείς και να σχολιάσεις???Επιτέλους μπήκες και έκανες ένα φανταστικό σχολιασμό!Ειλικρινά δεν έχω λόγια, με κάλυψαν και οι υπόλοιπες κοπέλες.Πρέπει ειλικρινά να ασχοληθείς επεγγελματικά μ'αυτό.Ήταν σαν να έβλεπα το επεισόδιο και τις φοβερές αυτές σκηνές για πρώτη φορά,δοσμένες τόσο ζωντανά!Μπράβο σου!Θερμά συγχαρητήρια!

φανη μου χαλαλι η μιαμιση ωρα! να πω τελειο θα ναι λιγο να πω σουπερ θα ναι ελαχιστο!!! δεν χορταινω να το διαβαζω...εσυ δεν εγραψες κεντησες!!!

σημερα το επεισοδιο ηταν για τους fans του στεφανου-μελιτας. μακαρι να εχουμε περισσοτερα στο μελλον αλλα με την τελευταια σκηνη της ευας το βλεπω λιγο απιθανο. υπομονη παιδια θα βγει ο ηλιος και για μας.

ΣΤΕΦΑΝΟΧΤΥΠΗΜΕΝΗ έγραψε:γιαυτο και γω με την σειρα μου θα δωσω οσκαρ υποκριτικης στην χρυσα παππα γιατι εγω αν ημουν καινουργια στον χωρο και με εβαζαν να παιξω διπλα στον σταυρου οχι λεξη δεν θα μπορουσα να αρθρωσω αλλα θα λιποθυμουσα καθε 3 λεπτα!!και πολλα λεω!!

καλα οποια και να ηταν διπλα στο αλεξαντρο θα λιποθυμουσε καθε μισο λεπτο μη σου πω...
αλλα εχεις δικαιο...εξαιρετικη,αμεση και με πολλη τρυφεροτητα απεδωσε εναν απαιτητικο ρολο...

1977 έγραψε:
σημερα το επεισοδιο ηταν για τους fans του στεφανου-μελιτας. μακαρι να εχουμε περισσοτερα στο μελλον αλλα με την τελευταια σκηνη της ευας το βλεπω λιγο απιθανο. υπομονη παιδια θα βγει ο ηλιος και για μας.

Δεν έχουμε και άλλη επιλογή παρά να κάνουμε υπομονή!Και ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός...

Ntinaki1 έγραψε:

1977 έγραψε:
σημερα το επεισοδιο ηταν για τους fans του στεφανου-μελιτας. μακαρι να εχουμε περισσοτερα στο μελλον αλλα με την τελευταια σκηνη της ευας το βλεπω λιγο απιθανο. υπομονη παιδια θα βγει ο ηλιος και για μας.

Δεν έχουμε και άλλη επιλογή παρά να κάνουμε υπομονή!Και ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός...

ΜΩΡΕ ΜΟΝΟ ΓΑΛΑΝΟΣ? ΠΟΛΥΧΡΩΜΟΣ ΜΗ ΣΟΥ ΠΩ

Stefanos melita ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΡΑΒΟ & ΟΤΙ ΜΗΠΩΣ ΛΕΩ ΜΗΠΩΣ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΠΑΠΑ ΝΑ ΠΑΩ ΕΓΩ ΛΕΩ ΕΓΩ ΤΩΡΑ